Był on nazywany „sandomierskim Franciszkiem”. Określany jest również mianem „męczennika za prawdę”, bo po aresztowaniu przez Niemców w marcu 1942 r. podczas II wojny światowej przyznał się do czytania prasy podziemnej. Jak wyjaśniał później współwięźniom: „Przecież nie mogłem kłamać”. Gestapowcom, którzy obiecali go zwolnić, jeśli powie, od kogo dostaje prasę podziemną, powiedział: „Moi parafianie mają do mnie zaufanie. Ja ich wydać nie mogę”.

Nie chcąc nikogo zadenuncjować, został skierowany do hitlerowskiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, a następnie do Dachau. Tam – po doświadczeniu wielu nieludzkich cierpień i upokorzeń, które znosił w duchu wiary i pokory – zmarł z wycieńczenia 1 października 1942 r.

W służbie Bogu i bliźnim

Antoni Rewera urodził się w 1869 r. w Samborcu. Jego rodzice byli rolnikami. Naukę początkowo pobierał w domu rodzinnym, a następnie w czteroletnim gimnazjum w Collegium Gostomianum w Sandomierzu. Potem wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego. Po jego zakończeniu w 1898 r. rozpoczął studia na Akademii Duchownej w Sankt Petersburgu, które ukończył w 1893 r. z tytułem magistra teologii. Święcenia kapłańskie otrzymał 3 lipca 1893 r. z rąk bp. Antoniego Franciszka Sotkiewicza.

Przez całe życie kapłańskie związany był z Sandomierzem. Pełnił posługę wychowawcy alumnów oraz wicerektora w seminarium duchownym. W 1903 r. został kanonikiem honorowym Sandomierskiej Kapituły Katedralnej, a w 1931 r. jej dziekanem. Był proboszczem parafii katedralnej oraz administratorem parafii św. Barbary w Mychowie i parafii Nawrócenia św. Pawła Apostoła w Sandomierzu. Od roku 1934 był proboszczem parafii św. Józefa w Sandomierzu.

Słynął z charyzmatycznej posługi w konfesjonale. Przyjeżdżało do niego do spowiedzi bardzo wielu penitentów. Jako społecznik oraz naśladowca św. Franciszka, biedaczyny z Asyżu, oddawał się pomocy potrzebującym. Założył w 1928 r. Towarzystwo Domu Ludowego im. św. Franciszka. W zakupionym budynku zaczęły mieszkać Tercjarki III Zakonu św. Franciszka, które podjęły się opieki nad starszymi członkiniami zgromadzenia. W niedługim czasie zaczęły zgłaszać się młode dziewczęta, które pragnęły nieść taką samą posługę.

Nowy zakon

Z inspiracji bł. ks. Antoniego Rewery w 1933 r. powstało Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek, które później nazwane zostało Zgromadzeniem Córek św. Franciszka Serafickiego. W 1939 r. napisał dla nich regułę zakonną. Siostry po dziś dzień pełnią posługę katechetek, organistek, kancelistek, zakrystianek, prowadzą domy rekolekcyjne, pomagają na plebaniach oraz zajmują się chorymi, biednymi i starszymi.

Po wybuchu II wojny światowej ks. Antoni Rewera zaangażował się w pomoc represjonowanym i prześladowanym. Na plebanii ukrywał osoby związane z organizacjami niepodległościowymi i poszukiwane przez Niemców. Został beatyfikowany 13 czerwca 1999 r. w Warszawie przez Jana Pawła II razem ze 108. polskimi męczennikami II wojny światowej.