Rocznicowe uroczystości odbyły się 17 września. Świętowanie rozpoczęło się Mszą św. dziękczynną w kościele św. Karola Boromeusza pod przewodnictwem dziekana lubaczowskiego ks. kan. Andrzeja Stopyry. Homilię wygłosił wikariusz i katecheta ks. Łukasz Kolasa. Wskazał, że najlepszym nauczycielem jest Jezus Chrystus i jego nauką należy kierować się w życiu. Przypomniał prośbę św. Jana Pawła II skierowaną do młodych – wymagajcie od siebie.
Prezentując sylwetkę patrona szkoły gen. S. Dąbka zacytował słowa piosenki o nim napisanej przez nauczycielkę Dorotę Bolechowską: „Stąd wyszedł nasz patron, wielki syn Ojczyzny, nie obce mu były trudy, znoje, blizny. Z nawałą hitlerowską walczył znakomicie, i w służbie Ojczyzny oddał swoje życie”.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Pod koniec Eucharystii ks. A. Stopyra przypomniał słowa bł. kard. Stefana Wyszyńskiego: „Kocham Ojczyznę więcej niż własne serce”. – Te słowa odnoszą się także do patrona szkoły, który oddał swe młode życie w obronie Ojczyzny. W jednej z encyklik św. Jan Paweł II napisał: „Wiara i rozum są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy”. Życzę, by te dwa skrzydła – wiara i wiedza pięknie się rozwijały w naszej szkole. Nauczycielom życzę, by byli dumni ze swoich uczniów, a uczniom, by z dumą mówili: – Jestem absolwentem Szkoły Podstawowej nr 1 w Lubaczowie. Niech wam Bóg błogosławi – powiedział ks. A. Stopyra. Uczestnicy uroczystości przeszli pod budynek szkoły, gdzie odsłonięto mural z podobizną patrona gen. Stanisława Dąbka. Mural powstał według koncepcji Magdaleny Szpyt z Lubaczowa, absolwentki Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Sfinansowany został z środków wieloletniego programu „Niepodległa na lata 2017-2022”. Po przecięciu wstęgi mural poświęcił proboszcz parafii ks. Roman Karpowicz.
Ostatnia część uroczystości odbyła się w Miejskim Domu Kultury. Część artystyczną rozpoczął zespół taneczny „Jedyneczka”, a po ich występie były prezentacje dorobku szkoły w czasie ostatnich 50 lat. Odżyły wspomnienia absolwentów szkoły, dziś już nauczycieli, był wspólny śpiew pedagogów z uczniami, oglądanie archiwalnych zdjęć i nagrań, wystąpienia zaproszonych gości. Tę sentymentalną podróż przez ostatnie pół wieku historii szkoły zakończyła grupa teatralna Echo.
