Nowoczesne podejście do życia związane jest z powszechną modą na zaświadczenia. Wszystko musimy poświadczać i coraz częściej nawet zwykły gest dobroci chcemy przypieczętować stosownym zaświadczeniem. Świat biurokracji wkrada się z coraz większą siłą w świat ducha i duszpasterstwa.

W dziełach Benedykta XVI można znaleźć związane z tym pytania w relacji do sakramentów. Pytanie dotyczy tego, co dla dzisiejszego człowieka jest ważniejsze: gest sakramentalny czy zaświadczenie o jego przyjęciu? Papież emeryt przypomina nawet rozważania „postępowych” pastoralistów, według których, na przykład „chrzest i nałożenie rąk weszły w obyczaj, ponieważ większość chrześcijan była niepiśmienna; gdyby wtedy żyło się w takiej kulturze jak dzisiaj, zamiast tego wystawiano by zaświadczenia”. Kto wie, czy w mentalności wielu ludzi nie dokonał się taki biurokratyczny przewrót w podejściu do spraw duchowych.

Zaczepił mnie ostatnio jakiś młody człowiek i w zdecydowany sposób zapytał, czy nie dałoby się załatwić w dwa tygodnie chrztu, I Komunii świętej i bierzmowania, bo chce się żenić za trzy miesiące i wszystkim obiecał, że nadrobi sakramentalne zaległości. Kiedy próbowałem mu tłumaczyć, że samo przygotowanie do chrztu powinno trwać przynajmniej rok, wytrzeszczył na mnie swoje zdenerwowane oczy i zgorszony stwierdził: „To ksiądz potrzebuje cały rok, żeby mnie ochrzcić i napisać krótkie zaświadczenie, przecież wiem, że taki chrzest trwa kilka minut?!”. Jeszcze więcej jest takich osób, które poproszone o bycie ojcem lub matką chrzestną nie mogą zrozumieć, dlaczego muszą odbywać jakieś długie przygotowanie do bierzmowania, skoro sam sakrament to kilka chwil, po których można napisać stosowne zaświadczenie, jak przepustkę do dalszych czynności sakramentalnych.

W dobie Internetu i załatwiania niemal wszystkiego drogą elektroniczną można spotkać w sieci pytania o to, gdzie można znaleźć wzory zaświadczeń o bierzmowaniu, o przygotowaniu do małżeństwa, a nawet gotowych zaświadczeń „na matkę lub ojca chrzestnego”. Czyżby współczesna wiara niektórych ludzi rzeczywiście była bardziej wiarą w zaświadczenie niż osobiste spotkanie z Bogiem? Czyżbyśmy dziś bardziej wierzyli w działanie białej kartki z pieczątkami i podpisem niż w sakramentalne czynności ustanowione przez Boga i dokonywane od wieków przez Kościół? Jeśli jest jakaś potrzeba zaświadczeń w świecie naszej wiary, to tylko wtedy, gdy za zaświadczeniami idzie prawdziwe świadczenie o wierze, gdy stanowią one jedynie dokument potwierdzający prawdziwe spotkanie z Bogiem w świętych czynnościach sakramentu, poprzedzonych nawróceniem i świadomym praktykowaniem wiary.