W Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego z 1880 r. czytamy: " Czarnocin - wieś donacyjna, powiat łódzki, gmina i parafia Czarnocin; leży przy drodze z Będkowa do Tuszyna. Posiadała kościół, który po spaleniu w 1809 r. dotąd nie został odbudowany. W 1827 r. było tu 67 domów i 494 mieszkańców. Czarnocin należał do dóbr wolborskich, własności biskupów włocławskich. Parafia należy do dekanatu piotrkowskiego i liczy 2648 dusz. Dobra Czarnocina, poprzednio rządowe, w roku 1835 nadane jako majorat gen. Timofiejewowi, składają się z folwarków: Czarnocin, Bieżywoda, Szczukwin, Tuszynek, Rydzynki, Biskupia Wola, Wiatrak Tuszynek...". Według innych materiałów źródłowych - Czarnocin zaliczany jest do najstarszych wsi polskich. Już w początkach XII w. wzmiankowany jest jako wieś książęca, rycerska i "narodowa". W 1223 r., książę mazowiecki Konrad I nadał wieś Czarnocin biskupowi pruskiemu Chrystianowi. Od 1260 r. znowu stał się wsią książęcą, a w latach 1289-1797 był własnością biskupów włocławskich.

W 1289 r. otrzymał tę miejscowość od księcia dla siebie i swoich następców biskup włocławski Wiesław (1284-1300). Od 1797 r. wieś stała się własnością rządu zaborczego, wydzierżawianą osobom prywatnym. W dniu 1 kwietnia 1921 r. rząd polski rozparcelował dobra czarnocińskie, pozostawiając część z zabudowaniami folwarcznymi dla siebie. Według dzieła Arcybiskupi gnieźnieńscy ks. Jana Korytkowskiego, parafię w Czarnocinie - przy pierwotnym, drewnianym, świeżo postawionym kościele - erygował 23 kwietnia 1289 r. arcybiskup gnieźnieński Jakub Świnka. Pierwszy, nieistniejący już kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny ufundował biskup kujawski Wiesław w 1289 r. Troskliwie utrzymywany przetrwał do 1712 r., kiedy to spłonął.

W latach 1713-15 staraniem tutejszego plebana ks. Mateusza Kweysa oraz zarządcy Czarnocina i dziedzica Szynszyc Stanisława Czajkowskiego wystawiono następną świątynię pod tym samym wezwaniem. Przez dłuższy czas nie odnawiana, w 1869 r. była już w takim stanie, że budowniczy powiatu piotrkowskiego polecił ją zamknąć, bo nie nadawała się do odbudowy. Świątynia ta uległa później spaleniu. Do czasu wybudowania następnego kościoła, nabożeństwa odprawiane były w latach 1868-90 w prowizorycznej kaplicy urządzonej w dzwonnicy. Obecny kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, murowany, w stylu neoromańskim, wybudowano w latach 1880-91. Pozwolenie na jego budowę załatwił w Petersburgu proboszcz miejsca - ks. Urban Uzarski, który też rozpoczął budowę. W dniu 5 maja 1891 r. został konsekrowany przez biskupa włocławskiego Aleksandra Kazimierza Bereśniewicza. W 1905 r. kolejny proboszcz - ks. Józef Janiszewski dobudował zakrystię, kruchtę i wieżę. W 1909 oraz 1921 r. kościół został odrestaurowany. Do zabytków stanowiących własność parafii należą: ołtarz główny i dwa boczne - rokokowe z obrazami św. Barbary i św. Antoniego, chrzcielnica i ambona klasycystyczna, ambona rokokowa z XVIII w., krucyfiks barokowy oraz świeczniki o kształtach barokowych. Zabytkiem jest również figurka Chrystusa Zmartwychwstałego oraz szafa zakrystyjna - dębowa z 1879 r. Przy tutejszym kościele działa m.in. osiem kół Żywej Róży, Bractwo św. Franciszka i św. Antoniego, schola oraz Akcja Katolicka. Proboszczem tutejszej parafii jest ks. Kazimierz Kowalski, a wikariuszem - ks. Jacek Kucharski.