Umiłowani w Chrystusie Panu Bracia i Siostry!
Przeżywamy święty czas Wielkiego Postu. Wschodnia liturgia
chrześcijańska traktuje Wielki Post jako podróż. Wielki Post to droga
do Wielkanocy, do świętowania, do nowego życia. Droga do nowego życia
prowadzi przez wąską bramę umartwienia, przez pokutę i nawrócenie.
Wielki Post jest drogą wiary i nawrócenia, wyrażeniem zgody na wezwanie
Chrystusa, abyśmy podjęli nasz krzyż i naśladowali Go; On jest Drogą,
a my mamy nią iść. Wielki Post jest czasem pokuty. Pokuta jest tematem,
który stale powtarza się w Starym i Nowym Testamencie. Greckie słowo
na jej określenie to "metanoia" - słowo to oznacza nawrócenie lub
przemianę serca. Oznacza to odwrócenie się od grzechu, odrzucenie
wszystkiego co złe w naszym życiu. Pokuta ma gruntownie zmienić nasze
życie. Odmiana serca, czyli nawrócenie, z góry zakłada powołanie
przez Boga. To On nas wzywa i daje łaskę, żebyśmy mogli odpowiedzieć.
W naszym życiu są okresy, kiedy głos Boży wzywający nas do skruchy
jest bardziej naglący. Bóg daje nam sposobność do podjęcia nawrócenia
serc. Na rozpoczęcie Liturgii Godzin słyszymy słowa psalmisty: "Obyście
dzisiaj usłyszeli głos Jego".
Nie możemy więc układać się z grzechem i współistnieć
z nim pokojowo.
Jezus, chociaż tak pełen miłosierdzia, nigdy mu nie pobłażał.
W liturgii słowa dzisiejszej III niedzieli Wielkiego Postu Chrystus
atakuje nasze samozadowolenie i brak skruchy: "Jeśli się nie nawrócicie,
wszyscy tak samo zginiecie", a św. Paweł przestrzega nas wszystkich
mówiąc: "Niech przeto ten, komu się zdaje, że stoi, baczy, aby nie
upadł". Nawrócenie zaś prowadzi nas do Ojca niebieskiego, do przyjęcia
Jego łaski, do zbawienia.
Bóg, "bogaty w miłosierdzie" (Ef 2, 4), kierując się
miłością i dobrocią zwrócił się do ludzi, objawił im Siebie i zaprosił
do wspólnoty ze Sobą (KO 20). Boży plan zbawienia, realizowany już
w dziejach Starego Przymierza, osiągnął swoją pełnię w Jezusie Chrystusie.
Ten Boży plan realizuje się w czasie i rozciąga na wszystkich ludzi
poprzez Kościół, który jest "powszechnym sakramentem zbawienia" (
KK 48). Kościół bowiem nie istnieje dla siebie, ale dla Chrystusa,
który obejmuje całą ludzkość. Jego zadaniem jest dalsze wykonywanie
posłannictwa Jezusa Chrystusa, który przyszedł zbawić świat. Sobór
Watykański II przypomniał w swoich dokumentach tę prawdę: "Właściwe
posłannictwo, jakie Chrystus powierzył swojemu Kościołowi, nie ma
charakteru politycznego, gospodarczego czy społecznego; cel bowiem,
jaki Chrystus nakreślił Kościołowi, ma charakter religijny (KDK 42)
. "Posłannictwo Kościoła zmierza do zbawienia ludzi, które się ma
osiągnąć przez wiarę w Chrystusa i Jego łaskę (...). Dokonuje się
to głównie przez posługę słowa i sakramentów" (DA 6).
Kościół Chrystusowy misję zbawienia wiernych pełni w
Kościołach lokalnych, do których w pierwszym rzędzie należą Kościoły
partykularne - czyli diecezje (DA 10). W przyszłą niedzielę - 25
marca - przypada 9. rocznica ustanowienia przez Jana Pawła II na
mocy bulli Totus Tuus Poloniae Populus diecezji sosnowieckiej - partykularnego
Kościoła sosnowieckiego. Przy tej okazji, choć w paru wierszach,
przypomnijmy naukę Soboru o istocie Kościoła partykularnego. Kościoły
partykularne uobecniają Kościół powszechny. Kościół partykularny,
czyli diecezja, jest częścią Ludu Bożego powierzonego biskupowi,
który z pomocą kapłanów jest jej pasterzem. Diecezja, trwając przy
swoim pasterzu i zgromadzona przez niego w Duchu Świętym przez Ewangelię
i Eucharystię, tworzy Kościół partykularny, "w którym faktycznie
jest obecny i działa jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół
Chrystusowy" (DB, 11).
Kościół partykularny to Kościół powszechny obecny w określonym
miejscu. Kościoły partykularne urzeczywistniają Kościół powszechny
przez udział w funkcji kapłańskiej, prorockiej i królewskiej Chrystusa,
albo przez świadectwo wiary, posługę miłości i zdrowy kult. Form
urzeczywistniania się Kościoła w lokalnych wspólnotach jest bardzo
wiele. Głoszenie Ewangelii i Eucharystia są dwoma głównymi podporami,
na których się buduje i wokół których jednoczy się Kościół partykularny.
Żywotność Kościoła partykularnego - diecezji - zależy
w bardzo istotny sposób od zaangażowania apostolskiego w życie diecezji
i parafii katolików świeckich. Problemowi temu bardzo wiele uwagi
poświęcił Kościół na Soborze Watykańskim II i Synodzie Biskupów w
1987 r. "Apostolstwo świeckich jest uczestniczeniem w samej zbawczej
misji Kościoła i do tego właśnie apostolstwa sam Pan przeznacza wszystkich
przez chrzest i bierzmowanie" (KK, 33)". Świeccy razem z kapłanami,
zakonnikami i zakonnicami tworzą jeden Lud Boży i Ciało Chrystusa (
...). Jest rzeczą konieczną - podkreśla posynodalna adhortacja Jana
Pawła II Christifideles laici - by każdy katolik świecki miał zawsze
żywą świadomość, że jest "członkiem Kościoła", czyli osobą, której
dla dobra wszystkich powierzone zostały oryginalne, niezastąpione
i ściśle osobiste zadania" (CH l, 28).
Prawda o Kościele, jego misji zbawczej, jest prawdą,
którą powinniśmy ciągle na nowo odkrywać i pogłębiać. Jedną z dróg
prowadzących do tego celu jest instytucja synodu diecezjalnego. Według
zwięzłej definicji Kodeksu Prawa Kanonicznego "Synod diecezjalny
jest zebraniem kapłanów oraz innych wiernych Kościoła partykularnego,
którzy dla dobra całej wspólnoty diecezjalnej świadczą pomoc biskupowi
diecezjalnemu (...)" (kan. 460 KPK). Na synodzie biskup diecezjalny
wypełnia w sposób uroczysty posługę duszpasterską. Synod diecezjalny
powinien uchwalić Statuty synodalne, określić w nim zasady i normy
kościelnego prawa partykularnego i wytyczyć główne linie działalności
duszpasterskiej.
W tym liście pragnę powiadomić Kapłanów, Osoby Konsekrowane
i Katolików Świeckich diecezji, że w niedzielę 25 marca br. w bazylice
katedralnej na Mszy św. o godz. 12.00 ogłoszony zostanie mój dekret
o zwołaniu Pierwszego Synodu Diecezji Sosnowieckiej. Powołane zostaną
Komisja Główna i Komisje Synodalne, których zadaniem będzie przygotowanie
i przedstawienie projektów statutów synodalnych na sesjach plenarnych
Synodu. Oczekuję również na współpracę Komisji Synodalnych z Parafialnymi
Zespołami Synodalnymi.
Drodzy Bracia i Siostry! Ojciec Święty Jan Paweł II w
liście apostolskim Novo millenio ineunte pisząc o opatrznościowym
doświadczeniu Kościoła w Roku Wielkiego Jubileuszu podkreślił: "Teraz
należy czerpać ze skarbca otrzymanej łaski, przekładając ją z entuzjazmem
na język postanowień i konkretnych programów działania. Do podjęcia
tego zadania pragnę zachęcić wszystkie Kościoły lokalne (...)". "
Pora zatem, aby każdy Kościół rozważając to, co Duch Święty powiedział
do Ludu Bożego w tym szczególnym roku łaski, a właściwie w przeciągu
całego okresu od Soboru Watykańskiego II do Wielkiego Jubileuszu,
ocenił swoją gorliwość i z nowym zapałem podjął swą pracę duchową
i duszpasterską" (NMI, 3).
Ufam, że przygotowanie materiałów synodalnych, obrady
plenarne Synodu i towarzyszący im duch modlitwy Diecezjan przyczynią
się do ożywienia wiary, pogłębienia świadomości chrześcijańskiej
Ludu Bożego diecezji i realizacji zadań Kościoła, do których wzywa
nas na progu Trzeciego Tysiąclecia Chrześcijaństwa Namiestnik Chrystusowy
Jan Paweł II.
Umiłowanym Diecezjanom z okazji zbliżającej się dziewiątej
rocznicy ustanowienia diecezji sosnowieckiej z serca błogosławię:
W Imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego.
Pomóż w rozwoju naszego portalu