Spotykamy się na ławce. Przed schroniskiem. Jest tu kilku mężczyzn. On wzbudza największe zaufanie? Może sympatię. Siedzi pochylony, oparty o balkonik. Ma szramę na głowie. Najpierw rozmowa się nie klei. Ile tu jest? 10 lat z dwuletnią przerwą na Nowe Sady. Nie chce innego życia? – Nie mogę. Gdybym poszedł na swoje, mógłbym popłynąć. Boję się picia, bo nie mam hamulców. Mam słaby charakter. Tu nie piję – przyznaje. – Zresztą – nie mam do czego wracać – dodaje. Dlaczego? – Nie chcę mówić o przeszłości, o tamtym życiu.

Rozumiem. Zalega cisza... Potem słyszę: – Tu są ludzie po przejściach, wszyscy. Ciężko jest wyjść z czegoś takiego. Nie wiem, co powiedzieć, więc tylko słucham: – Nie piję od kilku lat, nie da się stać non stop pod furtką. Gdzie pójdę? Na tzw. pandę? Tu wkoło są dobrzy ludzie. Nie wiem czy mamy coś w twarzy? Czy bezdomni to mają? Że ludzie podchodzą, pytają...

Do odzyskania

Ale jakie jest to życie? Tutaj? Czy uda mi się zrozumieć? – Tu zacząłem cieszyć się z drobiazgów – przyznaje. Tzn? – Wyznaczam sobie cele i dążę do tego, by je zdobyć. Takie drobne sukcesy... – opowiada. A rodzina? – Miałem, ale już nie mam. Rodzice zmarli, mam tylko kuzynkę, ale to ona umieściła mnie na odwyku. I wyrzuciła, gdy przestałem przynosić pieniądze – stwierdza. – Nie pił pan? – pytam. Pił... – Jesteś facet do odzyskania – usłyszałem od opiekuna na Aleksandrowskiej... No i zostałem samotnym białym żaglem... – dodaje.

W jego głosie nie ma żalu. – Przyzwyczaiłem się już – stwierdza. Ta bezdomność czegoś uczy? – Cierpliwości. Nie zrobisz tego dziś, zrobisz jutro, ale uda ci się. Kiedyś byłem raptus, chciałem mieć wszystko od razu, teraz podchodzę do tego spokojnie – podsumowuje.

Miłość, rodzina...

W schronisku mieszka na korytarzu. Coś robi? – Kiedyś byłem kierowcą służbowego schroniskowego auta, wolontaryjnie oczywiście, teraz odcinam kupony, bo mam już emeryturę. Przepracował prawie 40 lat. Był zawodowym kierowcą. – Jeździłem po całej Europie, ale wyjeżdżałem też na Bliski Wschód. Przywoziłem pieniądze, ale byłem już zmęczony, chciałem jakiejś stabilizacji, rodziny... Nie chciałem więcej jeździć. Wtedy żona się ze mną rozwiodła. Trochę żałuję, że na to pozwoliłem... To było za pochopne. Ale trudno... Wie pani, tu w schronisku każdy omija wątki osobiste. Nie rozmawiamy o tym. Każdemu przecież coś się zawaliło... – mówi.

Trochę łamie mu się głos. Dlatego boję się pytać o to, czy ma dzieci, choć przecież w głowie pojawia się ta myśl. A skoro dzieci, to czemu ich przy nim nie ma? – Byłem dwa razy żonaty. Miałem dzieci. Pierwsza żona to była wielka miłość – uśmiecha się, jak o tym mówi. – Miałem syna. Nie wiem, co z nim... Jako dziecko miał wypadek na rowerze. Słyszałem ciągle: „Tata kup mi rower”. I tak trochę się po tym Igor zmienił... – opowiada.

Druga żona miała córkę. – Strasznie ją kochałem. Natasza była w wieku Igora. Zacząłem jej nawet szukać przez Internet, ale na razie nic... Wiem, że wyszła za mąż, mieszka w Pabianicach. To przecież blisko – mówię. – Niby tak, ale przecież wiadomo, że jesteśmy już daleko... – stwierdza.

Nadzieja

Nagle zmienia temat. Opowiada o swoich wyjazdach TIR-em, o tym jak był w Cannes, w Berlinie, o tym, jak dobrze było wtedy spotkać kogoś z Polski. – Póki tu nie trafiłem, w życiu nie wiedziałem, co to schronisko. Przywieźli mnie tu pogotowiem ze szpitala i zostawili na łóżku. Ale to już było... – opowiada.

Czy łamie mu się głos? Pewnie trochę. Teraz nie widzę jego oczu, bo patrzy w ziemię. Może są zaszklone. Nagle podnosi wzrok: – Dopnę swego, zobaczy pani. Rok potrzeba na moją wyprawę. I uśmiecha się. Wierzę mu. Ma szlachetną twarz, szczere oczy. I chociaż ma problem z poruszaniem, ze względu na łamliwe kości, to tak naprawdę mocny z niego facet. Z nadzieją, miłością... I z wiarą w miłosierdzie. – Chodzę czasem do kaplicy... – mówi na koniec.