Osobą niezwykle barwną, zasłużoną dla Kujaw, a szczególnie dla parafii w Lubaniu, był ks. Władysław Kubicki.
Chociaż wydała go ziemia podlaska - urodził się 2 maja 1869 r. we wsi Kozuchówek (powiat Sokołów Podlaski) - życie swoje związał z Kujawami i diecezją kujawsko-kaliską. Pochodził z religijnej rodziny, która pragnęła zapewnić mu wykształcenie i dlatego wysłano go na naukę do szkoły średniej w Częstochowie. Jednak tamtejsze gimnazjum nie rokowało należytego wykształcenia w duchu patriotycznym. Był to czas silnej rusyfikacji, nauczycielami byli przeważnie Rosjanie. W. Kubicki spotkał tam katechetę, ks. Antoniego Janczaka, kapłana wyjątkowej pobożności i zacności, który był dla młodzieży nie tylko nauczycielem, ale i wzorem prawości i patriotycznej postawy. Wielu uczniów, w ich liczbie także W. Kubicki, zawdzięczało mu wzbudzenie powołania kapłańskiego. Częstochowa należała wówczas do diecezji kujawsko-kaliskiej, stąd też W. Kubicki (zapewne za poradą ks. Janczaka) wybrał Seminarium Duchowne we Włocławku jako szkołę, w której miał urzeczywistnić swoje powołanie. Włocławskie Seminarium, dzięki takim rektorom, jak księża Zenon i Stanisław Chodyńscy i opiece gorliwego biskupa i patrioty - Aleksandra Kazimierza Bereśniewicza, zapewniało i solidne wykształcenie, i należyte ukształtowanie powołania kapłańskiego. Po ukończeniu studiów seminaryjnych, które odbył w latach 1886-91, i otrzymaniu święceń kapłańskich ks. W. Kubicki pracował krótko jako wikariusz w parafii Szadek, a następnie przez cztery lata w Chodczu.
Już w latach seminaryjnych dał się poznać jako alumn o wyjątkowych zdolnościach, dlatego władze diecezjalne skierowały go na dalsze studia do Akademii Duchownej w Petersburgu, jedynej wyższej uczelni teologicznej w Rosji, do której należało Królestwo Polskie. Ukończył studia, otrzymując stopień magistra świętej teologii. Akademia nie zwykła nadawać doktoratów i olbrzymia większość jej studentów kończyła ją otrzymaniem stopnia magistra.
Ks. W. Kubicki przewidziany był na profesora we włocławskim Seminarium Duchownym. A istniał wówczas zwyczaj, że profesorowie byli także na probostwach, zwykle położonych nieopodal Włocławka. Pierwszą placówką duszpasterską ks. W. Kubickiego był Lubomin, gdzie pracował krótko, a następnie, w latach 1900-19, Lubanie. Ostatnim probostwem była parafia Świerczyn (1919-37).
Przedmiotem wykładów ks. W. Kubickiego w WSD była literatura i historia Polski. Posługiwał się piękną polszczyzną, wymagał, by klerycy poznawali dzieła wielkich wieszczów: Mickiewicza, Słowackiego i Krasińskiego, a także uczyli się fragmentów ich poezji na pamięć. Ucząc historii Polski, którą ukochał, dawał temu wyraz także w pracy duszpasterskiej: modlił się razem z parafianami za dusze władców polskich oraz zasłużonych dla Ojczyzny bohaterów.
Często chwytał za pióro, spod którego wychodziły artykuły, przeważnie o tematyce historycznej, publikowane w Wielkiej Ilustrowanej Encyklopedii Kościelnej, Podręcznej Encyklopedii Kościelnej, a od 1907 r. także w Kronice Diecezji Kujawsko-Kaliskiej.

cdn.