Słowo miłosierdzie od jakiegoś czasu jest w modzie nie tylko wśród chrześcijan. Czasem kryje się pod nim zwykła filantropia albo niezwykły biznes. Najłatwiej zbić fortunę na "miłosierdziu". Nie chodzi li tylko o pieniądze, ale również o kapitał polityczny i towarzyski. Utarło się bowiem, że każdy, kto zbiera pieniądze na chore dzieci, albo ubrania dla biednych, musi być dobrym człowiekiem i jako filantropowi przysługuje mu nimb nietykalności. Działalność charytatywna staje się nieraz wygodną i skuteczną formą uwiarygodnienia osób i rozmaitych organizacji, które skądinąd niemiłosiernie niszczą ludzkie dusze.
Nie przypadkiem Ojciec Święty apeluje o wyobraźnię miłosierdzia, obejmującą nie tylko ludzi, którym brakuje chleba i dachu nad głową. Wyobraźnią miłosierdzia poleca ogarnąć w pierwszym rzędzie tych, którzy wskutek utraty pracy doświadczają poczucia opuszczenia, zagubienia i beznadziei, którzy zagubili się w świecie różnorakich uzależnień i przestępstwa, oraz tych, którzy podejmują wewnętrzną walkę ze złem. Kościół bowiem od zawsze łączy uczynki miłosierdzia co do duszy i co do ciała. Głodnych trzeba nakarmić, spragnionych napoić, nagich przyodziać, podróżnych w dom przyjąć, więźniów pocieszać, chorych nawiedzać i umarłych grzebać. Ale jako pierwsze jest: grzeszących upominać, nieumiejętnych pouczać, wątpiącym dobrze radzić, strapionych pocieszać, krzywdy cierpliwie znosić, urazy chętnie darować oraz modlić się za żywych i umarłych.
W miłosierdziu potrzeba nie lada wyobraźni, by ogarnąć jego wymiar duchowy i fizyczny. Tylko, że miłosierdzie co do duszy, jest dziś niemodne i niemedialne. Łatwiej nakarmić żebraka na ulicy niż upomnieć chuligana. Łatwiej rozdawać używaną odzież i zbierać głosy wyborców, niż mówić ludziom prawdę o konieczności nawrócenia. Jednak miłosierdzie to jedno i drugie, byle podejmowane z miłości do Chrystusa żyjącego w bliźnich.