O odnowieniu zapału misyjnego w Kościele polskim oraz działaniach na rzecz misji rozmawiali dzisiaj, 17 lutego br., w Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie członkowie Krajowej Rady Misyjnej. Dyskusję zdominowały przygotowania do IV Krajowego Kongresu Misyjnego, który odbędzie się w Warszawie 12-14 czerwca 2015 r.
Rozpoczynając obrazy bp Jerzy Mazur SVD, przewodniczący Komisji Episkopatu Polski ds. Misji, postawił pytanie: w jaki sposób środowiska misyjne mogą włączyć się w Kongres?
Ks. prof. Wojciech Kluj OMI, przedstawił referat zatytułowany „Kościół III tysiąclecia wspólnotą z odnowionym zapałem misyjnym w centrum działalności duszpasterskiej”. Zwrócił uwagę, że Kościół od zarania swego istnienia był wspólnotą misyjną, prowadzoną przez Ducha Świętego do tych, którzy nie znali Chrystusa. Był otwarty na ludzi innych kultur i nie bał się przenikać do nich. Mówca zauważył, że współcześnie Kościół przestaje być europejski. Rozwija się dynamicznie w Azji, Ameryce Południowej i Afryce. Trzeba zaakceptować to nowe tchnienie Ducha Świętego, który sprawia, że nadchodzi czas chrześcijaństwa nieeuropejskiego.
Podczas dyskusji podkreślano, że istnieje konieczność „nawrócenia misyjnego”, obudzenia świadomości misyjnej natury Kościoła oraz włączenia wiernych w dzieła misyjne. Dużo mówiono o konieczności zaangażowania dzieci i młodzieży, roli wolontariatu misyjnego oraz stworzenia zaplecza duchowego i materialnego misji.
– Cieszę się z tego kolejnego spotkania Rady, które nas mobilizuje do gorliwszej pracy misyjnej. Chcielibyśmy, aby zapał, który udzielił się nam dzisiaj, wypełniał serca duchownych i świeckich w całym Kościele. Zależy nam na tym, by Kongres nie był jednorazowym wydarzeniem – powiedział bp Jerzy Mazur, prowadzący obrady Krajowej Rady Misyjnej. – Trzeba jeszcze bardziej umisyjnić struktury parafialne i diecezjalne. Myślę tu przede wszystkim o parafialnych radach duszpasterskich, które wspierają księży proboszczów, o rodzinach, wspólnotach zakonnych żeńskich i męskich, wspólnotach, ruchach i stowarzyszeniach kościelnych. Ciągle jesteśmy u początku misyjnej drogi – dodał biskup. – Ciągle też poszukujemy nowych sposobów mówienia o konieczności ewangelizacji, by zachęcić do zaangażowania się duchowego i materialnego na rzecz misji. Kongres jest dobrą okazją, by podjąć poważną dyskusję o misyjności polskiego Kościoła – stwierdził bp Jerzy Mazur.
Krajowa Rada Misyjna skupia przedstawicieli papieskich Dzieł Misyjnych i delegatów biskupich ds. misji, członków różnych środowisk misyjnych zaangażowanych w niesienie pomocy misjom, misjologów, członków misyjnych zgromadzeń zakonnych, przedstawicieli laikatu misyjnego, przedstawicieli wspólnot, ruchów i stowarzyszeń kościelnych oraz wolontariatu. Jej celem jest animacja działalności misyjnej Kościoła w Polsce.
Polskie misjonarki - siostry zakonne oraz panie świeckie. Imponują oddaniem, pracowitością, pomysłowością - potrafią zaradzić najpilniejszym potrzebom, robiąc coś z niczego. Cierpliwe, umiejące słuchać. Pojawiają się, gdy trzeba, znikają, nie narzucając się. Bardziej kojarzą się z działaniem niż z modlitwą, a mają dusze rozmodlone. Cechuje je stałość, odporność na stres, mają w sobie coś niezwykłego. W najbliższą, II niedzielę Wielkiego Postu - 8 marca - w Kościele w Polsce przeżywany będzie Dzień Modlitwy, Postu i Solidarności z Misjonarzami. W tym roku obchodzony pod hasłem „Eucharystia i misje”.
2 lutego obchodzone jest w Kościele święto Ofiarowania Pańskiego, potocznie zwane świętem Matki Bożej Gromnicznej. Bardzo pięknie o tym święcie pisze Anselm Grün - mnich benedyktyński: "Święto Ofiarowania
Pańskiego zaprasza nas, by przyjąć Chrystusa do wewnętrznej świątyni naszego serca. Wesele między Bogiem i człowiekiem odbywa się wtedy, gdy pozwalamy wejść Chrystusowi do wewnętrznej świątyni zamku naszej
duszy. Znajduje to swój wyraz podczas święta w procesji ze świecami. Na rozpoczęcie Eucharystii wspólnota zbiera się w ciemnym przedsionku kościoła. Kapłan święci świece i zapala je. Następnie wszyscy
wchodzą z płonącymi świecami do kościoła. Jest to obraz tego, że do świątyni naszej duszy wchodzi światło Jezusa Chrystusa i rozświetla wszystko, co jest tam jeszcze ciemne i jeszcze nie wyzwolone".
Nazwy tego święta są dość zróżnicowane. Lekcjonarz armeński podaje, że obchodzono je w "czterdziestym dniu od narodzenia naszego Pana Jezusa Chrystusa". W V w. pojawiły się w brzmieniu greckim określenia
hypapante, tzn. święto spotkania i heorte ton kataroion - święto oczyszczenia. Te dwa określenia rozpowszechniły się w Kościele zarówno na Wschodzie jak i na Zachodzie. W liturgii bizantyjskiej do dziś
nosi ono nazwę hypapante. Nazwę tę spotykamy także w Sakramentarzu gregoriańskim w tradycji rzymskiej. Określeniem "oczyszczenia" posłużył się Mszał z 1570 r. Mszał Pawła VI opowiedział się za In presentatione
Domini - Ofiarowanie Pańskie.
Różna była data obchodzenia tego święta. Wschód liczył 40 dni od Objawienia Pańskiego, natomiast Zachód od 25 grudnia, które było i jest świętem Narodzenia Pańskiego. Stąd Kościoły wschodnie świętowały
Ofiarowanie Pańskie 14 lutego, zaś liturgia rzymska - 2 lutego. Mszał papieża Pawła VI przewiduje na ten dzień oddzielną prefację, która sławi Boga za to, że Maryja przyniosła do świątyni Jezusa, przedwiecznego
Syna Bożego, że Duch Święty ogłosił Go chwałą ludu Bożego i światłem dla narodów. Motyw ten leży u podstaw tego święta, pojawia się w modlitwach i w Ewangelii: "Gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia
według Prawa Mojżeszowego, Maryja i Józef przynieśli Dzieciątko do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również złożyć
w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego" (Łk 2, 22-23).
Motyw światła jest charakterystyczny do tego stopnia, że w niektórych krajach Msza św. 2 lutego nosi nazwę Mszy światła. W tym dniu w jakiejś mierze dominuje procesja ze świecami podczas śpiewania
antyfony: "Światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego Izraela".
W Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu odbyły się uroczystości ku czci św. Tomasza z Akwinu, teologa i filozofa.
Pielęgnowana od lat w sandomierskiej uczelni tradycja spotkania naukowego z okazji wspomnienia św. Tomasza z Akwinu rozpoczęła się od Mszy św. w kościele seminaryjnym, której przewodniczył Biskup Sandomierski Krzysztof Nitkiewicz. Wraz z nim Eucharystię koncelebrowali: biskup pomocniczy senior Edward Frankowski, kapłani pracujący w seminarium i kurii oraz księża dziekani. Obecna była Matka Generalna Córek św. Franciszka Serafickiego Victoria Kwiatkowska ze współsiostrami, Siostry Dominikanki i świeccy przyjaciele Seminarium.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
