Drodzy bracia i siostry, dzień dobry!

Przed chwilą zakończyła się w bazylice św. Piotra celebracja eucharystyczna, rozpoczynająca XIV Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów. Ojcowie synodalni, pochodzący ze wszystkich części świata i zgromadzeni wokół Następcy Piotra, przez trzy tygodnie będą się zastanawiać nad powołaniem i misją rodziny w Kościele i społeczeństwie, aby dokonać uważnego rozeznania duchowego i duszpasterskiego. Utkwimy nasze spojrzenie w Jezusie, aby określić, na podstawie Jego nauczania prawdy i miłosierdzia, najbardziej odpowiednie drogi dla stosownego zaangażowania Kościoła z rodzinami i dla rodzin, aby pierwotny plan Stwórcy dotyczący mężczyzny i kobiety mógł być realizowany i działał w całym swym pięknie i mocy w dzisiejszym świecie.

Liturgia tej niedzieli proponuje właśnie podstawowy tekst Księgi Rodzaju dotyczący komplementarności i wzajemności między mężczyzną i kobietą (por. Rdz 2,18-24). Biblia powiada, że dlatego opuszcza człowiek swego ojca i matkę i łączy się ze swoją żoną, i oboje stają się jednym ciałem, to znaczy jednym życiem, tym samym istnieniem (por. w. 24). W tej jedności małżonkowie przekazują życie nowym istotom ludzkim: stają się rodzicami. Uczestniczą w stwórczej mocy samego Boga. Ale zwróćmy uwagę! Bóg jest miłością i bierzemy udział w Jego dziełach, kiedy miłujemy z Nim i jak On. W tym celu, jak mówi św. Paweł, miłość rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany (por. Rz 5 5). Jest to także miłość, jaką zostają obdarzeni małżonkowie w sakramencie małżeństwa. Jest to miłość, która karmi ich relację, poprzez radości i smutki, chwile spokojne i trudne. Jest to miłość, która pobudza chęć zrodzenia dzieci, oczekiwania na nie, przyjęcia ich, wykarmienia, wychowania ich. Jest to ta sama miłość, jaką w dzisiejszej Ewangelii Jezus okazuje dzieciom: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże” (Mk 10,14).

Dzisiaj prosimy Pana, aby wszyscy rodzice i wychowawcy na świecie, a także całe społeczeństwo, stali się narzędziami tej gościnności i tej miłości, z jaką Jezus obejmuje najmniejszych. On spogląda w ich serca z czułością i troskliwością ojca a zarazem i matki. Myślę o dzieciach głodnych, opuszczonych, wykorzystywanych, zmuszanych do udziału w wojnie, odrzuconych. Bolesne jest oglądanie obrazów dzieci nieszczęśliwych, z ich zagubionym spojrzeniem, uciekających przed biedą i konfliktami, pukających do naszych drzwi i naszych serc błagając o pomoc. Niech Pan nam pomoże abyśmy nie byli społecznościami - twierdzami, ale społecznościami - rodzinami, zdolnymi do przyjmowania, ze stosownymi regułami, ale do przyjmowania, przyjmowania zawsze z miłością.

Zachęcam was do wspierania modlitwą prac Synodu, aby Duch Święty, uczynił ojców synodalnych w pełni uległymi jego natchnieniom. Przyzywajmy matczynego wstawiennictwa Najświętszej Maryi Panny, jednocząc się duchowo ze tymi wszystkimi, którzy w tej chwili w Sanktuarium w Pompejach odmawiają „Suplikę do Matki Bożej Różańcowej”.

[po modlitwie:] Pragnę skierować do Pana modlitwę za ofiary osuwiska, które zniszczyło całą wioskę w Gwatemali, a także za ofiary powodzi, jakie miały miejsce we Francji na Lazurowym Wybrzeżu. Bądźmy blisko ludzi, którzy doznali poważnych szkód, także poprzez konkretną solidarność.