Parafia w Sławęcinie w dekanacie jasielskim-zachodnim jest jedną z najstarszych parafii w naszej diecezji, gdyż została erygowana w 1326 r. W pierwszych wiekach istnienia obejmowała swoim zasięgiem bardzo duże tereny. Z czasem zaczęła się dzielić. Dzisiaj liczy niespełna 1800 wiernych z 4 miejscowości: Sławęcina, Pustej Woli, Siedlisk Sławęcińskich i Przysieków, gdzie znajduje się kaplica dojazdowa pw. św. Jana Chrzciciela.

W parafii pracuje jeden kapłan, od dwóch lat jest to ks. Marek Cesarz. W katechizacji pomaga katechetka świecka. Jak do tej pory ze sławęcińskiej parafii wyszło trzech kapłanów, jeden kleryk studiuje obecnie w Pradze.

Wieś wielu właścicieli

Sławęcin, jako własność Paszka, lokalizowany był na prawie magdeburskim w czasach Kazimierza Wielkiego. Świadczą o tym zapisy z 1398 r. Jednak wioska istniała już wcześniej, bo pierwsze wzmianki historyczne pochodzą z początku XIV w. Przez wieki zmieniali się jej właściciele: W XV w. była własnością rodziny Kunowskich herbu Radwan. W następnym wieku właścicielem Sławęcina był Jan Minorad, potem Jan Gamrat, a w ostatnich latach XVI w. Krzysztof Sułowski, który posiadał również prawny patronat nad kościołem. Przez blisko dwa kolejne wieki Sławęcin należał do rodziny Łętowskich. Na przełomie XVIII i XIX w. znalazł się w dobrach Stanisława Jabłonowskiego i Anny z Siemieńskich. Szybko zmieniali się kolejni właściciele Sławęcina. W 1900 r. Ignacy Steinhaus zakupił go od Stanisława Klobasy Zrenckiego.

W źródłach historycznych wspomnienie o parafii w Sławęcinie pojawia się w 1328 r. J. Długosz podaje, że należały do niej także wsie: Lisów, Przysieki i Skołyszyn. Pierwotny kościół nie zachował się. Z dokumentów wizytacyjnych wynika, że był on drewniany, w stylu późnogotyckim, poświęcony św. Katarzynie. W pobliżu była drewniana dzwonnica z dwoma dzwonami oraz budynki plebanii, wikarówki, szkoły parafialnej i szpitala dla ubogich.

Nowy kościół powstał w 1779 r. dzięki staraniu ks. Michała Dyktanowicza oraz właściciela wioski Ignacego Łętowskiego. Świątynię poświęcił 25 listopada 1779 r. kanonik kolegiaty bobowskiej ks. Walenty Kobierski. Kościół ten istnieje do dzisiaj. Był kilkakrotnie odnawiany, a w 1886 r. został powiększony. Ostatnie prace zabezpieczające drewnianą konstrukcję były prowadzone w 1956 i 1992 r. Jest to budowla drewniana o konstrukcji zrębowej, jednonawowa, bez wieży. Wzniesiona na planie prostokąta z węższym, zamkniętym trójbocznie prezbiterium i zakrystią od strony północnej. Ściany zewnętrzne są oszalowane, a dwuspadowy dach pierwotnie kryty był gontem, teraz - blachą. Wnętrze świątyni pokrywa polichromia wykonana w 1890 r. przez malarza Wiśniowieckiego ( tak podaje dokument powizytacyjny). W prezbiterium umieszczone są postaci czterech Ewangelistów, w nawie po stronie południowej św. Katarzyna - patronka kościoła. Na stropie ukazane są wielofigurowe sceny, w prezbiterium w iluzjonistycznej architekturze ukazana jest Matka Boża Niepokalanie Poczęta.

Całe wyposażenie wnętrza utrzymane jest w stylu późnobarokowym i rokokowym. W głównym ołtarzu, w głębokiej niszy umieszczona jest XVII-

-wieczna rzeźba Chrystusa na krzyżu. Prawdopodobnie pochodzi ze starego kościoła. Po bokach dwie figury niewiast, w górze figurki uskrzydlonych aniołków. Jeden z trzech bocznych ołtarzów poświęcony jest Matce Bożej. W centralnym miejscu znajduje się obraz Maryi z Dzieciątkiem, z XV w. Jest to obraz malowany farbami temperowymi na desce. Należy do jednego z typów Hodegetrii, dla którego w Polsce utrwaliła się nazwa Matki Bożej Piekarskiej. W ostatnich latach obraz przeszedł gruntowną konserwację. Jest jednym z najstarszych zachowanych na terenie Małopolski wizerunków maryjnych, świadczącym o żywym kulcie Matki Bożej w średniowieczu.

W wyposażeniu świątyni na uwagę zasługuje ponadto: drewniana ambona, wieloboczna z wizerunkami czterech Ewangelistów, chrzcielnica z XVII w. w formie kielicha, wykonana z jednego kloca drewna, a na belce tęczowej późnobarokowa, rzeźbiona grupa Ukrzyżowania. Pośrodku Chrystus rozpięty na krzyżu, pod krzyżem postaci Matki Bożej i św. Jana.

Łączenie tradycji z aktywnością

Wydarzeniem Roku Jubileuszowego było sprowadzenie do Sławęcina relikwii bł. Faustyny. Zostało wówczas wprowadzone nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego w I niedzielę miesiąca. Nabożeństwo rozwija się. Trwa peregrynacja po domach obrazu "Jezu, ufam Tobie". Widać już religijne ożywienie w parafii. W planach jest budowa ołtarza Miłosierdzia Bożego.

W czasie jesiennych misji przed nawiedzeniem obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej będzie możliwość odnowienia kultu maryjnego w parafii. Marzeniem Księdza Proboszcza jest wprowadzenie stałej Nowenny do Matki Bożej, bo przecież bardzo lubianą tradycją są pielgrzymki do sanktuariów maryjnych: kilkudniowa pielgrzymka do Kalwarii Pacławskiej i jednodniowa, piesza pielgrzymka do Dębowca.

Jak podkreśla Ksiądz Proboszcz, sławęcińska wspólnota jest parafią z tradycjami, dlatego charakteryzuje ją świetna frekwencja na Mszach św., dużo rozdanych Komunii św., liczny udział wiernych w nabożeństwach paraliturgicznych i gromki, spontaniczny śpiew. Parafianie przejęci są sprawami swojej parafii: kościół jest zadbany, teraz grodzony jest cmentarz. Nie ma kościelnego, ale jego obowiązki przejęli ministranci i lektorzy. Stała grupa sprząta świątynię. Co tydzień spotyka się KSM, a młodsza młodzież w Oazie Dzieci Bożych. Działa grupa Caritas, która oprócz doraźnej pomocy rodzinom wielodzietnym i osobom starszym, chce powołać Grupę Miłosierdzia, która będzie chodzić do domów osób chorych, by modlić się razem z nimi. W parafii jest ok. 20 chorych, których w I piątki odwiedza kapłan.