W 1914 r. w obliczu rozpoczynającej się I wojny światowej, na Międzynarodowym Kongresie Eucharystycznym w Lourdes, powstała myśl zaangażowania dzieci całego świata do modlitwy i ofiary w intencji pokoju. Dwa lata później, po słynnym orędziu papieża Benedykta XV - w którym wezwał dzieci całego świata, aby modlitwą, ofiarą i Komunią św. przyczyniały się do zapanowania pokoju i szerzenia Królestwa Chrystusowego na świecie, w ramach Apostolstwa Modlitwy kierowanego przez Ojców Jezuitów została powołana organizacja dziecięca. Przyjęła ona nazwę Krucjaty Eucharystycznej. W 1921 r. papież Benedykt XV dokonał jej oficjalnego zatwierdzenia.

Początkowo, w niebywale szybkim tempie Krucjata zaczęła rozwijać się we Francji, a następnie w innych krajach Europy. W Polsce pojawiła się w 1925 r. za sprawą bł. matki Urszuli Ledóchowskiej, założycielki Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Serca

Jezusa Konającego. O istnieniu tej organizacji bł. matka Urszula Ledóchowska dowiedziała się w czasie swego pobytu w Rzymie w roku 1920, w rozmowie z o. Masellą, jezuitą, dyrektorem Sekretariatu Apostolstwa Modlitwy. On to jej opowiedział o powstaniu tej organizacji we Francji w czasie pierwszej wojny światowej, o jej naczelnej idei, jaką jest zbliżenie dziecka od najmłodszych lat do Jezusa Eucharystycznego, by poprzez ten kult wyrobić w nim postawę "rycerza" Boga, który " walczy" modlitwą i ofiarą o szerzenie Jego panowania na ziemi. Zawołaniem Krucjaty było: "Króluj nam Chryste - zawsze i wszędzie". Te piękne ideały wydały się bł. matce Urszuli bardzo bliskie, gdyż od razu była gotowa rozpocząć starania o założenie Krucjaty w Polsce. Niestety, z różnych powodów nie było to możliwe. Z upływem czasu, bł. matka Urszula nawiązała kontakt z dyrektorem Apostolstwa Modlitwy w Tuluzie, o. Boubeem, od którego otrzymała list z dokładnymi informacjami co do prawnego stanowiska Krucjaty Eucharystycznej, jako dziecięcej sekcji Apostolstwa Modlitwy. Również o. Albert Bessieres, generalny dyrektor Krucjaty i jej założyciel we Francji, napisał w liście, że udziela bł. matce Urszuli wszelkich uprawnień do zorganizowania Krucjaty na terenie Polski. Za ich pośrednictwem bł. matka Urszula zapoznała się także z francuskim czasopismem Hostia, organem Krucjaty, i zaprenumerowała je, by się orientować na bieżąco w tym światowym ruchu. Z początkiem roku 1925 założyła pierwsze koło Krucjaty w Pniewach. Pierwszymi członkami zostało siedemnastu chłopców, przyjętych w maju przez miejscowego proboszcza, ks. Kazimierza Bajerowicza, na rycerzy Krucjaty. Celem zapoznania społeczeństwa katolickiego z ideą tej organizacji bł. matka Urszula zaczęła wydawać kwartalnik o tej samej co we Francji nazwie: Hostia. Czasopismo było przeznaczone przede wszystkim dla kierowników kół Krucjaty. Wydawała także Dzwonek, w którym napisała: "Czemu nasze polskie dzieci nie miałyby brać udziału w tej Krucjacie, na czele której stoi sam Ojciec Święty? Już prawie milion dzieci się do niej zapisało. Sama Irlandia liczy 29 tys. tych żołnierzy, Francja co najmniej 100 tys., czy polskie dzieci nie kochają Ojca Świętego, nie chcą pracować pod jego komendą dla zbawienia dusz?" .

Krucjata Eucharystyczna zaczęła się w Polsce szybko szerzyć, dotarła także do Łodzi. W 1939 r. zrzeszała ok. 200 tys. dzieci, z czego najwięcej właśnie w tym mieście. Od niemal samego początku istnienia ruchu, Centrala Krucjaty w Polsce mieściła się w domu zakonnym Sióstr Urszulanek mieszczącym się przy ul. Czerwonej. Wydawano tutaj Orędowniczek, a w nim - cieszące się dużym zainteresowaniem pisane przez bł. matkę Urszulę Ledóchowską opowiadania takie jak Z urwisa bohater, Dzikuska i inne. Pokazywały one na przykładach bohaterów, jak z urwisa można stać się wielkim, szlachetnym człowiekiem, jak trzeba korzystać z każdej okazji w życiu, by czynić dobrze innym. Pierwszy nakład Orędowniczka w 1925 r. wyniósł 200 egzemplarzy, natomiast ostatni - z maja 1939 r. - sięgał 100 tys. W roku 1929 na łamach pisemka bł. matka Ledóchowska zachęciła dzieci do napisania kilku słów do Ojca Świętego z okazji pięćdziesięciolecia jego święceń kapłańskich. W odpowiedzi otrzymała blisko 2 tysiące listów, które zostały oprawione w dziewięć grubych tomów i wręczone Papieżowi na prywatnej audiencji. Jak widać, Ojcu Świętemu miły był ten wyraz przywiązania ze strony dzieci polskich, skoro niektóre wypowiedzi znalazły się potem na łamach L´Osservatore Romano. W łódzkiej Centrali zaopatrywano się także w odznaki krucjackie, wzory mundurków, projekty sztandarów oraz w inne pomoce. W styczniu 1928 r. organizacja ta została zatwierdzona przez władze szkolne na równi z innymi, mogła więc swobodnie rozwijać się na terenie szkół. Zarówno dziewczęta, jak i chłopcy zgłaszali się do niej masowo. Jednak przyjmowani byli dopiero po Pierwszej Komunii św. Najpierw jako kandydaci, a po okresie próby byli w kościołach parafialnych uroczyście "pasowani" na rycerzy lub rycerki. W szkole powstawała w ten sposób pewnego rodzaju elita dziecięca, która swoją postawą, zachowaniem i sumiennym wypełnianiem swoich obowiązków zdobywała uznanie wychowawców. Krucjata bowiem stawiała swoim członkom nie byle jakie wymagania, żądała rzetelnej pracy nad sobą i wytrwałości w dążeniu do wskazanych ideałów. Tak, by naczelne hasło Krucjaty - "Króluj nam Chryste - zawsze i wszędzie" znalazło potwierdzenie w życiu rycerza i rycerki. W 1927 r. odbył się w Łodzi pierwszy " Dzień Krucjaty" który miał charakter ogólnopolski. Przyjechała wówczas do Łodzi bł. matka Ledóchowska, by uczestniczyć w tej uroczystości. Następne "Dni Krucjaty" odbywały się corocznie aż do roku 1939. Siostry Urszulanki które opiekowały się Krucjatą, utrzymywały z rycerkami kontakty nawet podczas letnich wakacji.

W Kazimierzu koło Lutomierska organizowały co roku z upoważnienia Kurii Biskupiej kolonie letnie dla dwóch turnusów po 150 dziewczynek. Chętnych było zawsze dużo, miejsc za mało, dzieci czuły się tu dobrze pod każdym względem, a przyjęcie na kolonie było uważane za nagrodę, o którą się ubiegały.

Druga wojna światowa przerwała w Polsce wspaniały rozwój Krucjaty. Po wojnie, w latach 1945-49, w niektórych rejonach Polski reaktywowano Krucjatę. Niestety, dalsze wydarzenia w kraju uniemożliwiły prowadzenie Krucjaty jako oficjalnej organizacji dla dzieci. Dlatego w 1960 r. za radą papieża Jana XXIII przybrała nazwę Eucharystyczny Ruch Młodych.

15 czerwca 1997 r. w domu zakonnym w Łodzi przy ul. Czerwonej odbył się zjazd byłych członkiń Krucjaty, które ufundowały tablicę pamiątkową o następującej treści: "Ten Dom w latach 1925-1939 był Ośrodkiem Działalności Krucjaty Eucharystycznej założonej przez bł. matkę Urszulę Ledóchowską. Tutaj liczne zastępy dzieci łódzkich uczyły się miłowania Boga, Ojczyzny i Człowieka".

Niektóre z Sióstr Urszulanek mieszkających w domach zakonnych przy ul. Czerwonej, Obywatelskiej oraz w Kazimierzu i Ozorkowie pamiętają doskonale czasy rozkwitu tego pożytecznego ruchu dzieci i młodzieży i chętnie dzielą się swymi wspomnieniami z młodszym pokoleniem. Warto bowiem wspominać to, co było dobre w dawnych latach, by pobudzać tworzenie dobra w czasach współczesnych. Chętnie wydrukujemy krótkie wspomnienia naszych Czytelniczek i Czytelników dotyczące Krucjaty Eucharystycznej i wielu innych wspaniałych dzieł przedwojennego Kościoła łódzkiego. Prosimy przesyłać je pod adresem: "Niedziela Łódzka" ul. Ks. I. Skorupki 3, 90-458 Łódź.