Katechizm Kościoła Katolickiego wyraźnie stwierdza, że wszystkie sakramenty, szczególnie sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego, tj. chrzest, bierzmowanie i Eucharystia, mają na celu ostatnią Paschę dziecka Bożego, czyli nasze przejście z tej ziemi do domu Ojca w niebie. Dlatego też chrześcijański sens śmierci powinniśmy odczytywać w śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, dzięki któremu nasze życie jedynie zmienia się, ale nigdy nie kończy wraz z zakończeniem ziemskiej wędrówki. Kościół wyraźnie widzi w fakcie śmierci chrześcijanina, po zakończeniu życia sakramentalnego, dopełnienie jego nowych narodzin dla Królestwa niebieskiego, rozpoczętych podczas chrztu św. Kościół katolicki, w którym chrześcijanin trwał, umacniał się słowem Bożym i sakramentami, towarzyszy mu w jego ostatniej drodze tu, na ziemi, i oddaje go w ręce dobrego i miłosiernego Ojca. Ofiarowuje go przez Chrystusa Ojcu i z nadzieją składa jego ciało w ziemi, wierząc, że zmartwychwstanie ono w chwale. Wyraźnie trzeba podkreślić, że pogrzeb chrześcijański nie udziela zmarłemu ani sakramentów, ani też sakramentaliów, bowiem zmarły znajduje się już poza porządkiem ekonomii sakramentalnej. W liturgii pogrzebowej pragniemy jedynie oddać posługę zmarłemu, zanieść do Boga modlitwy w jego intencji i wyrazić naszą z nim łączność (por. KKK 1680-1684). Prawo powszechne Kościoła katolickiego, tj. Kodeks Prawa Kanonicznego, zawiera podstawowe normy dyscyplinarne dotyczące pogrzebu, ale należy je również uzupełnić odpowiednimi normami liturgicznymi. Wobec powyższego, musimy wiedzieć, że Kościół katolicki zobowiązany jest sprawować liturgię pogrzebową według Ordo Exsequiarum. I tak Obrzędy pogrzebu (Ordo Exsequiarum) liturgii rzymskiej proponują trzy formy pogrzebu, odpowiadające trzem miejscom ich sprawowania (dom, kościół i cmentarz). Bierze się również pod uwagę - dla rodziny ma to szczególne znaczenie - jakie są zwyczaje lokalne, czego wymaga kultura i pobożność ludowa (KKK 1686). Natomiast Katechizm Kościoła Katolickiego zwraca uwagę na następujące elementy towarzyszące obrzędowi pogrzebu, które mają swój wydźwięk religijny i społeczny:
- pozdrowienie wspólnoty: znaczy to, że obrzęd pogrzebu rozpoczynamy w duchu wiary, kierując do bliskich zmarłego słowa pocieszenia. Jednocześnie warto wykorzystać okazję na zwrócenie uwagi na to, co przekracza perspektywy "tego świata" i na doprowadzenie wiernych do prawdziwych perspektyw wiary w Chrystusa Zmartwychwstałego (por. KKK 1687);
- liturgia Słowa: wymaga ona szczególnego przygotowania, tym bardziej że w zebranej wspólnocie mogą znajdować się wierni, którzy rzadko uczestniczą w liturgii, a także ewentualni przyjaciele zmarłego nie będący chrześcijanami. Wygłaszana homilia nie powinna przypominać pochwalnej mowy pogrzebowej, lecz ukazywać misterium śmierci chrześcijańskiej w świetle Chrystusa Zmartwychwstałego (por. KKK 1688);
- Ofiara Eucharystyczna: przez celebrację Eucharystii wspólnota wiernych, a szczególnie rodzina zmarłego, uczy się żyć w łączności z tym, który "zasnął w Panu", przyjmując Ciało Chrystusa, którego zmarły nadal jest żywym członkiem, modląc się za niego i z nim (por. KKK 1689);
- pożegnanie zmarłego - żegnając zmarłego, Kościół poleca go Bogu (por. KKK 1690) i to przede wszystkim należy podkreślić, a nie fakt, że "oddaje się go ziemi".

cdn.