Minął niemalże miesiąc od Dnia Matki – od corocznego wysypu okolicznościowych artykułów, programów, audycji, wywiadów i internetowych memów, wyrażających jakże głęboko zakorzenione w każdym z nas przekonanie, że matka jest niezastąpiona, najważniejsza, najbliższa, bo przecież – tu wyręczę się tekstem Wojciecha Młynarskiego – „tylko ona jedna dostrzegała w durnym świecie tym jakiś ład, własną piersią dokarmiała, oczy mlekiem zalewała, wychowała, jak umiała”.

Za chwilę przemknie chyłkiem niezauważony, niespecjalnie nagłośniony, mimochodem – o ile w ogóle – obchodzony Dzień Ojca; tego, który wprawdzie nie urodził i nie karmił piersią, lecz przecież nic nie stało na przeszkodzie, aby pokazał dziecku, że w tym durnym świecie istnieje jednak jakiś ład; aby je wychował, ukształtował i wyposażył w życiowy zestaw survivalowy: kompas wskazujący wartości, którymi warto się kierować, oraz cele, do których warto (lub nie warto) dążyć.

Nie roszcząc sobie pretensji do fachowego zdiagnozowania współczesnego stanu ojcostwa, chciałbym – jako syn swego świętej pamięci taty, jako ojciec dwojga dorosłych już dzieci, jako nauczyciel i wychowawca z wieloletnim stażem, jako baczny obserwator swoich i cudzych ojcowskich poczynań, sukcesów i porażek – podzielić się pewnymi przemyśleniami w tym względzie.