Poświęcił je omówieniu dwóch przypowieści: o ziarnie, które samo wzrasta i o ziarnku gorczycy (por. Mk 4, 26-34). Wyjaśnił, że ziarno w Ewangelii jest symbolem słowa Bożego. Wyjaśnił, że „tak jak pokorne ziarno rozwija się w glebie, tak też Słowo działa Bożą mocą w sercu słuchacza”. To „Bóg zawsze sprawia wzrost swego Królestwa, a człowiek jest Jego pokornym współpracownikiem, który kontempluje i raduje się z powodu stwórczego działania Boga i cierpliwie czeka na jego owoce”.

Z kolei obraz ziarna gorczycy przywołuje Królestwo Boże: rzeczywistość po ludzku niewielką i pozornie nieistotną. - Aby do niego wejść i stać się jego członkiem, trzeba być ubogimi w sercu; nie ufać we własne możliwości, ale w moc Bożej miłości; nie działać, aby być ważnymi w oczach świata, ale cennymi w oczach Boga, który szczególnie miłuje ludzi prostych i pokornych. Kiedy tak żyjemy, to poprzez nas wdziera się moc Chrystusa i przemienia to, co małe i skromne w rzeczywistość, która wstrząsa całymi masami świata i historii - stwierdził papież.

Zaznaczył, że z tych dwóch przypowieści „wypływa ważna lekcja: Królestwo Boże wymaga naszej współpracy, ale jest przede wszystkim inicjatywą i darem Pana”. - Nasze niedołężne dzieło, pozornie małe w obliczu złożoności problemów świata, jeśli zostanie włączone w dzieło Boga, to nie lęka się trudności. Zwycięstwo Pana jest pewne: Jego miłość sprawi, że zakiełkuje i wzrośnie wszelkie ziarno dobra obecne na ziemi. Otwiera to nas na zaufanie i optymizm, pomimo napotykanych dramatów, niesprawiedliwości i cierpienia. Ziarno dobra i pokoju kiełkuje i rośnie, ponieważ jego dojrzewanie sprawia miłosierna miłość Boga - powiedział Franciszek.

Drodzy bracia i siostry, dzień dobry!

Dzisiejsza Ewangelia składa się z dwóch bardzo krótkich przypowieści: o ziarnie, które samo wzrasta i o ziarnku gorczycy (por. Mk 4, 26-34). Za pośrednictwem obrazów zaczerpniętych ze świata rolniczego, Jezus przedstawia skuteczność Słowa Bożego i wymagania Jego Królestwa, ukazując motywy naszej nadziei i naszego zaangażowania w dziejach.

W pierwszej przypowieści zwrócono uwagę na to, że ziarno rzucone w ziemię samo zapuszcza korzenie i rośnie, zarówno wtedy, gdy rolnik śpi, jak i wtedy, gdy czuwa. Ufa on w wewnętrzną moc samego ziarna oraz żyzność gleby. W języku Ewangelii ziarno jest symbolem Słowa Bożego, którego płodność jest przez tę przypowieść przywoływana. Tak jak pokorne ziarno rozwija się w glebie, tak też Słowo działa Bożą mocą w sercu słuchacza. Bóg powierzył swoje Słowo naszej ziemi, to znaczy każdemu z nas, z naszym konkretnym człowieczeństwem. Możemy być ufni, ponieważ Słowo Boże jest słowem stwórczym, które ma się stać „pełnym ziarnkiem w kłosie” (w. 28). Słowo to, jeśli zostanie przyjęte, z pewnością przyniesie swoje owoce, bo sam Bóg sprawia, że kiełkuje i dojrzewa drogami, które nie zawsze możemy sprawdzić i sposobem, którego nie znamy (por. w. 27). To wszystko nam uzmysławia, że to Bóg zawsze sprawia wzrost swego Królestwa, dlatego modlimy się tak bardzo: „przyjdź Królestwo Twoje”. To On sprawia jego wzrost. Człowiek jest Jego pokornym współpracownikiem, który kontempluje i raduje się z powodu stwórczego działania Boga i cierpliwie czeka na jego owoce. Słowo Boże sprawia wzrost, daje życie. I tutaj chciałbym wam przypomnieć po raz kolejny o ważności posiadania w zasięgu ręki Pisma Świętego, Biblii, małej Ewangelii w torbie czy w kieszeni i karmienia się każdego dnia tym żywym Słowem Bożym, czytania każdego dnia fragmentu Ewangelii, fragmentu Biblii. Proszę was, nigdy o tym nie zapominajcie! Bo to jest moc, która sprawia kiełkowanie w nas życia Królestwa Bożego.

Druga przypowieść wykorzystuje obraz ziarna gorczycy. Pomimo, że jest ono najmniejsze ze wszystkich nasion, pełne jest życia i wyrasta na „większe od jarzyn” (Mk 4,32). Takie jest Królestwo Boże: rzeczywistość po ludzku niewielka i pozornie nieistotna. Aby do niego wejść i stać się jego członkiem, trzeba być ubogimi w sercu; nie ufać we własne możliwości, ale w moc Bożej miłości; nie działać, aby być ważnymi w oczach świata, ale cennymi w oczach Boga, który szczególnie miłuje ludzi prostych i pokornych. Kiedy tak żyjemy, to poprzez nas wdziera się moc Chrystusa i przemienia to, co małe i skromne w rzeczywistość, która wstrząsa całymi masami świata i historii.

Z tych dwóch przypowieści wypływa ważna lekcja: Królestwo Boże wymaga naszej współpracy, ale jest przede wszystkim inicjatywą i darem Pana. Nasze niedołężne dzieło, pozornie małe w obliczu złożoności problemów świata, jeśli zostanie włączone w dzieło Boga, to nie lęka się trudności. Zwycięstwo Pana jest pewne: Jego miłość sprawi, że zakiełkuje i wzrośnie wszelkie ziarno dobra obecne na ziemi. Otwiera to nas na zaufanie i nadzieję, pomimo napotykanych dramatów, niesprawiedliwości i cierpienia. Ziarno dobra i pokoju kiełkuje i rośnie, ponieważ jego dojrzewanie sprawia miłosierna miłość Boga.

Niech Najświętsza Maryja Panna, która przyjęła jak „żyzna gleba” ziarno Słowa Bożego, wspiera nas w tej nadziei, która nigdy nas nie zawodzi.

[po modlitwie:] Drodzy bracia i siostry!

Dziś przypada Światowy Dzień Krwiodawców, milionów ludzi milcząco przyczyniających do pomocy naszym braciom w potrzebie. Wszystkim krwiodawcom wyrażam uznanie i zachęcam szczególnie ludzi młodych do pójścia za ich przykładem.

Pozdrawiam was wszystkich, drodzy Rzymianie i pielgrzymi: grupy parafialne, rodziny i stowarzyszenia. W szczególności pozdrawiam wiernych z Debreczyna (Węgry), z Malty, z Houston (Stany Zjednoczone) i Panamy; a z Włoch wiernych z Altamura, Angri, Treviso i Osimo.

Szczególną myśl kieruję ku wspólnocie katolików rumuńskich mieszkających w Rzymie oraz młodych bierzmowanych z Cerea.

Pozdrawiam grupę, wspominającą wszystkie osoby zaginione i zapewniam o mojej modlitwie. Jestem też blisko wszystkich pracowników, którzy solidarnie bronią prawa do pracy, które jest prawem do godności.

Jak już zapowiedziano w najbliższy czwartek zostanie opublikowana encyklika poświęcona trosce o rzeczywistość stworzoną. Zachęcam, by towarzyszyć temu wydarzeniu ze szczególną uwagą na degradację środowiska naturalnego, ale również rekultywacji na własnych terytoriach. Encyklika ta jest skierowana do wszystkich: módlmy się, aby wszyscy mogli przyjąć jej orędzie i wzrastać w odpowiedzialności za wspólny dom, jaki powierzył nam Bóg.

Wszystkim życzę dobrej niedzieli. Proszę nie zapominajcie o mnie w modlitwie. Smacznego obiadu i do zobaczenia!