Człowiek. Czerwona postać na zielonym tle. Nieregularne kontury ciała. Zamiast nogi czy torsu jakieś wybrzuszenie. W ten sposób Artysta mówił o ludziach, o ich kondycji
w latach 70. Takie prace powstawały, gdy tworzył małą grupkę artystyczną z Janem Zielińskim. Nazwali ją „Neo - Neo”. Na wystawie w Galerii Sceny Plastycznej
KUL, gdzie do końca lutego br. wystawione są prace Jana Dobkowskiego, tego typu prac nie znajdziemy. Ich śladem jest wielkich rozmiarów obraz z zanurzonymi w wymalowanej na powierzchni
przestrzeni amorficznymi elementami - jakby symbolami żywych organizmów. To jakby wspomnienie dawnych etapów twórczości.
Pozostałych kilkanaście prac to zaproszenie w podróż; powstałe po roku 2000 są oderwaniem od rzeczywistości. Reminiscencje góry, drzewa. Tak odległe od rzeczywistości, że wydają się nie
mieć z nią nic wspólnego. Konkretne przedstawienia w wielu odcieniach różu zanurzone w gamie błękitów; pastelowa kolorystyka wprowadza w stan łagodności, wewnętrznego
uspokojenia. Niesie też z sobą klimat nostalgii i zamyślenia. Obrazy można podziwiać jako przykład płaszczyzny, z której emanuje piękno niezwykle przemyślanego układu
delikatnych barw. Panuje w nich równowaga, ale nie ma martwej ciszy. Obrazy są jak cisza przed burzą. Przedsmak żywiołu kryje się w układzie barw, kształty wypełniają jednolicie
róże i błękity; gradacja nasycenia koloru daje efekt cichego pulsowania powierzchni. W pracach zatytułowanych Uniwersum dostrzega się ukryty niepokój, przeczucie zmiany i nietrwałości.
Artysta nie narzuca żadnej symboliki, przedstawia parę prostych kształtów, umieszcza je w skromnej kompozycji i przez delikatność pastelowej kolorystyki zaprasza, by strumień skojarzeń
łagodnie płynął ku zaklętych w nim znaczeniom, ku metaforom.
Jan Dobkowski urodził się w 1942 r. w Łomży. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, uzyskując dyplom w pracowni prof. Jana Cybisa
w 1968 r. W latach 1967-2002 prezentował swoje prace na ok. stu trzydziestu wystawach w Polsce i zagranicą. Jego prace znajdują się w muzeach
w Warszawie, Krakowie, Wrocławiu, Poznaniu i Gdańsku oraz w muzeach amerykańskich i australijskich.
Ludzie będą to opowiadać latami: ksiądz oszukał i zamordował bezdomnego i bezbronnego człowieka. Drogi Łazarzu - Anatolu, przepraszam Cię. Mirosław jako chrześcijanin jest moim Bratem, którego się nie wyrzekam. Modlę się za niego, żeby przejrzał, nawrócił się i podjął pokutę - mówił abp Adrian Galbas podczas Mszy św. pogrzebowej śp. Anatola Czaplickiego, zamordowanego kilka dni temu przez proboszcza z Przypek. Po Eucharystii w kościele Miłosierdzia Bożego i św. Faustyny urna z prochami zostanie złożona na Cmentarzu Wolskim w Warszawie.
Podziel się cytatem
Msza św. pogrzebowa zgromadziła parafian wolskiej świątyni, duchowieństwo archidiecezji warszawskiej oraz znajomych śp. Anatola Czaplickiego. Miejsce liturgii wybrano nie przypadkowo, gdyż - jak powiedział abp Galbas - jest to świątynia, w której w Warszawie przyzywa się Bożego Miłosierdzia, ale też dlatego, że to w niej wiele lat temu po raz pierwszy mężczyzna spotkał swojego późniejszego zabójcę.
Odpust Porcjunkuli jest szczególny: każdy może z niego skorzystać niezależnie miejsca zamieszkania. Kiedy 2 sierpnia 1216 roku św. Franciszek go ogłosił, był zupełnie nową formą odpustu. „Bracia moi – mówił Franciszek do zgromadzonych – Chcę was wszystkich wysłać do raju!”.
Porcjunkula to ulubiony kościół św. Franciszka, który wyremontował własnymi rękami. Otrzymał go od benedyktynów w symbolicznej dzierżawie i stał się miejscem narodzin i sercem wspólnoty franciszkańskiej. Dziś, gdy wchodzi się do jego wnętrza, na progu widnieje napis: „hic locus sanctus est” – to miejsce jest święte, ponieważ tutaj Bóg rozmawiał z Franciszkiem. Gdy podniesiemy wzrok, kolejny napis mówi „heac est porta vitae aeternae” – to jest brama życia wiecznego, zawsze otwarta, właśnie dzięki odpustowi Porcjunkuli, który wyprosił w modlitwie św. Franciszek.
Radykalne i pełne znaczenia decyzje, takie jak: małżeństwo, kapłaństwo i konsekracja zakonna, nadają sens naszemu życiu - powiedział papież do uczestników Jubileuszu Młodych. Podczas czuwania modlitewnego na Tor Vergata w Rzymie Leon XIV odpowiedział na trzy pytania, jakie skierowała do niego młodzież.
Pierwsze pytanie brzmiało: „Jak możemy znaleźć szczere przyjaźnie i prawdziwą miłość, które prowadzą do prawdziwej nadziei? Jak wiara może pomóc nam budować naszą przyszłość?”. Leon XIV zaznaczył, że „nasze życie zaczyna się od więzi i to dzięki więziom rozwijamy się”. Fundamentalną rolę odgrywa w tym kultura, która jest „kodem, dzięki któremu rozumiemy samych siebie i interpretujemy świat”. „Wśród wielu powiązań kulturowych charakteryzujących nasze życie, Internet i media społecznościowe stały się wyjątkową możliwością dialogu, spotkań i wymiany między ludźmi, a także dostępu do informacji i wiedzy. Jednak (…) czasami mechanizmy komunikacji, reklamy i sieci społecznościowych mogą być wykorzystane, by uczynić nas ospałymi, uzależnionymi od konsumpcji. Wtedy nasze relacje stają się zagmatwane, niespokojne lub niestabilne. Kiedy narzędzie dominuje nad człowiekiem, człowiek staje się narzędziem: tak, narzędziem rynku, a tym samym towarem. Tylko szczere relacje i stabilne więzi pozwalają rozwijać się historiom dobrego życia” - przekonywał Leon XIV.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
