Obdarzona inteligencją i pięknem, wywodząca się z możnego i wpływowego rodu Odrowążów, Bronisława mogła wieść dostatnie życie u boku męża, jednak od najmłodszych lat czuła powołanie do życia konsekrowanego, podobnie jak jej kuzynostwo: św. Jacek i bł. Czesław. Gdy miała ok. 17 lat wstąpiła do odgrywającego coraz większą rolę w polskim społeczeństwie klasztoru Norbertanek w Krakowie.

W zakonie odznaczała się nie tylko bogobojnością, ale i zmysłem organizacyjnym, szybko wybrano ją więc na przełożoną klasztoru. Niosła pomoc mieszkańcom Krakowa w chwilach największego zagrożenia, w czasie zarazy w 1224 r. opiekowała się chorymi i karmiła głodnych. Lud zwykł nazywać ją dobrodziejką. W 1241 r. ziemie polskie najechali Mongołowie, wówczas Bronisława kierowała ucieczką sióstr do pobliskich lasów. Gdy najeźdźcy opuścili kraj, z zaangażowaniem nadzorowała odbudowę zniszczonego klasztoru. Na dramatyczne wydarzenia, które dotykały państwo Piastów, zawsze patrzyła z perspektywy wiary.