Ludwik Antoni (Luis Antonio) Ormières urodził się 14 lipca 1809 w miasteczku Quillán w Pirenejach Francuskich w bardzo religijnej rodzinie w czasach mocno jeszcze naznaczonych rewolucją z lat 1789-93. Pierwsze nauki pobierał w domu rodzinnym, w którym panowała wzajemna miłość i życzliwość, a zarazem poczucie obowiązkowości i pracowitość. Od najmłodszych lat odznaczał się głęboką wiarą i bogatym życiem duchowym. Wcześnie też zrodziło się w nim powołanie kapłańskie i w wieku 17 lat wstąpił do seminarium duchownego w Carcassonne i po jego ukończeniu przyjął 21 grudnia 1833 święcenia kapłańskie.

Swoje powołanie budował na modlitwie, studiach teologicznych i na uwadze, jaką poświęcał dzieciom opuszczonym w Carcassonne i okolicach. Wtedy też postanowił poświęcić całe swoje życie w służbie Kościołowi ubogiemu, uczestniczącemu w życiu społecznym i wielkodusznemu. Cechująca go prostota ewangeliczna w połączeniu z pozostałymi cechami osobistymi i wiarą doprowadziła go powołania do życia 3 grudnia 1839 nowego żeńskiego zgromadzenia zakonnego, zajmującego się pracą oświatową i wychowawczą.

Żył w wielkiej pokorze, ubóstwie i bezgranicznym zaufaniu woli Bożej. Umiał poświęcać się zarówno dla wielkich rzeczy, jak i małych, służąc ludziom opuszczonym, a także dotkniętym częstymi w tamtych czasach epidemiami.

Szczególnie uprzywilejowanym miejscem jego posługi była szkoła, w której pragnął pomagać wszystkim potrzebującym. Z myślą o nich i o zadaniach, jakie go czekały, 3 grudnia 1839 rozpoczął swą drogę wiodącą go do założenia zgromadzenia zakonnego. Przy pomocy matki od św. Paschalisa (Juliany Lavrilioux; 1809-75) ze zgromadzenia sióstr nauki chrześcijańskiej z Saint-Gildas-de-Bois otworzył wówczas w swym miasteczku rodzinnym małą szkołę, która stała się zalążkiem Zgromadzenia Sióstr od Anioła Stróża.

Nazwa miała podkreślać kilka istotnych charyzmatów nowej wspólnoty zakonnej – opiekę i czuwanie, w duchu prostoty ewangelicznej, nad najuboższymi, słabymi, bez jakiegokolwiek wywyższania się nad innych oraz pracę, rozjaśnianą i kierowaną przez wartości chrześcijańskie. Za szczególny rys sióstr założyciel uznał oparcie ich duchowości na Biblii oraz całkowite zaufanie Opatrzności Bożej. Powtarzał członkiniom swego zgromadzenia o tym, że Bóg jest osamotniony w obliczu wszystkich swych stworzeń, dodając przy tym, że im więcej zaufania Mu okazuje, tym bardziej „zobowiązujemy” Go do chronienia nas i do pomagania nam.

Chociaż wiele zdołał osiągnąć w życiu, to jednak nie wszystkie swe pragnienia udało mu się spełnić. Jednym z takich wielkich niespełnionych marzeń był wyjazd na misje do Ameryki lub Afryki. Pragnął udać się tam, aby móc się zajmować nauczaniem i wychowaniem ubogich dzieci w każdym zakątku ziemi, gdyż – jak mawiał – „misja anioła stróża” nie ma granic.

Od 1883 r. do końca życia mieszkał i pracował w mieście Gijón w północno-zachodniej Hiszpanii, gdzie szybko zyskał sławę „świętego”. Tam też zmarł 16 stycznia 1890 roku.