Maria Fortuna-Sudor: – Księże Kustoszu, skąd pomysł na pielgrzymowanie z grupą parafian?

Ks. Stanisław Tabiś: – Myślę, że to nie jest jakiś ewenement. Idziemy wspólnie z przedstawicielami innych parafii w grupie, której patronuje św. Józef. Mieszkańcy Strzelec Wielkich uczestniczyli w pielgrzymce tarnowskiej od samego początku. Gdy zostałem proboszczem tutejszej parafii, dołączyłem do nich. To, że parafianie pielgrzymowali, było dla mnie czynnikiem mobilizującym. Fakt, że już wcześniej chodziłem na pielgrzymki, na pewno pomógł mi w dołączeniu do grupy.

– To kiedy po raz pierwszy wybrał się Ksiądz na pielgrzymi szlak?

– To się zaczęło 40 lat temu. Wspólnie z kolegą z seminarium, po pierwszym roku nauki, wybraliśmy się na pielgrzymkę warszawską. Pamiętam, że wyruszyliśmy sprzed kościoła pw. Ducha Świętego. Gdy została zorganizowana tarnowska pielgrzymka, starałem się w niej uczestniczyć.

– Kim są pątnicy wyruszający w drogę ze Strzelec Wielkich, jak liczna jest to grupa?

– Co roku wyrusza od nas ok. 20 osób, najmłodsi mają kilka lat, a najstarsi – powyżej 70. W naszym gronie są też osoby pracujące w Wielkiej Brytanii czy w Niemczech. Oni biorą urlop i przyjeżdżają do Polski, aby iść na Jasną Górę, bo – jak podkreślają – pielgrzymowanie wciąga. Są dwudziestolatkowie, są młode rodziny, czasem z maleńkimi dziećmi.

– Jak przygotowujecie się do pielgrzymki?

– Staramy się, aby pielgrzymi byli przygotowani duchowo i w tej intencji się modlimy. Zachęcamy ich do przystąpienia do spowiedzi. Modlitwą obejmujemy tych, którzy będą nam przewodzić. W tym roku prosimy też o potrzebne łaski dla młodego kapłana, ks. Macieja Dadała, który po raz pierwszy poprowadzi naszą grupę. Wspierają nas chorzy oraz inne osoby, które z różnych powodów nie mogą iść na Jasną Górę.

– Z jakimi intencjami wyruszą w tym roku pielgrzymi ze Strzelec Wielkich na Jasną Górę?

– Obok głównych intencji, które omadlają wszyscy pielgrzymi, każdy pątnik zabiera w drogę swoje; o rozpoznanie powołania, o dobrego męża, o dobrą żonę, o dar potomstwa, o zdrowie dla siebie i bliskich. Modlitwą będziemy obejmować trwający w diecezji synod, by nasza wiara była żywa, autentyczna, by pomagała ludziom w codziennym życiu.
Niesiemy do Maryi także parafialne intencje. Jedną z nich jest prośba o umocnienie wiary na naszej strzeleckiej ziemi poprzez powrót do modlitwy w rodzinie, aby rodzice z tego obowiązku przekazywania wiary, także poprzez wspólny codzienny pacierz, jeszcze lepiej się wywiązywali. Niesiemy też sprawy materialne. Pragniemy rewitalizować teren przykościelny i zagospodarować go na dróżki Maryjne. Chcemy też kontynuować remont zabytkowego kościoła. W ubiegłym roku nasza parafia przeżywała 400-lecie istnienia jako wspólnota. Pochodzący z XVIII wieku kościół jest świadkiem wiary na tej nadwiślańskiej ziemi i chciałbym, aby był on nie tylko zabytkiem, ale przede wszystkim świadectwem żywej wiary, aby zajaśniał pełnym blaskiem.

– Co współczesnemu człowiekowi może dać pielgrzymka?

– Myślę, że przede wszystkim ma ona wymiar modlitewny. Przypuszczam, że wynika to z braku chwil wyciszenia w życiu większości ludzi. W potoku słów, które do nas docierają, w nadmiarze atakujących nas bodźców, potrzebujemy momentu zastanowienia. Uważam, iż pielgrzymka taką możliwość wyciszenia stwarza, mimo że tak wiele się na niej dzieje. W czasie drogi pątnik uczy się oddzielenia treści ważnych od tych nieistotnych. Cenna jest też formacja wzajemnej odpowiedzialności pątników. Ci, którzy idą siódmy, dziesiąty, piętnasty raz, potrafią pięknie oddziaływać na młodsze siostry i wchodzących na pielgrzymi szlak braci. Istotna jest tu też pewna stałość w strukturze wewnętrznej pielgrzymki poprzez rytm dnia, wpisanych w niego nabożeństw, modlitw, w tym szczególnie Eucharystii, która od początku stanowi centralny punkt pątniczej rzeczywistości.

– A co sprawia, że Ksiądz od lat wraca na pielgrzymi szlak?

– Dla mnie pielgrzymka, która ma charakter modlitewno-pokutny, to czas rozmów z ludźmi, poznawania ich problemów. Pielgrzymi wiedzą, że z tyłu grupy zawsze można spotkać tzw. chodzący konfesjonał. Kapłan spowiada albo po prostu rozmawia z pątnikiem, który tego w danej chwili potrzebuje. Mam taki zwyczaj, aby na pielgrzymce ofiarować trud za tych, których spowiadam. Jako kapłani jesteśmy świadkami Bożej łaski i widzimy, jak wiele Bóg działa i jakich cudów dokonuje w sercach ludzi. Przy konfesjonale zderzamy się z mocą Bożej łaski i uświadamiamy sobie, jak niewiele od nas zależy. Myślę, że właśnie ten trud pielgrzymi jest ważnym motywem moich powrotów na pątniczy szlak. Jest i inna, bardziej osobista przyczyna...

– Zdradzi ją Ksiądz?

– Urodziłem się 15 sierpnia w Tomaszowie Lubelskim, gdzie zostałem ochrzczony w sanktuarium Matki Bożej Szkaplerznej. A potem Pan Bóg mnie prowadził – a mija 35 lat mojej kapłańskiej służby – do świątyń, w których króluje Maryja. Byłem w sanktuarium Matki Bożej w Limanowej, potem w sanktuarium w Zawadzie, gdzie nawet 2-3 tysiące osób się gromadzi w soboty na dróżkach Maryjnych. A teraz od 21 lat jestem w sanktuarium Matki Bożej Szkaplerznej w Strzelcach Wielkich. Trudno uznać to za przypadek. Mogę tylko z pokorą stwierdzić, że niewiele ode mnie zależy. Pan Bóg to wszystko urządził i kieruje, a ja staram się jakoś iść za tymi wskazaniami. Pielgrzymie szlaki też są w nie wpisane.