Ojciec Święty odwiedził prowadzone przez franciszkanów sanktuarium, modlił się przy szopce, a także wygłosił krótkie rozważanie do zaskoczonych jego wizytą uczestników odbywającego się tam diecezjalnego spotkania młodzieży. Była wśród nich grupa muzułmańskich uchodźców wspieranych przez diecezję. Swą refleksję Franciszek zaczął od znaku gwiazdy, za którą poszli Trzej Królowie.

„Niebo jest przecież pełne gwiazd, czyż nie tak? Jednak oni zobaczyli tę jedyną, wyjątkową, która popchnęła ich, by zostawić wszystko i podjąć drogę prowadzącą nie wiadomo dokąd… To jest znak. Jeśli w naszym życiu nie znajdujemy wyjątkowej gwiazdy, która wzywa nas do większych rzeczy, popycha ku dobru, zachęca do podjęcia drogi czy decyzji, znaczy to, że coś jest nie tak. A wówczas musimy prosić o łaskę odkrycia tej gwiazdy, którą Bóg dziś chce mi pokazać, ponieważ ona poprowadzi mnie do Jezusa”.

Papież przypomniał młodzieży, że pierwszym znakiem było niewinne dziecko narodzone w stajni. Wskazał, że wzywa nas to od odkrywania Boga w maluczkich, ubogich, odrzuconych przez społeczeństwo i zagubionych w życiu.

„Małość Boga. Bóg się uniżył, umniejszył, by być jednym z nas, by iść przed nami. Małość, można powiedzieć pokora Boga, która przeciwstawia się dumie, samowystarczalności, pysze… Ta łagodność dziecka jest kolejnym znakiem. Czy moje życie jest łagodne, pokorne, bez zadzierania nosa i zadęcia? Dwa znaki, których brakuje nam w życiu: odkryć gwiazdę, jaką Bóg ma dla mnie, a ta poprowadzi mnie do Niego”.