W stanie wojennym Msze św. w intencji ojczyzny sprawowane były w wielu miejscach Polski, ale ogólnokrajowy rozgłos zyskały te, które w kościele św. Stanisława Kostki na warszawskim Żoliborzu odprawiał ks. Jerzy Popiełuszko. Stały się one fenomenem religijnym i społecznym. Powodów tego było kilka, ale najważniejsze, w moim przekonaniu, były trzy. Po pierwsze – oczywiście, to, co ks. Jerzy mówił w homiliach, po drugie – w jakich okolicznościach to mówił, a po trzecie – jaka była oprawa artystyczna tych wyjątkowych Eucharystii.

Ksiądz Jerzy Popiełuszko odprawił trzydzieści Mszy św. za ojczyznę, homilie natomiast głosił na nich dwadzieścia sześć razy. Pierwszą Mszę św. „w intencji ojczyzny i tych, którzy dla niej cierpią” – bo tak w pełni brzmiała główna intencja – sprawował 28 lutego 1982 r., ostatnią – 30 września 1984 r., 3 tygodnie przed śmiercią. Te Msze św. były pomysłem ks. Jerzego: to on pisał wszystkie wygłaszane teksty, homilie, samodzielnie też opracowywał szczegółowy przebieg nabożeństwa z programem artystycznym wykonywanym przez zaproszonych aktorów czy śpiewaków.