"Małżonkowie chrześcijańscy niech szukają w Eucharystii siły do dochowania wierności swym obowiązkom rodzinnym, niechaj wystrzegają się moralnej samowoli i łatwizny życiowej. Bo małżeństwo bez ducha ofiary i wyrzeczenia się siebie jest prawdziwym piekłem; natomiast wierne przykazaniom Bożym, życie małżeńskie jest błogosławieństwem nad sobą, któremu człowiek zawdzięcza prawdziwą godność, wzajemny szacunek małżonków i rzetelny postęp moralny" (Bp Wilhelm Pluta, List pasterski z 12.04.1959 r., Gorzów Wlkp.)

Bp Edward Dajczak, wyświęcony na kapłana 15 czerwca 1975 r. w Gorzowie Wlkp. przez bp. Wilhelma Plutę, a następnie 15 grudnia 1989 r. mianowany biskupem pomocniczym, jest ciągle zafascynowany postacią bp. Wilhelma Pluty. W swoim przepowiadaniu Słowa Bożego bp Edward Dajczak często odwołuje się do nauki Biskupa Wilhelma, ukazując mechanizm życia Bożego w człowieku. Bp Edward napisał pracę magisterską pt.: Życie Boże w człowieku fundamentem apostolskiego działania w świetle wypowiedzi biskupa Wilhelma Pluty. Ciekawostką może być fakt, że w ciągu 15 lat od śmierci bp. Wilhelma Pluty powstało 29 prac dyplomowych i naukowych na różnych uczelniach teologicznych związanych z jego postacią i nauczaniem.

"Niech Ksiądz zaniesie ludowi na rozległej ziemi gorzowskiej dużo siły - a raczej dużo miłości, bo tej im więcej jeszcze potrzeba" . W takim brzmieniu bp Wilhelm Pluta zapamiętał słowa posłania wypowiedziane przez kard. Stefana Wyszyńskiego i podzielił się nimi z diecezjanami w pierwszym liście pasterskim. Po czym szybko wypowiedział swoje wyznanie miłości do diecezjan słowami Listu do Filipian: "Noszę Was w sercu swoim" (1, 7).

Tak zaczęła się historia pasterskiej służby w diecezji człowieka, który wskazując drogi posługiwania swoim kapłanom, wołał: " Niech promień łaski trafi w Wasze poznanie i rozgrzeje Wasze kochanie..." ( List pasterski z 7 X 1958 r.). Mając pełną świadomość - jako człowiek rozmodlonej wiary i teolog - że być w Chrystusie jest zadaniem i warunkiem równocześnie każdego chrześcijańskiego działania, największego niebezpieczeństwa dopatrywał się w braku troski o rozwój życia wewnętrznego. I dlatego znajdujemy w jego słowach tyle myśli o rozwoju życia Bożego w człowieku. Ten Pasterz wiedział, że bez głębokiej i bardzo osobistej więzi z Bogiem niemożliwe jest życie zgodne ze wskazaniami Chrystusa.

Pasterz - w pielgrzymce wiary - idzie zawsze pierwszy. Tym samym bierze na siebie trud rozpoznawania drogi - widzenia i nasłuchiwania, a także odwagę i trud przechodzenia przez nowe drogi, które zawsze pojawiają się przed pielgrzymującym w historii ludem. Wspólnota wierzących jest zawsze zbolała i błąkająca się i pielgrzymujący ludzie nie wiedzą dokąd iść, gdy zabraknie pilnie słuchającego Boga i widzącego drogę pasterza.

Godziny w kaplicy i pozostający w Rokitnie klęcznik - świadek tej ogromnej modlitwy - i wiele ludzkich wspomnień wskazują jednoznacznie na te cechy Pasterza. W tym widzeniu Bożymi oczyma ważną rolę odgrywa teologia. Przeczytane tomy najlepszych teologów, pełne podkreśleń, znaków zapytania i wykrzykników, komentują jednoznacznie te pasterskie cechy bp. Wilhelma. Wielką wartością była znajomość sytuacji katolików w laicyzującym się świecie Zachodu i zauważanie niebezpieczeństwa laicyzacji w naszym społeczeństwie, oddzielonym jeszcze wówczas żelazną kurtyną i skoncentrowanych jednorodnie na zagrożeniach instytucjonalno-represyjnych komunistów.

Najnowsza i najlepsza teologia pojawiała się szybko w pastoralnych planach, wskazaniach i rozporządzeniach duszpasterskich. Wiodły one przez drogi pogłębianej wiary we wspólnocie Kościoła rozumianej jako żywa wspólnota wspólnot. Stąd taki powtarzający się mocny pasterski akcent na tworzenie małych i ożywionych modlitwą wspólnot, pogłębiających wiarę i równocześnie ewangelizujących swoje środowisko.

Życie pełne Boga, głębia nauczania i troska o człowieka stanowią piękną symbiozę w życiu naszego Pasterza. A to są cechy, których nie narusza ząb czasu i zawsze pozostają wezwaniem dla wszystkich, którzy po Nim pielgrzymują we wspólnocie naszego Kościoła.