I tak, diakon Paweł Białkowski udał się na praktyki do parafii Chrystusa Dobrego Pasterza w Łowiczu, diakon Tomasz Cierpikowski - do parafii Świętego Ducha w Łowiczu, diakon Radosław Czarniak - do parafii
Opieki Matki Bożej Bolesnej w Nowym Mieście nad Pilicą, diakon Marcin Dyśko - do parafii katedralnej w Łowiczu, diakon Zbigniew Kielan - do parafii Miłosierdzia Bożego w Skierniewicach, diakon Jarosław
Łękarski - do parafii Matki Bożej Królowej Polski w Iłowie, diakon Konrad Świstak - do parafii św. Andrzeja Apostoła i św. Małgorzaty w Dmosinie, diakon Krzysztof Tempczyk - do parafii Wniebowzięcia Najświętszej
Maryi Panny w Lubochni.
Pierwsze swoje praktyki klerycy odbywają jako akolici, na V roku studiów seminaryjnych, a następnie właśnie podczas Wielkiego Postu, na VI kursie. Jak mówi regulamin praktyk duszpasterskich dla diakonów:
"Praktyka duszpasterska diakonów służy formacji pastoralnej i jest czasem głębszej refleksji nad własnym powołaniem. Ma służyć lepszemu poznaniu pracy duszpasterskiej i życia kapłańskiego, w poczuciu
odpowiedzialności za Kościół".
Radosław Czarniak powiedział Niedzieli Łowickiej: "W czasie praktyki mamy wejść w pracę duszpasterską parafii, przypatrywać się i wykonywać funkcje związane z liturgią, głosić kazania. Możemy sprawować
sakrament chrztu św. i prowadzić pogrzeby. Pomagamy w organizowaniu rekolekcji w parafii, zapoznajemy się z działalnością grup parafialnych. Z kolei katecheza szkolna to duży dział przygotowujący nas
do nauczania religii w szkołach. Poznajemy bezpośrednio życie parafii, bo już niedługo święcenia".
W szczegółach przebieg praktyk duszpasterskich określa wspomniany już wyżej regulamin. Przedstawia on wymagania względem odbywającego praktyki diakona, ale także opiekującego się nim księdza proboszcza.
I tak na przykład "diakonowi należy powierzać prowadzenie katechizacji w szkole podstawowej, a także w szkole średniej". Ilość godzin katechetycznych określa proboszcz, który powinien także przynajmniej
raz hospitować diakona, prowadzącego katechizację i omówić jej dobre i mniej dobre strony.
Diakon powinien także głosić homilie, z częstotliwością ustaloną przez księdza proboszcza, na podstawie udostępnionych mu w parafii materiałów homiletycznych. Także w tym przypadku diakon może oczekiwać
wskazówek duszpastersko-metodycznych i skorzystać z doświadczenia księdza proboszcza.
Proboszcz winien także wprowadzić praktykanta w pracę kancelaryjną, czyli m.in. nauczyć go redagowania ogłoszeń parafialnych, dokonywania wpisów do ksiąg metrykalnych, zapoznać z przeprowadzeniem
formalności przedślubnych i ze sposobem prowadzenia innych ksiąg kancelaryjnych.
Czas praktyki parafialnej jest także okresem szczególnej próby życia duchowego. Diakon zostaje wprowadzony w praktyki życia podobne do tych, w których przyjdzie mu żyć jako kapłanowi. Istotna jest
więc umiejętność zachowania tego wszystkiego, bez czego życie kapłańskie staje się jałowe i zewnętrzne: m.in. codzienne uczestnictwo w Eucharystii, chwile indywidualnej adoracji Najświętszego Sakramentu,
codzienne czytanie i medytacja Słowa Bożego, rachunek sumienia, Różaniec, czytanie duchowne. Z sakramentu pokuty diakon korzysta według własnego sumienia.
Praca i postawa diakona-praktykanta zostaną następnie szczegółowo przedstawione w opinii o diakonie, którą ksiądz proboszcz przekaże rektorowi lub wicerektorowi Wyższego Seminarium Duchownego. Czas
praktyk duszpasterskich to bardzo ważny moment w formacji przyszłych kapłanów, otaczajmy zatem diakonów naszą życzliwością i modlitwą.
Pomóż w rozwoju naszego portalu