Każda Msza św. jest niepojętą tajemnicą. "Oto wielka tajemnica wiary" - mówi kapłan po Przeistoczeniu. Jest to wielka, wstrząsająca tajemnica wiary. Kapłan sprowadza na ziemię prawdziwego, żywego Boga - Chrystusa. On przez Swą mękę i śmierć na krzyżu, którą uobecnia Msza św., pokonał śmierć i szatana. Msza św. jest postrachem dla szatana. Ucieka on już na znak krzyża, którym kapłan zaczyna Mszę św.
Przekonał się o tym młody zakonnik, kapucyn o. Kajetan Ambrożkiewicz, wywieziony z Lublina do Dachau. Został tam skazany za jakieś drobne przewinienie, razem z drugim, starszym kapłanem, na karę tzw. "słupka". Ta kara była bolesną torturą. Skazanych wieszano na haku w suficie, za ręce związane do tyłu. Ręce, choć mocno trzymane przy plecach, nie wytrzymywały ciężaru ciała, odchodziły od niego, naruszając stawy. W zwichniętych stawach barkowych powstawał ostry ból, który jak ogień przeszywał całe ciało. 20 maja 1941 r., w uroczystość Wniebowstąpienia Pana Jezusa, wśród 20 skazanych na tę karę znalazło się dwóch polskich duchownych. Po zawieszeniu wszystkich skazanych, do łaźni, gdzie odbywała się egzekucja, weszło dwóch młodych, wyższych rangą SS-manów. "Wo sind die Pfaffen" - "Gdzie są klechy?" - zapytali. Podeszli do wiszących polskich księży, aby się z nich naigrawać. "Sagen Sie die Messe" - powiedział jeden z esesmanów - "Odprawiajcie Mszę św.!".
O. Kajetan Ambrożkiewicz z Urzędowa, kiedy doczekał się wolności, opowiadał, że ten rozkaz - drwina Niemca - wydał mu się wtedy niezwykle piękną i zbawienną myślą. Całą Mszę św. umiał na pamięć. Zaczął mówić głosem mocnym i donośnym, aby wszyscy wiszący słyszeli: "W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego". Mówił po łacinie, bo wtedy tak odprawiano Mszę św. Najpierw była ministrantura: "Przystąpię do ołtarza Bożego, do Boga, który jest weselem życia mojego. Wymierz mi, Boże, sprawiedliwość i broń mej sprawy przeciw ludowi bezbożnemu. Wybaw mnie od człowieka podstępnego i niegodziwego". Spokojnie i dostojnie płynęły słowa psalmu. Widziałem, mówił o. Kajetan, jak twarze słuchających Niemców zaczęły się zmieniać. Zniknął z nich drwiący uśmiech, spoważnieli. A może kiedyś chodzili do kościoła, a nawet byli ministrantami? Rozumieli, co mówię, o co się modlę. A potem modlitwa na Ofiarowanie: "Przyjmij nas, Panie, którzy wisimy przed Tobą w duchu pokory i z sercem skruszonym. Niech nasza ofiara tak się dzisiaj dokona przed Tobą, aby się podobała Tobie, Panie Boże". Była to swoista liturgia modlitwy i cierpienia, która jednoczyła i dodawała mocy wszystkim skazańcom. Po słowach ofiarowania Niemcy poważni i zadumani szybko opuścili łaźnię. Nastała cisza. Szatan, który ich tu przywiódł, aby się znęcać nad więźniami - uciekł. Na głos modlitwy i ofiarowanego Bogu cierpienia, Chrystus przyszedł więźniom z pomocą. Godzinna kara "słupka" zakończyła się pomyślnie w modlitewnym skupieniu.
Msza św. jest wielką tajemnicą naszej wiary. Pierwszym i najważniejszym celem Mszy św. jest uwielbienie Boga. Msza św., ona jedynie, w sposób najdoskonalszy oddaje cześć Bogu. Gdybyśmy zebrali wszystkie modlitwy, ofiary i dobre uczynki, jakie kiedykolwiek były spełnione na świecie, łącznie z modlitwami Matki Bożej - to wszystko nie oddałoby Bogu takiej czci, jaką oddaje Mu jedna Msza św. Bo te wszystkie modlitwy są dziełem serc i ust ludzkich, a w Mszy św. czyni to Syn Boży i nasz Brat, który uwielbia Ojca.
Sobór Trydencki mówi: "Wierni nie mogą przedstawić Bogu większego dzieła, hołdu i czci nad tę przedziwną tajemnicę. Gdy kapłan odprawia Mszę św. uwielbia Boga, rozwesela aniołów, buduje wiernych, wspiera żywych, wyprasza pokój zmarłym, a wszyscy stają się uczestnikami wszelkiego dobra".
Drugim celem Mszy św. jest dziękczynienie. Dzisiaj na określenie Mszy św. coraz częściej używa się słowa Eucharystia. Jest to słowo greckie i oznacza dziękczynienie. W każdej Mszy św. Kościół słowami prefacji wzywa nas do składania Bogu dziękczynienia. "Zaprawdę godną i sprawiedliwą, słuszną i zbawienną jest rzeczą, abyśmy Tobie, zawsze i wszędzie, wszechmogący wieczny Boże - składali dziękczynienie". Kościół - lud Boży dziękuje w Mszy św. za dzieło stworzenia, Odkupienia, za swe istnienie. Katechizm Kościoła Katolickiego mówi: "W ofierze eucharystycznej całe stworzenie umiłowane przez Boga zostaje przedstawione Ojcu przez śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Kościół może przez Chrystusa składać ofiarę uwielbienia i dziękczynienia za wszystko, co Bóg uczynił, a co jest dobre, piękne i sprawiedliwe w stworzeniu i w ludzkości" (KKK 1559). Oprócz darów nadprzyrodzonych, w których uczestniczymy, mamy Bogu dziękować za życie, chleb, który mamy, dach nad głową, wolność - i wiele innych darów Bożych, których codziennie doświadczamy. Jak powiedział pewien myśliciel: "Żyjemy stale w strumieniu dobrodziejstw Bożych". Każda przespana noc, każdy dzień, w którym się budzimy, każde uderzenie serca jest darem Boga.
A gdzie są dobrodziejstwa, tam powinno być i dziękczynienie. A dziękować Bogu możemy najlepiej poprzez godne uczestnictwo w Eucharystii. Dziękczynna Msza św. to nasza odpowiedź na dobroć Boga.
Trzecim celem Mszy św. jest przebłaganie Boga, zadośćuczynienie Mu za grzechy własne oraz innych ludzi. Po grzechu pierworodnym wszyscy mamy skłonność do grzeszenia. Św. Jan Ewangelista mówi: "Kto by z was powiedział, że nie ma grzechu, kłamcą jest i sam siebie zwodzi". Ludzkość ciągle obraża Boga ciężkimi grzechami, zbrodniami, odstępstwami od prawa Bożego, nieliczeniem się z istnieniem Boga. Ale też codziennie na wielu ołtarzach świata, na przebłaganie Boga ofiaruje się za ludzi Chrystus, aby mogli znaleźć się w Jego Królestwie. Cytowany już Sobór Trydencki mówi: "Ofiarą tą przejednany jest Pan, udzielając łaski i daru pokuty, odpuszcza grzechy i najcięższe zbrodnie".
Czwartym wreszcie i ostatnim celem Eucharystii jest prośba. Człowiek stworzony przez Boga, w zaraniu swych dziejów odszedł od Niego i jest poddany różnym próbom, pokusom, przeciwnościom i cierpieniom. Chrystus w modlitwie Ojcze nasz każe nam codziennie zanosić do Boga swe prośby. Prosimy w niej o chleb i godne warunki życia, o odpuszczenie grzechów, pokonanie pokus, wybawienie od zła. Ta modlitwa, wielka prośba do Boga jest obecna w każdej Mszy św. Chrystus zachęca nas do zanoszenia swych próśb do Boga. "Proście, a będzie wam dane; szukajcie a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam" (Mt 7, 7). Człowiek zwracający się z prośbą do Boga, uznaje swą zależność od Niego, oddaje Mu tym chwałę.
Drodzy, ceńmy sobie Mszę św. Jest takie powiedzenie: "Jak ty traktujesz Chrystusa w Mszy św., tak On ciebie potraktuje na Sądzie Bożym".
Niech Eucharystia będzie centralnym punktem naszego życia religijnego, słońcem i mocą naszego życia.