Każdy z nas ma jakieś plany i marzenia. Chce ułożyć sobie życie w miarę wygodne, dostatnie i spokojne. Chodzimy do kościoła, pamiętamy o codziennej modlitwie, staramy się być dobrymi ludźmi. Wydaje nam się, że to wystarczy, że nasze chrześcijaństwo sięgnęło zenitu. Lektura dzisiejszych tekstów liturgicznych zachęca nas do tego, by zapytać Boga: czy ze mną wszystko jest tak, jak tego chcesz, Boże? Czy Twoja wola jest moją wolą? Czy Twoje plany wobec mnie są moimi planami? Ile czasu spędzam na „dyskusji z Bogiem” w moim życiu, mojej teraźniejszości i przyszłości? Być może moje życie jest ciągle niepoukładane i w nieustannej rozsypce z powodu rozdźwięku między tym, co chcę ja, a tym, czego chce Bóg...

Fragment Księgi Mądrości, który dziś odczytaliśmy, jasno mówi, że zrozumienie i mądrość przyszły przez modlitwę. Młody Salomon, gdy miał zostać królem, nie prosił o nic więcej jak tylko o mądrość, a wraz z nią przyszło wszystko inne. Wejście w głęboką relację z Bogiem sprawia, że nic nie jest ważniejsze i droższe. Niczym są władza, berła czy trony, drogie kamienie czy złoto lub srebro. Nawet zdrowie, o które dziś tak zabiegamy, ani piękno nic nie znaczą wobec poznania mądrości.

W to zamyślenie nad Księgą Mądrości wplata nam się przykład bogatego młodzieńca z dzisiejszej Ewangelii. Pozornie pobożny, bogobojny, przestrzegający przykazań przyszedł do Jezusa, bo musiał czuć pewien niepokój. Niby wszystko z jego religijnością było w porządku, a jednak czuł, że jego życie wieczne w niebie jest zagrożone. Zapytał więc o to Jezusa. Ten wymienił wszystkie przykazania odnoszące się do ludzi, ale nie do Boga. Religijność, którą wybrał, była wygodna dla niego, ale nie dla Boga: przestrzegał przykazań, które jemu pasowały, ale granic dla religii, które postawił, przekroczyć nie chciał. Brakło mu jednego. Mimo spotkania z Bogiem nie otworzył się na dar mądrości i poznania. Własna wizja życia i zabezpieczenia nie pozwoliły mu pójść za Chrystusem. Wobec spotkania z Jezusem i Jego słowem spochmurniał i odszedł zasmucony. Ale konfrontacja ze słowem Jezusa wywołała też konsternację Apostołów. Ewangelista Marek pisze wprost o przerażeniu. Ciągle jeszcze uważali, że bycie przy Chrystusie to dobra inwestycja, a może nawet pewny zysk. Kiedy Jezus kontynuował swoją naukę, Piotr nie wytrzymał, pewnie prowokowany przez pozostałych Apostołów, i zauważył: „Oto my opuściliśmy wszystko...” – ale chyba licząc na zysk bycia przy swoim Nauczycielu. W tym zatroskaniu widzimy niedojrzałość uczniów w pójściu za Chrystusem, która myślę, że udziela się również nam. Nieraz zaczynamy naszą „przygodę” z Bogiem z bardzo prozaicznych pobudek, czasem może z powodu czyjejś choroby czy doświadczenia życiowego. Możemy na początku być jak ów młodzieniec – ale tylko do czasu. Bóg podda nasze intencje weryfikacji, tak jak to uczynił z Apostołami. Obnażył ich prawdziwe intencje i pozwolił im stanąć w prawdzie; nie zabierał tego, co posiadali, ale oddał im to na nowo z nawiązką.