Czego natomiast możemy być pewni? Po pierwsze tego, że kryzys, który pojawił się w niemieckim Kościele, i to, co z niego wynika dla Kościoła powszechnego, osiągnęły punkt zwrotny, ponieważ postulaty niemieckiej drogi synodalnej zderzą się z pierwszą sesją synodu o synodalności, która została zaplanowana w Rzymie na październik 2023 r. Po drugie, rozwiązanie niemieckiego kryzysu będzie miało duży (jeśli nie decydujący) wpływ na zdefiniowanie dziedzictwa papieża Franciszka.

Co się dzieje na niemieckiej drodze synodalnej?

Otóż dzieje się wiele. Zbrodnia i grzech wykorzystywania seksualnego stały się bronią w działaniach, które mają na celu redefinicję katolicyzmu. Nastąpiło odrzucenie ustalonego katolickiego rozumienia ludzkiej miłości i sposobów jej wyrażania, widzimy bezwarunkowe poddanie się postulatom ideologii gender i jej dążeniu do dekonstrukcji biblijnej koncepcji osoby ludzkiej. Jesteśmy świadkami rewolucji w eklezjologii, która w imię upodmiotowienia świeckich pozbawia urzędy biskupa i kapłana ich pełnego charakteru sakramentalnego. Trwa stopniowe redukowanie Kościoła do statusu bogatej organizacji pozarządowej, spełniającej dobre uczynki wyznaczone przez chwilowy konsensus oparty na politycznej poprawności.

Za tym wszystkim – i tu dochodzimy do sedna sprawy – kryje się odrzucenie nauczania Soboru Watykańskiego II na temat Bożego objawienia. A ponieważ Konstytucja dogmatyczna o objawieniu Bożym Dei verbum (Słowo Boże) była jego fundamentalnym osiągnięciem, to odrzucenie zawartego w niej nauczania oznacza odrzucenie Soboru Watykańskiego II. Stąd prosty wniosek: niemiecka droga synodalna nie jest rozwinięciem soborowego nauczania, lecz jest jego zanegowaniem.

Czerpiąc z ponadstuletniej biblijnej i teologicznej refleksji nad historią zbawienia, Sobór Watykański II podkreślił z mocą – wbrew temu, co głosi współczesna kultura elitarna – że chrześcijaństwo nie jest pobożnym mitem ani zbiorem inspirujących legend, lecz jest spotkaniem z wcielonym Synem Bożym – Drugą Osobą Trójcy Przenajświętszej. Chrystus doprowadza do pełni samoobjawienie Boga i Jego zamiarów wobec ludzkości, co zostało rozpoczęte w momencie, gdy Bóg przemówił do narodu żydowskiego przez Abrahama, Mojżesza i proroków.

Objawienie a „znaki czasu”

W Dei Verbum stwierdzono, że objawienie się Boga ludzkości osiągnęło w Jezusie Chrystusie swój kres. Katolicy nieustannie zgłębiają treść i znaczenie tego objawienia – w ten sposób wzrasta nasza chrześcijańska tożsamość. To objawienie, a nie „znaki czasu”, jest miarą oceny każdej chwili w historii; charakterystyczne dla danego momentu w historii „znaki czasu” nie mogą kształtować treści objawienia.

Mówiąc jeszcze prościej: Bóg wie lepiej niż my, co zapewnia człowiekowi radość, rozkwit i ostateczną pełnię szczęścia. Owszem, „znaki czasu” mogą nam pomóc lepiej zrozumieć, co Bóg powiedział w Piśmie Świętym i Tradycji, ale jeśli (jak np. ideologia gender) stoją one w sprzeczności z tym, co Bóg objawił na temat naszej natury i przeznaczenia, to coś jest nie tak ze znakami, a nie ze słowem Bożym.

Dokumenty niemieckiej drogi synodalnej, często sformułowane w socjologicznym, drętwym, pokrytym cienką religijną warstewką języku, zasadniczo zaprzeczają temu wszystkiemu.

W tekstach tych czynnikiem stanowiącym siłę napędową samozrozumienia Kościoła są właśnie „znaki czasu”; to powoduje, że nie ma już stałych punktów odniesienia, które pozwoliłyby stwierdzić, czy to, co uważa się za rozwój doktryny, jest prawdziwym rozwojem czy oszustwem. Tak pojmowane objawienie Boże nie daje nam też żadnego pewnego zrozumienia tego, kim jesteśmy, i co sprawia, że życie jest moralnie prawe. „Samostanowienie” staje się ważniejsze niż prawdy wpisane przez Boga w ludzką naturę i relacje, a „płeć należy postrzegać wielowymiarowo”, bo w przeciwnym razie „prowadzi to do łamania praw człowieka”.

Schizma czy apostazja?

Często mówi się, że niemiecki katolicyzm to już w gruncie rzeczy schizma. Uważam, że jest to nieadekwatny opis sytuacji. W rzeczywistości manifest niemieckiego katolicyzmu zawarty w dokumentach tamtejszej drogi synodalnej to po prostu apostazja. Niemiecka droga synodalna nie przyjmuje „wiary raz tylko przekazanej świętym” (Jud 1, 3). Przeciwnie – w jednym z jej „fundamentalnych” dokumentów przyjętych w 2022 r. stwierdzono, że „także w Kościele uprawnione poglądy i sposoby życia mogą ze sobą konkurować, nawet gdy chodzi o podstawowe prawdy wiary”.

W ten sposób katolicyzm w wersji lite nieuchronnie schodzi do poziomu „zero”.

Papież Franciszek dźwiga ogromny ciężar, szukając wyjścia z niemieckiego kryzysu, które byłoby zgodne z prawdą i wiążącym autorytetem Bożego objawienia. Jeśli nie uda mu się znaleźć takiego rozwiązania, wzbudzi to ogromne wątpliwości co do całego projektu synodalności, który stanowi oś jego pontyfikatu.

Tłumaczenie: Tomasz Strużanowski