Zbliżamy się do uroczystości Bożego Ciała, a dokładnie Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej. To święto jest bardzo piękne w Polskiej tradycji, bo jest publicznym aktem wiary w Eucharystię. Ofiara Ciała i Krwi dokonująca się podczas każdej Mszy świętej nie jest tylko tradycją, ale czymś bardzo konkretnym. I znam wiele osób, których do tego nie trzeba przekonywać.

W ostatnich latach Pan Bóg dał nam sporo znaków, abyśmy nie mieli wątpliwości w to co dzieje się na ołtarzu podczas Mszy św. Najpierw cała Polska patrzyła na Sokółkę, gdy w 2008 roku doszło do zdarzenia uznawanego przez wiernych za cud eucharystyczny, a niedawno ogłoszono, że w 2013 r. podobne zdarzenie miało miejsce w Legnicy. I choć obydwa domniemane cuda nie są jeszcze potwierdzone oficjalnie przez najważniejsze instytucje Kościoła, to jednak już mają uznane „znamiona cudu”.

W historii Kościoła zostało uznanych prawie 140. cudów eucharystycznych na całym świecie. Nie chcę opisywać wszystkich przypadków, ale zadać pytanie: Po co cuda eucharystyczne w ogóle się zdarzają? Teolodzy twierdzą, że są one potrzebne ludziom, aby pogłębić ich wiarę w Jezusa Eucharystycznego. Nazywają je często lekiem na zwątpienie, bo wydarzają się zazwyczaj wtedy, gdy ludzie wątpią w realną obecność Ciała i Krwi podczas Mszy świętej.

I właśnie w tym kontekście chciałbym przypomnieć zdarzenie, które z cudem nie ma nic wspólnego, ale jest wymowne i symboliczne. Choć moim zdaniem nic nadzwyczajnego się nie stało, to jednak wydarzenie podczas Mszy św. w trakcie zeszłorocznych obchodów Święta Dziękczynienia nabrało wielkiego rozgłosu. Byłem naocznym świadkiem, jak świeżo wybrany Prezydent elekt Andrzej Duda zrywa się z kolan i rzuca w pogoń za konsekrowaną Hostią, którą porwał wiatr. Widziałem dramaturgię i powagę tej chwili. Reszta osób była jedynie mocno zdziwiona nietypowym zachowaniem głowy państwa.

Stałem z aparatem pomiędzy kapłanami celebrującymi Eucharystię. Po tym, gdy Prezydentowi udała się ta pierwsza i nagła misja pogoni za Eucharystią, proboszcz jednej z warszawskich parafii spojrzał w moją stronę, uśmiechną się i powiedział: - To było mocne!

Zgadzam się: To było mocne! Cała Polska widziała bowiem, jak Prezydent publicznie złożył akt wiary w Jezusa Eucharystycznego. W gonitwie za Hostią nie dbał o swój wizerunek, protokół dyplomatyczny, konwenanse, czy jakiekolwiek inne okoliczności. To publiczny przykład, kiedy osobista wiara Prezydenta miała pierwszeństwo przed etykietą i protokołem. Po prostu robił wszystko, co możliwe, aby ochronić Pana Jezusa Eucharystycznego. To był zwyczajny odruch, ale zarazem akt wiary w Eucharystię. Dlatego też uważam, że Prezydent nie potrzebuje cudów eucharystycznych.

Ten obrazek przywołuje nie bez przyczyny. Mija równo rok, od kiedy Polacy wybrali Andrzeja Dudę na najważniejszy urząd w Polsce. Ale też pamiętam, jak po wydarzeniu na Święcie Dziękczynienia lewicowo-liberalne media drwiły i szydziły z Prezydenta. Śmiano się, że się modli, że nie przystoi Prezydentowi uganianie się za „opłatkiem”.

Kilka dni później Prezydent pośrednio odniósł się do tych pomówień. Powiedział, że zdaje sobie sprawę z tego, iż bardzo wielu ludzi modliło się za niego podczas kampanii wyborczej i nadal modli się. - Ogromnie za to dziękuje, bo bez tej modlitwy nie byłoby tego zwycięstwa. Udało się, bo kandydat był dobrze omodlony - mówił Andrzej Duda podczas spotkania z polskimi misjonarzami. Powiedział jednak coś jeszcze. - Modliłem się przed kampanią, modliłem się w trakcie kampanii i zamierzam się modlić także, jako prezydent... Ja do modlitwy nikogo nie zmuszam, ale także proszę, aby nikt mi jej nie zabraniał - powiedział wówczas Prezydent elekt.

Przyglądałem się z bliska całej zeszłorocznej kampanii wyborczej oraz śledzę na bieżąco prezydenturę Andrzeja Dudy. Oczywiście można się nie zgadzać z jego decyzjami politycznymi. Ale trzeba przyznać, że pod wieloma względami pozostał tym samym człowiekiem, którym był jako kandydat. Chodzi oczywiście o wymiar religijny tej prezydentury, a precyzyjniej o świadectwo katolika w życiu publicznym. Rozmawiałem z rodzicami Prezydenta, przyjaciółmi i współpracownikami. Trudno oprzeć się wrażeniu, że ten polityk jest po prostu silnie przekonany, iż chrześcijaństwo nie jest tylko sferą prywatną. Jego zdaniem wartości płynące z Ewangelii mają również charakter państwowotwórczy i tożsamościowy, a więc wspieranie ich jest po prostu polską racją stanu.

Patrząc przez te kilkanaście miesięcy na Prezydenta i słuchając jego słów, wielokrotnie znajdowałem potwierdzenie swojej hipotezy. Najbardziej dobitnie zabrzmiało, to w Gnieźnie i w Poznaniu podczas obchodów 1050. rocznicy Chrztu Polski. Prezydent mówił, że historia państwa polskiego i chrześcijaństwa w Polsce po prostu są ze sobą tożsame. Dlatego też jest silnie przekonany, że tych dwóch rzeczywistości nie można sztucznie rozdzielać.

Przypomniałem dwa domniemane cuda eucharystyczne, które w ostatnich latach wydarzyły się w Polsce. Cuda są czymś bardzo rzadkim i dlatego zestawiłem je z zachowaniem Prezydenta. To zachowanie nie było żadnym cudem, ale czymś nadzwyczaj normalnym. Andrzej Duda jest autentyczny i pewnie dlatego Polacy mu coraz bardziej ufają.

Warto się zastanowić nad tym, czym jest Eucharystia dla każdego z nas... Warto uklęknąć, a nie kucać podczas procesji Bożego Ciała, ale warto też uklęknąć np. w pierwszy piątek miesiąca, gdy widzimy na ulicy kapłana, który niesie Pana Jezusa do chorych... Niestety taki widok klęczących ludzi na ulicy w miastach, to dziś już rzadkość.