Asysta została założona po zakończeniu II wojny światowej i w różnych okresach czasu działała mniej lub bardziej intensywnie. Prawdziwy przełom nastąpił w 1995 r.
Od tego czasu działa prężnie, liczy blisko 30 członków, którzy z dumą twierdzą, że należą do Asysty „z prawdziwego zdarzenia”.
Od 1976 r. prezesem Asysty jest Tadeusz Woszczyński, jego zastępcą, chorążym sztandaru i kronikarzem - Zdzisław Łopatka. Asysta ma swój sztandar, na którym znajduje się wizerunek
patronki - Najświętszej Maryi Panny. Członkowie Asysty występują w jednolitych, odświętnych strojach. Ich obecność jest widoczna podczas wszystkich świąt, uroczystości odpustowych, w każdą
pierwszą niedzielę miesiąca, gdy uczestniczą w adoracji Najświętszego Sakramentu i procesji.
- Od 1995 r. jest pisana Kronika Asysty, udokumentowana zdjęciami z opisami uroczystości, jakie odbywały się na terenie klasztoru - mówi Zdzisław Łopatka. Jest w niej
m.in. wpis śp. bp. Romana Andrzejewskiego oraz wiele innych, cennych, pamiątkowych zapisków. Z każdym rokiem kronika nabiera wartości.
Kobiet jest w Asyście znacznie mniej niż mężczyzn: zaledwie 13. Są tu też reprezentanci młodzieży oraz dzieci chętnie noszące poduszki w procesjach, przytrzymujące szarfy. -
Odkąd należę do Asysty, inaczej podchodzę do życia - mówi Kazimiera Górnik. - Czas emeryta nie obfituje w zdarzenia, tu czuję się potrzebna, przydatna.
- Należę do Asysty od 7 lat - opowiadała Barbara Wolińska. - Przez cały czas prowadzony jest nabór, wskutek czego nasze szeregi się powiększają. Ja sama już od dawna chciałam należeć
do Asysty. Moje marzenie się spełniło... Wszelką radą i pomocą służy nam gwardian klasztoru, o. Henryk Hajzler. Aby służba Asysty była pełniona należycie, muszą być organizowane spotkania,
podczas których omawiamy sprawy organizacyjne i porządkowe oraz wspólnie się modlimy. Co jakiś czas spotykamy się towarzysko, przy kawie. W grudniu obdarowujemy się tradycyjnymi
upominkami.
Pomóż w rozwoju naszego portalu