W dziejach parafii sokołowskiej i dekanatu sokołowskiego taką rolę odegrał ks. Ludwik Bukała. Do wspomnienia tej postaci motywuje przypadająca w tym roku 75. rocznica jego śmierci.

Ksiądz Ludwik Bukała urodził się 15 lipca 1870 r. w Hyżnem. Był absolwentem gimnazjum rzeszowskiego. Po maturze w 1890 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Przemyślu. Święcenia kapłańskie przyjął 15 lipca 1894 r. z rąk bp. Łukasza Soleckiego.

Jako młody kapłan ksiądz Bukała pracował na wikariatach w Miechocinie (1894-1898), Przeworsku (1898-1899) i Łańcucie (1899-1901). Od 18 lipca 1901 r. został proboszczem parafii w Nienadówce. Rozwinął tam szeroką działalność duszpasterską i społeczną. Z jego inicjatywy przyozdobiono kościół parafialny, zainstalowano witraże projektu Stefana Matejki, wprowadzono kanonicznie stacje Drogi Krzyżowej, ufundowano dwa dzwony i zakupiono nową ambonę, a wnętrze samej budowli pomalowano.

Kapłan przewodniczył Radzie Szkolnej Miejscowej. Wsparł założenie Straży Pożarnej. Współorganizował spółkę oszczędnościowo-pożyczkową, której prezesował od chwili powstania w 1909 r. do 1935 r. Doprowadził też do budowy Domu Ludowego, a w 1926 r. sprowadził do parafii Siostry Służebniczki ze Starej Wsi. Zaprowadził konfraternię eucharystyczną, oddział Związku Katolicko-Społecznego i Trzeci Zakon św. Franciszka.

Po utworzeniu dekanatu sokołowskiego w 1921 r. ks. Ludwik Bukała został mianowany dziekanem. Stanowisko to piastował aż do śmierci. Organizował kongregacje dekanalne i regularnie wizytował parafie w dekanacie. Innych kapłanów traktował z szacunkiem, uwzględniając ich wiek, doświadczenie i przyznane godności.

15 stycznia 1935 r. ksiądz Bukała otrzymał instytucję na probostwo w Sokołowie Małopolskim. Tu również działał społecznie. Przewodniczył Radzie Nadzorczej w Kasie Stefczyka. Wspierał koło Towarzystwa Szkoły Ludowej, oddział Związku Strzeleckiego i gniazdo Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.

Na płaszczyźnie duszpasterskiej troszczył się o życie religijne w parafii, starał się o przyozdobienie świątyń i piękne celebracje liturgiczne, dbał o śpiew kościelny. W latach 30. XX wieku zadbał o utworzenie czterech kolumn Akcji Katolickiej. Prowadził Stowarzyszenie Pań Miłosierdzia św. Wincentego á Paulo. W 1936 r. zaprowadził kongregację tercjarską, a w 1942 r. Straż Honorową Najświętszego Serca Pana Jezusa. W 1944 r. wsparł dzieło powstania placówki Sióstr Służebniczek i założenia ochronki.

Przez parafian ksiądz Bukała był postrzegany jako człowiek otwarty i odpowiedzialny. Kładł wielki nacisk na edukację dzieci i młodzieży. Z troską odnosił się do ubogich. Otaczała go cześć i szacunek. Jego relacje z innymi cechowała bezpośredniość i życzliwość. Ceniono jego dobroduszność i uczynność. Już w 1910 r. otrzymał ekspozytorium kanonickie, a w 1922 r. przywilej rokiety i mantoletu. W 1936 r. wręczono mu srebrny medal Ligi Morskiej i Kolonialnej, a po dwóch latach honorową odznakę Rzeszowskiego Pułku Piechoty.

Ostatni okres życia ks. Ludwika Bukały naznaczony był doświadczeniem cierpienia. Do śmierci cechowały go jednak spokój i zgoda na wolę Bożą. Zmarł 24 czerwca 1949 r. w Sokołowie. Ceremonie pogrzebowe z udziałem wielu kapłanów i wiernych miały miejsce trzy dni później. Ciało zmarłego proboszcza spoczęło na miejscowej nekropolii.