W bogatej historii starożytnej Grecji czytamy, że do najwybitniejszego rzeźbiarza tego czasu Fidiasza przybyli mieszkańcy Aten z prośbą, by wykonał im marmurowy posąg boga Olimpu Zeusa. Choć niełatwe było to zadanie, artysta przyjął zamówienie i po długiej, mozolnej pracy, ku wielkiemu zdziwieniu Ateńczyków, ukończył swoje dzieło. Każdy jednak, kto spojrzał na ten posąg, musiał przeżyć uczucie grozy. Czoło Zeusa było pokryte ostrymi zmarszczkami, wszystkie muskuły naprężone, w oczach iskry gniewu, a w rękach ogniste gromy, którymi uderzał w swoich nieprzyjaciół. Tylko takiego boga zdolni byli sobie wyobrazić bogaci w mądrość filozofów i kunszt artystów Grecy.
A w jakiego Boga ty wierzysz? Jak to dobrze, że prawdziwy Bóg, który objawił się człowiekowi, jest zupełnie inny od wyobrażeń ludzi nieznających prawdy objawionej. Bóg, w którego my wierzymy, choć jest Stwórcą i Władcą całego świata, objawił się człowiekowi jako Miłość pełna miłosierdzia.
Program duszpasterski Komisji Duszpasterstwa Ogólnego Konferencji Episkopatu Polski jest realizowany pod hasłem Naśladować Chrystusa. Właśnie pełnienie czynów miłosierdzia przez każdego z nas jest naśladowaniem Boga, który jest bogaty w miłosierdzie. Pełnienie miłosierdzia jest nieodzowne, byśmy potrafili skutecznie objawić Boga dzisiejszemu światu. Papież Jan Paweł II w przesłaniu na zakończenie Wielkiego Jubileuszu podkreśla, iż rozpoczynający się wiek i tysiąclecie będą świadkami, jak wielkiego poświęcenia wymaga miłosierdzie wobec najuboższych. Jeśli nasze działania rzeczywiście mają początek w kontemplacji Chrystusa, to powinniśmy umieć Go dostrzegać przede wszystkim w twarzach tych, z którymi On sam zechce się utożsamić.
Dziś, w II Niedzielę Wielkanocy, przeżywamy równocześnie tajemnicę Zmartwychwstania Pańskiego i Miłosierdzia Bożego. W 1931 r. w Płocku miało miejsce wydarzenie, które wycisnęło na duszy św. s. Faustyny znamię na całe życie. Było to objawienie obrazu Miłosierdzia Bożego. „Wymaluj obraz według rysunku, który widzisz z podpisem: Jezu, ufam Tobie. Ja pragnę, aby było Święto Miłosierdzia. Chcę, aby ten obraz, który wymalujesz pędzlem (...) był uroczyście poświęcony w pierwszą Niedzielę po Wielkanocy, ta niedziela ma być świętem Miłosierdzia” (Dz. 49).
Według św. Faustyny obraz Pana Jezusa Miłosiernego miał mieć „oczy Pana Jezusa z krzyża”: przebaczające, zakochane w człowieku, a także pełne ufności wobec człowieka. Przyjmować obraz Miłosiernego Boga, oznacza malować ten obraz w swej duszy: „bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny”. Te słowa z Ewangelii są dla nas drogowskazem. Człowiek maluje obraz Jezusa Miłosiernego w sobie nie inaczej, jak upodobniając się do Jezusa w Jego nieskalanej miłości do człowieka.
Zagłębiłem się w te rozważania, aby wyjaśnić genezę święta patronalnego Caritas. Pozdrawiam wszystkie parafialne grupy Caritas oraz szkolne koła Caritas naszej diecezji, które czynią tyle dobra na rzecz ludzi będących w potrzebie. Cieszy piękna praca szkolnych kół Caritas w ich środowiskach. Efektem tego jest zapewnienie obiadów dla biednych dzieci. Już w tym roku przez 2,5 miesiąca wsparliśmy prawie 1000 osób. Zbliża się okres wakacji. Pragniemy w tym roku zorganizować większą ilość turnusów wczasorekolekcji dla najbiedniejszych dzieci, zwłaszcza tych pozbawionych opieki rodzicielskiej.
Polska pod względem liczby bezrobotnych znalazła się na jednym z czołowych miejsc w Europie. Szczególnie niepokojące jest bezrobocie wśród młodzieży. Ponad 1,5 miliona Polaków nie posiada własnego mieszkania. 80% małżeństw z czworgiem dzieci, 63% małżeństw z trojgiem dzieci, 49% małżeństw z dwojgiem dzieci żyje poniżej minimum socjalnego. Dlaczego wspominam te fakty i liczby? Otóż ci ludzie często szukają materialnego wsparcia w Caritas. Przychodzą do Caritas, bo tu znajdują ratunek i nadzieję.
Rozdaliśmy ponad 800 paczek na Święta Wielkanocne dla najbiedniejszych. Efekty pracy naszej diecezjalnej Caritas są zasługą wszystkich kapłanów naszej diecezji, którzy ofiarnie współpracują w dziełach miłosierdzia, rozprowadzając „chleb dobroci”, czy też przyjmując ofiary parafian na ten cel. Pragnę wszystkim serdecznie podziękować za pomoc. Ojciec Święty mówił do Polaków w czasie jednej z pielgrzymek: „Potrzeba tej wyobraźni miłosierdzia, wszędzie tam, gdzie ludzie w potrzebie wołają do Ojca Miłosiernego: »Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj«. Oby dzięki braterskiej miłości tego chleba nikomu nie brakowało”.
Przeżywając oktawę Zmartwychwstania Pańskiego, wszystkim przyjaciołom Caritas życzymy błogosławieństwa od Boga Miłosiernego i z ogromną wiarą powtarzam życzenia i modlitwę nas wszystkich: „Jezu, ufam Tobie”.