Modlitwa

Powołanie jest darem Bożym, toteż pierwszą i podstawową formą duszpasterstwa powołań jest modlitwa. Dlatego zachęca się wszystkich wierzących do modlitwy o nowe powołania i za powołanych, a także do dziękczynienia za dar kapłaństwa i życia konsekrowanego. Modlitwa ta powinna stać się modlitwą nieustającą, towarzyszącą nam każdego dnia.
Modlitwa jest również ważna na drodze rozeznania swojego powołania. Połączenie bowiem modlitwy ze słuchaniem Słowa Bożego stwarza idealne warunki do odkrycia prawdy o sobie i rozeznania Bożego daru - wezwania.
Szczególną praktyką modlitwy o powołania są pierwsze czwartki miesiąca, kiedy to w czasie adoracji Najświętszego Sakramentu dziękujemy Bogu za dar Eucharystii i modlimy się w intencji powołań i za powołanych do służby w Kościele. Czy jednak możemy ograniczać się jedynie do wspólnych, pierwszoczwartkowych modlitw? Czy modlitwa ta nie powinna powracać, jeżeli nie codziennie, to przynajmniej w każdy czwartek?

Grupy powołaniowe

W miarę możliwości uczestniczyć można również we wspólnej modlitwie w intencji powołań w ramach grup powołaniowych (Towarzystwo Przyjaciół Seminarium, Diecezjalne Dzieło Powołań). Członkami tych grup stają się nie tylko ludzie młodzi, szukający swojej drogi, ale wszystkie osoby, bez względu na wiek, którym leży na sercu sprawa troski o powołania. Członkowie tych grup ofiarują swoje modlitwy i cierpienia w intencji powołań kap-łańskich i zakonnych, a także inspirują je moralnie i materialnie.

Świadectwo życia

Ze strony samych kapłanów i osób konsekrowanych ważną formą podjęcia odpowiedzialności za nowe powołania jest świadectwo życia. Potrzebna jest tu świadomość własnej tożsamości, harmonia życia i zapał misyjny.
Mówi o tym bardzo wyraźnie Dyrektorium o posłudze i życiu kapłanów: "Jest to niezbywalna potrzeba miłości duszpasterskiej, by każdy prezbiter - wspomagając łaskę Ducha Świętego - zatroszczył się o wzbudzenie przynajmniej jednego powołania kapłańskiego, które mogłoby kontynuować jego posługę".
Nie możemy jednak zapominać o tym, jak ważne jest również świadectwo życia całej wspólnoty wierzących. To my, stanowiący Kościół, poprzez swoją świętość możemy pomóc ludziom młodym w podjęciu decyzji pójścia za Chrystusem.

Liturgia

Bardzo ważnym elementem duszpasterstwa powołań jest liturgia, szczególnie Msza św., "która ukazuje nam oblicze Koś-cioła jako ludu kapłańskiego i jako wspólnoty harmonijnie ukształtowanej przez różnorodne i uzupełniające się nawzajem charyzmaty i powołania" (Pastores dabo vobis), jest miejscem rodzenia się powołania. Dlatego duszpasterstwo powołań obejmuje również formację liturgiczną, połączoną z praktyką dzielenia odpowiedzialnoś-ci za poszczególne funkcje w liturgii, a służba liturgiczna (ministranci, lektorzy, schola, zespół procesyjny itd.), jako jedno z podstawowych środowisk wzrostu powołań, powinna być otoczona szczególną troską zarówno kapłanów, jak i całej wspólnoty parafialnej. Codzienny, bliski kontakt z księdzem lub z osobą konsekrowaną może zaowocować pragnieniem naśladowania jej.

Słowo Boże

Właściwe odczytanie i dokonanie w pełni świadomego wyboru powołania możliwe jest tylko wtedy, gdy podczas słuchania Słowa Bożego młody człowiek odkryje, że Kościół jest wspólnotą ludzi powołanych i że ta wspólnota łączy w sobie drogi bardzo różne, prowadzące do tego samego celu: spotkania z Jezusem, które ma zaowocować świętością. Powinien również odkryć sens kapłaństwa: jego tajemnicę, godność, wartość i niezbędność dla całego ludu Bożego oraz zwrócić uwagę na potrzeby Kościoła - parafii, diecezji, całego świata.

Kierownictwo duchowe

W duszpasterstwie powołań konieczne są spotkania osobiste z kapłanem, które pomogłyby odkryć talenty, określić wolę Bożą, umocnić wiarę i zdolności rozeznawania konieczne do właściwego określenia, co jest wolą Bożą, a co płynie z mojego egoizmu. Dlatego ważnym elementem duszpasterstwa powołań jest spowiedź (najlepiej gdy znajdziemy stałego spowiednika, który może poznać nas lepiej i pomóc w ocenie motywacji takiego a nie innego wyboru) oraz kierownictwo duchowe, które nie musi łączyć się z sakramentem pojednania.
W ten sposób możemy nauczyć się rozpoznawać codzienne znaki, tak abyśmy mogli za nimi podążyć. Możliwe jest to dzięki umiejętności analizowania rzeczywistości zarówno zewnętrznej, jak i wewnętrznej. Ma to prowadzić do rozpoznania posiadanych darów i charyzmatów. Kierownictwo duchowe i stały spowiednik mogą to bardzo ułatwić.

Właściwa formacja

Osoby szczególnie predysponowane do podjęcia drogi służby w Kościele muszą być tak przygotowane, aby - z zachowaniem ich pełnej wolnoś-ci zewnętrznej i wewnętrznej - mogły podjąć właściwą decyzję. Taka formacja jest bardzo trudna bez katechezy. Dlatego ważne jest, by katecheci (zarówno duchowni, jak i świeccy) zatroszczyli się o przeprowadzenie katechez powołaniowych we wszystkich klasach. W ten sposób, aby katecheza stała się miejscem świadectwa o radości i wartości każdego powołania do służby w Kościele.

Troska o rodzinę

Pierwszym środowiskiem powołaniowym jest rodzina chrześcijańska żyjąca wiarą i modlitwą oraz przepełniona duchem pobożności. Dlatego duszpasterstwo powołań wiąże się z właściwą formacją rodzin i w miarę możliwości działalnością duszpasterstwa rodzinnego. Ważną rolę spełniają tutaj ruchy i stowarzyszenia rodzin katolickich. Mogą one bowiem pomóc we właściwej formacji rodziców i podpowiedzieć takie metody wychowania dzieci, które nie tylko nie zrażą do wiary i służby, ale pobudzą do niej i pomogą we właściwym momencie w podjęciu dobrej decyzji - decyzji zgodnej z wolą Bożą.

Troska o wspólnoty Kościoła

Drugim środowiskiem rodzącym powołania są wszelkie grupy, ruchy i stowarzyszenia katolickie. Stanowią one "niezwykle żyzną glebę dla rodzenia się powołań do życia konsekrowanego, to prawdziwe ośrodki formowania i dojrzewania powołań". Dbanie o rozwój takich grup i przynależność do nich jest zatem wyrazem troski o powołania. Podjęcie formacji chrześcijańskiej w małej grupie, odpowiedniej do wieku i zaangażowania w życie Kościoła, pomaga również w umocnieniu swojego powołania.
Działania powołaniowe wtedy będą owocne, kiedy staną się wspólną troską wszystkich środowisk, zarówno duchowieństwa diecezjalnego, jak i wspólnot życia konsekrowanego, świeckich grup, ruchów i stowarzyszeń katolickich.