Niewielka świątynia nie była w stanie pomieścić czcicieli Bożego Miłosierdzia, którzy wypełnili również plac przed kościołem. Eucharystię w pierwszą rocznicę konsekracji kościoła poprzedziła Koronka do Miłosierdzia Bożego z odczytaniem próśb i podziękowań za otrzymane łaski.

W barwnej, poetyckiej homilii bp Józef Zawitkowski z Łowicza nawiązał do biblijnych przypowieści i wydarzeń mówiących o Bożym Miłosierdziu, łącząc je z historią kościoła na Żytniej. – Podnoszę oczy i patrzę na krzyż. A krzyż ten pamiętam, gdy wszystko tu było w gruzach. Nie było wiadomo, co będzie na skwerze, czyją będzie własnością. A wtedy gromadka księży i sióstr grupa się tu nocą, na gruzach, bo podobno tu będzie Episkopat, tu będą decyzje Kościoła, tu będą działy się wielkie rzeczy. A ta, która była zakonnicą w tym klasztorze, będzie świętą – mówił Biskup z Łowicza.

Nawiązując do przypowieści o miłosiernym ojcu, zwrócił uwagę na pewien szczegół. – Ojciec, który mnie przytula, ma jedną rękę twardą, mocną, ojcową, a drugą delikatną, w pierścieniach, bransoletach. To ręka kobiety. Pomyłka? Nie, bo Bóg jest tak dobry, jak ojciec i matka – mówił bp Zawitkowski. Przywołał także biblijny obraz Jezusa, Dobrego Pasterza i scenę spotkania Chrystusa z Marią Magdaleną. – Już trochę wiem, co to jest miłosierdzie. To miłość, na którą nie zasłużyłem – mówił.

Hierarcha podkreślił, że na ostatnie czasy Bóg zostawił nam swoje Miłosierdzie. Nie jest ono jednak tym, czego chce współczesny świat. – Wiem, że wy chcecie takiego polityka, który by zrobił porządek w tym piekiełku, mocnego, który by sprowadził nowoczesną broń strachu na wszystkich. Takiego nie doczekacie Boga. Na ostatnie czasy Bóg będzie nam potrzebny ten Miłosierny, co powie: Ja odpuszczam tobie grzechy. Idź do domu, więcej nie grzesz. I wtedy odmieni się świat – zaznaczył bp Zawitkowski.

Kościół Miłosierdzia Bożego przy ul. Żytniej to na mapie Warszawy szczególne miejsce. To tu rozpoczęło się życie zakonne św. Heleny Kowalskiej, późniejszej s. Faustyny, apostoła Bożego Miłosierdzia. W ubiegłym roku kościół parafialny został podniesiony do rangi sanktuarium św. Siostry Faustyny.