Przez całe lata istniało przekonanie, że miejsca kultu religijnego podlegają szczególnej ochronie, są bowiem miejscami świętymi. Ludzie szukają w kościołach wyciszenia, a wśród świata szczególnego miejsca, gdzie mogą się modlić. Chrystus przebywający sakramentalnie w tabernakulum nadaje świątyniom charakter Domu Bożego. Przychodzą też turyści, których interesuje przede wszystkim zabytkowy charakter świątyni i piękno jej wyposażenia. Coraz częściej, niestety, słyszy się o włamaniach do obiektów sakralnych. Przysłowie uczy, że "strzeżonego Pan Bóg strzeże" i ma to swoje uzasadnienie w rzeczywistości. Powinno się zrobić co w ludzkiej mocy, by zachować dobra kościelne dla kultu i dla kultury. Trudno uczynić z kościoła zamkniętą twierdzę i nieufnie odnosić się do wszystkich nawiedzających jego progi.

Rozmawiałem o tych sprawach z Zygmuntem Błaszczykiem, konserwatorem zabytków delegatury piotrkowskiej. Mój rozmówca przekonywał, że bardzo pożyteczna jest współpraca w ochronie zabytków między parafią a miejscową lub powiatową policją. Powinna się zrodzić współodpowiedzialność za powierzone dziedzictwo kultury. Szczególnie ważne są: informacja o obiektach podlegających ochronie i system ich zabezpieczenia przed włamaniem.

Rozsądek nakazuje czujność, wyczulenie na ludzi, dla których rzeczy nawet najświętsze mają jedynie wartość zysku materialnego. Trzeba, by taką czujnością wykazywali się nie tylko gospodarze obiektów, ale przede wszystkim parafianie. Gdy system alarmowy sygnalizuje, że ktoś jest w obiekcie, reaguje często tylko proboszcz, a parafianie mówią: "że też się nie boi, my byśmy nie poszli". Czyż nie powinni się także parafianie zaangażować w dyżury lub przynajmniej reagować na pojawienie się podejrzanych osób przy świątyni? Czyż nie jest to także ich świątynia?

Ks. Janusz Pasierb napisał w książce pt. Ochrona zabytków sztuki sakralnej (Warszawa 1995 r.): "(...) dzieła sztuki sakralnej jako pomniki przeszłości nie tylko uczą, ale i wychowują. Są one nie tylko obrazowym kerygmatem chrześcijańskim i teologią monumentalną docierającą do ludzi nie stykających się z innymi formami ewangelicznego zwiastowania, ale i przekazicielami wielkich humanistycznych treści, ciągle żywych i płodnych dla ludzi z naszego kręgu kulturowego. Są świadectwami nie tylko Boga, ale i człowieka: modlącego się, poszukującego i twórczego".

Cały Kościół obowiązuje zarządzenie Konferencji Episkopatu Polski z dn. 1 kwietnia 1973 r. gdzie czytamy, że "duchowieństwo administrujące obiektami sztuki i kultury kościelnej zarządza własnością nie swoją, ale najwyższymi wartościami kościelnymi i narodowymi, których całość i nienaruszalność winno strzec z najwyższą troską i odpowiedzialnością przed Bogiem i Narodem". Natomiast art. 351 III Synodu Archidiecezji Łódzkiej stwierdza, że "obiekty sakralne i kościelne, a przede wszystkim dzieła sztuki i zabytkowe przedmioty kultu znajdujące się w pomieszczeniach kościelnych lub poza nimi powinny być zabezpieczone przed kradzieżą i pożarem. Cenniejsze obiekty, pomieszczenia dzieł sztuki i skarbce muszą być zaopatrzone w system alarmowy".