Co jest najtrudniejsze w procesie nawrócenia?

Zaufać i uwierzyć tym wszystkim, którzy mówią, że oddanie życia Jezusowi to remedium na życie i ono może zmienić. Zaufać, że On istnieje. Lęk, co mogę stracić, kogo mogę stracić, czy sobie czegoś nie ubzdurałem. Po kilku latach kolejna trudność – im dalej od momentu nawrócenia, tym trudniej wytrwać w miłości. To podobnie jak z zakochaniem: na początku są różowe okulary, a potem przychodzi prawdziwa miłość, która wymaga poświęceń. Życie po nawróceniu wydaje się proste i kolorowe jedynie na Instagramie. Takiemu myśleniu sprzyja mnogość kolorowych komunikatów, które wrzucamy do mediów społecznościowych, ale rzeczywistość to jest ciągły trud i walka o to, żeby każdego dnia kochać Boga.

Musiałeś porzucić wiele nałogów – pornografię, kradzieże, niską samoocenę. Jezus się o Ciebie upomniał...

Oddanie życia Jemu to jeden z trudniejszych okresów w moim życiu, a zarazem najpiękniejszy. Relacja z Jezusem jest ciągle dynamiczna, wciąż się zmienia z mojej strony, to walka ze mną samym – On cały czas jest stały. Czas nawracania się to przepłakane noce, kłótnie z tymi, którzy tego nie rozumieją, wyrzeczenia. To piękne momenty Bożych cudów i darów. Między nimi ten: poznaję piękną kobietę, która zostaje moją żoną, mamy wspaniałe dzieci, spełniają się moje marzenia względem rozwoju, pracy, przeprowadzki. Widzę w tym ogromne Boże prowadzenie. Czas nawrócenia wspominam jako ten, w którym przekraczam horyzont moich możliwości, przechodzę na wyższy poziom. Zdobywam górę, a myślałem, że jej nigdy nie zdobędę. To piękne chwile, gdy otwieram Pismo Święte i czuję, że Bóg do mnie mówi. To chwile zwątpienia, kiedy muszę walczyć, mam wątpliwości. Nie zamieniłbym jednak tego czasu na inny. Dzięki temu, co przeżyłem z Jezusem, jestem tu, gdzie jestem. Choć życie z Nim jest trudne, to nie chciałbym się przekonywać, jakie jest to bez Niego. Nie chciałbym żyć bez Jezusa.

Jak w swoim intensywnym życiu znajdujesz czas na modlitwę?

Bardzo mocno o nią walczę. Mam 28 lat, dzieci, żonę, pracę w telewizji, pracę przy projektach weselnych, w zespole, to mega trudna sprawa. Łapię się na tłumaczeniu, że nie mam czasu. Staram się jednak chwytać chwile, choćby w samochodzie – teraz np. jadę 400 km do domu. To momenty, w których myślę o Bogu, słucham Biblii audio, modlę się. To ciągła walka o czas z rodziną, o aktywność w pracy i czas z Bogiem. Jest to szalenie trudne, ale powiedzenie, że nie mam czasu, jest pójściem na łatwiznę. To kwestia tego, jak ja ten czas zagospodaruję, jak go wykorzystam, czy umiem np. nastawić 10 min wcześniej budzik na modlitwę, poświęcić raptem 5 min w ciągu dnia na czytanie Biblii. Nie wiem, jak by podchodziła do mnie żona, gdybym poświęcał jej tylko 10 min dziennie. Łapię się na tym, że chcę jej poświęcać maksimum mojego czasu, podobnie dzieciom, a przecież Panu Bogu należy się go o wiele więcej. Walczę więc i motywuję się, staram się, żeby w nawale obowiązków się zatrzymać i podziękować Bogu za to, co mam, i prosić o łaski. Super są rekolekcje, dni skupienia, czas w ciszy. Żyjemy w szale, więc musimy walczyć o momenty z Bogiem.

Jak odkrywałeś swoje niemal multipowołanie, jak dałeś się poprowadzić Bogu?

Usłyszałem kiedyś, że Pan Bóg ma większe plany niż nasze marzenia. Zanim zacząłem pracę jako dziennikarz, reporter, prowadzący, konferansjer, muzyk, rozwoziłem kebaby, jeździłem samochodem i spotykałem się często ze śmiesznymi opiniami, że śmierdzę olejem, że rozwożę pizzę. Studiowałem, ale nie wiedziałem, w którym kierunku mam iść jako człowiek. Oddałem życie Jezusowi i powiedziałem: zajmij się mną i pokaż mi, co masz dla mnie. A 2 tygodnie po ślubie wołałem: „Wow, jestem na nowym etapie mojego życia, Panie Boże, halo, zobacz! Buduję rodzinę, nie mam pracy, rozwożę pizzę, studiuję. Boże, wiem, że Ty stworzyłeś mnie do wyższych rzeczy, takich, o których mi się nawet nie śni”. Modliłem się o pracę, rozwój, rzeczy, dzięki którym będę mógł służyć innym i przekazywać szczęście dalej. Rapowałem, były Muode Koty, ale nadal było to troszkę. Wtedy na modlitwie wpadło mi słowo: „prowadzenie”. Pytałem żony, pytałem chłopaków z zespołu, bliskich, co to może znaczyć. Co ja mam prowadzić? Rozrzutnik z gnojem mam prowadzić? Traktor? Rower? Auto? Po 2-3 tygodniach pisze do mnie Michał Kłosowski, ówczesny autor programu Studio Raban w TVP: „Michał, chcielibyśmy, żebyś prowadził program młodzieżowy na kanwie Światowych Dni Młodzieży”. Używa tego słowa: prowadzenie. Dla mnie to wow! Ja, chłopak z kamienicy, prowadzącym program! Mówię: Panie Boże, to chyba nie jest przypadek, że słyszę słowo „prowadzenie”, i po 2-3 tygodniach pisze do mnie ktoś z TVP, żebym prowadził program, choć ja nie wiem, jak się trzyma mikrofon, jak dobrze zadać pytanie. Nie jestem dziennikarzem, jestem nikim – rozwożę pizzę. Pojechałem na pierwsze zdjęcia. Były dla mnie śmieszne, bo zderzyłem się z pełnym profesjonalizmem – ja, który nie wiem nic. Długo z tym walczyłem, długo nie byłem przekonany, ale przyszedł moment przełomowy, kiedy stanąłem we wdzięczności i powiedziałem: „Boże, dziękuję Ci za to wszystko. Dziękuję za to, że mnie prowadzisz!”. Były momenty, w których było trudno, chciałem uciec jak Jonasz z Niniwy, ale wołałem: „Boże, ufam Ci i temu, że to jest Twój plan na moje życie”. Wiem, że Bóg się o mnie zatroszczył i nie pozwolił, żebym był nieszczęśliwy. Dzięki Niemu jestem dziś tu, gdzie jestem!

„W 2014 r. zdecydowałem się oddać życie Jezusowi. Byłem wtedy przestraszony faktem, że muszę oddać Mu całe życie, i w sumie krążyły mi w sercu pytania, czy aby na pewno On jest, co ja z tego będę miał. Było mi mega ciężko... Usłyszałem wtedy, że Bóg ma plany większe niż nasze marzenia. Uwierzyłem! Zobaczcie, gdzie teraz jestem! Chłopak z Krakowa, z kamienicy przy ul. Parkowej. Bóg jest dobry!”.