Od maja 1945 r. do Wałbrzycha przybywały grupy osadników, m. in. ze wschodu i reemigranci z Francji. 1 lipca 1951 r. w wyniku rozszerzenia granic miasta włączono do niego sąsiednie wsie: Biały Kamień, Sobięcin, Szczawienko, Rusinową i Piaskową Górę. Piaskowa Góra, zwana dawniej przysiółkiem Starego Zdroju, była bramą wjazdową do Wałbrzycha, przez którą prowadziła droga transportu węgla do Malczyc nad Odrą. W 1868 r. przy wzgórzu wybudowano hutę szkła. Piasku z tego wzgórza używano do szlifowania szkła. Wokół huty powstawały osiedla mieszkaniowe, które nazwano Piaskową Górą. W następnych latach uruchomiono tu fabrykę lin i siatek, cementownię, ciepłownię (1965, 1974), w 1900 r. przeniesiono na Piaskową Górę hutę „Karol”. W 1955 r. rozpoczęto budowę nowego, obliczonego na 30 tys. mieszkańców, osiedla. Powstały szkoły (podstawowa w 1960 r., 1975 r. IV Liceum Ogólnokształcące i inne), przychodnia, szpital. Rozwijało się również życie religijne. W 1961 r. Wałbrzych podzielono na dwa dekanaty: Wałbrzych Północ (liczący 10 parafii) i Wałbrzych Południe (obejmujący 12 parafii), w skład którego weszła również parafia Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny na Piaskowej Górze. Proboszczem w tej parafii od 1965 r. jest ks. prał. Wenancjusz Róg. Usytuowany na wzniesieniu kościół wybudowany został w latach 1911-1912, a gruntownie przebudowany w latach 1980-1981. Na placu przy kościele znajduje się kamienna grota z figurą Matki Bożej oraz pomnik poświęcony Ofiarom Syberyjskiej Golgoty, ustawiony w 2000 r. przez Sybiraków z Wałbrzycha. Za kościołem znajduje się cmentarz.
Do 1980 r. był to nieduży kościół, z czerwonej cegły i stromym dachem, poniżej którego znajdują się nawy boczne kościoła, z takim samym dachem. Między frontem świątyni a lewą nawą boczną zbudowano czworoboczną wieżę, której przedłużeniem jest blaszany dach, a na którego szczycie góruje krzyż. W ścianach wieży umieszczono zegar, a okna mają kształt wąskiego prostokąta. Front budowli zdobi krzyż oraz trójkątny portal nad wejściem głównym. W latach 1980-81 kościół rozbudowano od strony prezbiterium, gdzie znajduje się również wejście do kaplicy poświęconej św. Maksymilianowi Kolbemu.
Wnętrze trójnawowej świątyni zakończone jest półokrągłym prezbiterium, w którym umieszczono ołtarz z centralnie ustawioną figurą Najświętszej Maryi Panny. Dolną część ściany prezbiterium zdobi rząd okien z witrażami, które przedstawiają wizerunki Świętych. Okna w nawach bocznych również zdobią witraże.
Po przeciwnej stronie prezbiterium, nad wejściem głównym znajduje się empora organowa. W jej środkowej części umieszczono organy, które zbudowała Firma Schlag und Söhne ze Świdnicy. Skromny, klasycystyczny prospekt usytuowany jest na tle prostokątnych okien i pod półokrągłym stropem. Zbudowany jest z trzech części, z szerszą, nieco podwyższoną częścią środkową, zakończoną profilowanym gzymsem, który ozdobiony jest artystycznym motywem snycerskim. Boczne części prospektu są wąskie, zakończone płasko. Wszystkie części prospektu wypełnione są piszczałkami prospektowymi. Przed prospektem znajduje się wolno stojący kontuar, zwrócony w stronę ołtarza. Posiada on dwa manuały o skali 1C - 5F (C - f3), którą tworzą 54 klawisze w każdym manuale oraz klawiaturę pedałową posiadającą 27 drewnianych klawiszy zawartych w skali 1C - 3 D (C - d1). Nad górnym (II) manuałem umieszczono registry, włączające i wyłączające 12 głosów organowych oraz urządzenia dodatkowe.
Zespół brzmieniowy manuału I: Bourdon 16´, Prinzipal 8´, Hohlflöte 8´, Viola da gamba 8´, Octave 4´, Prog. harm. 2 - 3 fach.
Zespół brzmieniowy manuału II: Flauto amabile 8´, Aeoline 8´, Salicet 8´, Flöte 4´.
Zespół brzmieniowy pedału: Subbas 16´, Violoncello 8´.
Z takiej dyspozycji wynika, że organy nie posiadają głosów językowych i w większości przeważają głosy fletowe. Nazwa flety pochodzi od łac. fleo - płaczę. W skład tych głosów wchodzą piszczałki metalowe lub drewniane, kryte, otwarte lub przedmuchiwane, o różnych kształtach korpusu. Barwa dźwięku tych głosów zbliżona jest do brzmienia fletu i w zależności od rodzaju piszczałek może być głęboka, ciemna, jak również jasna, delikatna. Ogólnie głosy fletowe brzmią miękko i łagodnie. Skala fletów jest szeroka, od 32´ do 1´. W manuałach najczęściej występuje minimum jeden głos fletowy 8´, a w pedale przynajmniej jeden głos fletowy 16´ (Subbas 16´). Rodzinę głosów fletowych tworzą: głosy zasadnicze (Hohflöte, Flauto d´amore, Trawersflet, Gemshorn, Portunal), głosy poboczne (Nasard), głosy mieszane (Sesquialtera, Rauschflöte, Cornett), głosy kryte (Subbas, Gedackt, Bourdon), głosy półkryte (Rohrflöte, Koppelflöte).
Do urządzeń dodatkowych w opisywanym instrumencie należą: Tutti, Manual - Koppel, Pedal - Koppel I, Pedal - Koppel II, Sup. - Oct. Koppel II an I. Organy posiadają trakturę pneumatyczną, z jednym miechem magazynowym, napędzanym elektrycznie.
Organy w kościele Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, umieszczone na chórze muzycznym, kształtem i rozmiarem pasują do całego wnętrza świątyni.

Dziękujemy ks. prał. Wenancjuszowi Rogowi za udostępnienie organów.