W swojej refleksji papież skoncentrował się na końcu życia apostołów, którzy, podobnie jak św. Paweł u kresu swego życia ziemskiego doświadczali samotności w trudnościach, będąc ogołoconymi ofiarami wściekłości, opuszczonymi, prosząc o coś dla siebie, jak żebracy:

„Sam, żebrak, ofiara wściekłości, opuszczony. Ale jest to wielki Paweł, który usłyszał głos Pana, wezwanie Pana! Ten Paweł, który przemierzał ziemię, który doznał wielu cierpień i prób z powodu głoszenia Ewangelii, który uświadomił apostołom, że Pan chciał, aby poganie weszli do Kościoła, wielki Paweł który w modlitwie uniósł się do siódmego nieba i usłyszał rzeczy, których nikt nie słyszał wcześniej: wielki Paweł w tym małym pomieszczeniu domu w Rzymie, czekając, jak się skończy owa walka w Kościele pomiędzy stronami, między rygoryzmem judaizujących a uczniami, którzy byli jemu wierni. I tak kończy się życie wielkiego Pawła, w przygnębieniu: nie w żalu i goryczy, ale z przygnębieniem wewnętrznym” – zauważył Ojciec Święty.

Franciszek przypomniał, że tak się stało z św. Piotrem i wielkim Janem Chrzcicielem, który sam w celi zaniepokojony posłał uczniów, aby zapytali Jezusa, czy On jest Mesjaszem, a zakończył życie święty z powodu kaprysu baletnicy i zemsty cudzołożnicy. Podobnie było z Maksymilianem Kolbe, który utworzył ruch apostolski na całym świecie i wiele wspaniałych rzeczy, a zmarł w celi obozu koncentracyjnego - podkreślił papież. Dodał, że apostoł, kiedy jest wierny Bogu, nie oczekuje na inny kres życia ziemskiego, niż Jezus, ale Pan jest stale blisko niego, nie opuszcza go i w tej obecności apostoł znajduje siłę wewnętrzną.

Ojciec Święty przytoczył słowa Ewangelii „Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity” (J 12,24) oraz znane powiedzenie Tertuliana, że „Krew męczenników jest nasieniem chrześcijan”.

„Kiedy duszpasterz żyje w ten sposób, nie jest rozgoryczony: może doświadcza przygnębienia, ale jest w nim ta pewność, że Pan stoi u jego boku. Gdy duszpasterz zajmował się czym innym niż wiernymi i był na przykład przywiązany do władzy, do pieniędzy, do układów czy wielu innych rzeczy u kresu nie będzie sam, może będą siostrzeńcy, czekający by umarł i żeby mogli zobaczyć, co mogą sobie zabrać” – stwierdził Franciszek.

Pod koniec homilii papież podzielił się wrażeniami z odwiedzin w domach dla księży-seniorów, gdzie spotyka wielu zaangażowanych duszpasterzy, którzy pomimo choroby i słabości stale pytają o Kościół, o powołania. Pomimo opuszczenia mają świadomość bliskości Boga.

„Jeśli duszpasterz idzie drogą Jezusa, to Pan będzie blisko niego, aż do końca. Módlmy się za pasterzy, którzy są u kresu swego życia i którzy czekają na Pana, aby ich zabrał ze sobą. I módlmy się, aby Pan dał im siłę, pociechę i bezpieczeństwo, aby, chociaż czują się chorzy, czy osamotnieni, Pan był z nimi, blisko nich. Aby Pan dał im siłę” - zakończył swoją homilię Ojciec Święty.