W rocznicę chrztu Polski przez Warszawę przeszedł 50-tysięczny Narodowy Marsz Życia. Dużo to czy mało? Mając na uwadze fakt, że szliśmy w imieniu 50 mln rokrocznie legalnie zabijanych dzieci, można powiedzieć, że była nas garstka. Cieszy jednak fakt, że wszyscy uczestnicy mieli poczucie siły – siły jedności i siły prawdy. Okrzyki, które wznosiliśmy, były krzykiem nie bezsilności, lecz mądrości. Od wielu już lat lewicowe gremia, wspierane ogromnymi dotacjami przemysłu aborcyjnego, farmaceutycznego czy pornograficznego, próbują zawłaszczyć język i zmieniać znaczenie słów. Ukoronowaniem tej wołającej o pomstę do nieba manipulacji są hasła typu „Aborcja to życie”, a prawnym skandalem – wpisanie do konstytucji Republiki Francji aborcji jako prawa człowieka.

W telewizji o ogromnym zasięgu z ust lekarza usłyszeliśmy, że dziecko w łonie matki to pasożyt, że aborcja to lekarstwo, a ciąża to nieomal choroba. I choć wiemy, że tak nie jest, że ten język to oczywisty fałsz, sami łapiemy się na te językowe sztuczki i powtarzamy bzdurę, że zabicie dziecka to przerwanie ciąży. Przerwanie? Naprawdę? O ile dobrze dekoduję znaczenie polskich słów, przerwa, jak podaje Słownik języka polskiego, to „czas, w którym jakaś czynność lub jakieś zjawisko chwilowo nie zachodzi, nie odbywa się”. Chwilowo nie odbywa się. Po czym wracamy do danej czynności czy danego zjawiska. Tu żaden powrót nie jest możliwy. Zabicie dziecka w procederze aborcyjnym nie przerywa jego życia, lecz w wymiarze ziemskim kończy je ostatecznie. Mamy zatem do czynienia nie z przerwaniem, a z unicestwieniem.

Kolejną próbą zakłamywania rzeczywistości jest sugerowanie, że prawo aborcyjne trzeba liberalizować, aby ratować życie kobiet. Których kobiet? Tych noszących owo życie czy tych, których życie właśnie się zaczęło? Nie trzeba żadnych dodatkowych praw, by chronić życie matki. W Polsce obowiązuje Kodeks karny, który w art. 26 § 2 mówi o stanie wyższej konieczności: „Nie popełnia przestępstwa także ten, kto, ratując dobro chronione prawem w warunkach określonych w § 1, poświęca dobro, które nie przedstawia wartości oczywiście wyższej od dobra ratowanego”. A w przypadku walki o życie matki kosztem dziecka niewątpliwie mamy do czynienia z wartością nie mniejszą.

Inną manipulacją, którą z lubością posługują się publicyści, politycy i komentatorzy po obu stronach sporu, jest twierdzenie, że debata na temat ochrony życia od poczęcia – czy jak nazywa to druga strona sporu: liberalizacji prawa aborcyjnego – to temat zastępczy. Naprawdę? Zastępczy? Co, jeśli nie życie ludzkie, winno być traktowane jak temat najgłówniejszy z głównych? Wszystko inne – gospodarka, geopolityka, rolnictwo, finanse, militaria, edukacja czy sport – może być i bywa tematem zastępczym, ale ta jedna jedyna sprawa jest zawsze, i zawsze być powinna, tematem głównym, najgłówniejszym, bez porównania ważniejszym niż wszystkie inne tematy na świecie.

Prawa człowieka zaczynają się od prawa do życia. Każde dziecko ma prawo do życia od chwili poczęcia, bez względu na swoją kondycję fizyczną. Prawo to winno być potwierdzone zapisem prawa stanowionego w konstytucji i zapisami w stosownych ustawach. To polska racja stanu. Pozbawianie dziecka ochrony prawnej od chwili poczęcia jest pozbawianiem go bezpieczeństwa i łamaniem podstawowego prawa ludzkiego.

Musimy stanąć twardo na gruncie wiedzy medycznej. Cud życia zaczyna się od chwili poczęcia i od tej chwili są już dwie osoby: matka i jej dziecko. Trzeba zatem używać właściwego języka. To jest pierwszy wymóg prawdy w zakresie obrony życia. Używając np. terminu „aborcja”, zamazujemy prawdę o dziecku przed narodzeniem i stajemy na obszarze okupowanym przez przeciwników życia, a tym samym ułatwiamy im walkę.

11 kwietnia w Sejmie odbyło się pierwsze czytanie czterech ustaw liberalizujących przepisy aborcyjne, ustaw podłych i niekonstytucyjnych. Wszystkie trafiły do dalszych prac w komisji. Liczę, że ich koniec będzie tam, gdzie ich miejsce – na śmietniku. Wierzę, że za kilka lat mówienie, myślenie o uśmiercaniu dzieci w łonach matek i czynienie tego będą przez cywilizowany świat traktowane tak samo, jak mówienie, myślenie o tym i zabijanie ludzi, którzy mieli już szczęście się urodzić.