Ks. Adrian Put: – Dla wielu gorzowian i wiernych diecezji zielonogórsko-gorzowskiej pozostaje Siostra do dziś znakiem prawdziwego poświęcenia się dla drugiego człowieka. Prowadzone przez Siostrę i jej zespół Hospicjum im. św. Kamila działa do dziś i ofiarnie służy wielu osobom. Jak Siostra wspomina tamten okres?

S. Michaela Rak: – Tamten okres jest również teraźniejszością. Mam częsty kontakt z hospicjum przy ul. Stilonowej w Gorzowie, jak i z hospicjum przy ul. Towarowej utworzonym przez ludzi, z którymi razem pochylaliśmy się nad człowiekiem cierpiącym. Nad człowiekiem, który jest dla nas darem i zadaniem. W przestrzeń wzajemnego daru i zadania zawsze szliśmy i idziemy razem. Gorzów – Ziemia Lubuska to dla mnie rodzina, to bliskość, to wsparcie, to pomoc, to radość. Jestem w Wilnie, a Gorzów jest z nami. Jestem w Gorzowie, a Wilno jest z nim.

– Wiem, że to może być kłopotliwe, ale chcę przytoczyć tu ludzkie wyrazy wdzięczności, które Siostra otrzymała za posługę na rzecz osób w terminalnym okresie choroby: statuetka św. Krzysztofa w kategorii „Za anioła Miłosierdzia nad Wilnem”, tytuł Polak Roku 2014 czy tytuł Miłosierny Samarytanin Roku 2015. Kiedy odkryła w sobie Siostra dar do służenia tym naszym bliźnim?

– Nie odkryłam, a raczej otrzymałam w kodzie genetycznym od rodziców, którzy służbę drugiemu człowiekowi przekazali mi swoimi doświadczeniami czasu II wojny światowej, linii frontu, robót przymusowych, obozu koncentracyjnego. To ich doświadczenie wyrażone w słowach mojej mamy: „Dziecko, kiedy człowiek jest w potrzebie, nie wolno się bać!”. Po jej przeżyciach obozu koncentracyjnego na Majdanku za pomoc Żydom wpisało się to w moje serce, w moje całe życie. Chrzest, który uczynił mnie dzieckiem Boga, to kolejny kod. Jezusowa lekcja Jego drogi życia jest moją drogą. To kolejny kod genetyczny. Wyraża się on w tajemnicy daru z siebie dla innych – daru aż po krzyż. To najkrótsza, ale i jedyna moja odpowiedź. Nie potrafię, nie umiem minąć osoby potrzebującej, nie mam siły uciec przed wyzwaniem. W słabości płaczę i wtulam się w Jezusowe objęcia. W ciszy i samotności całuję tabernakulum – Tego, który tam jest, mówię Mu: „Jezu, ufam Tobie!”, ocieram łzy słabości, lęku i bezradności i w zaufaniu Bogu i ludziom idę. Nie wolno się bać, gdy człowiek jest w potrzebie.

– W roku 2008 wyjechała Siostra z Gorzowa. Przełożeni zlecili Siostrze założenie i prowadzenie pierwszego na Litwie hospicjum. Czy może nam Siostra przybliżyć, jak wyglądają jej działania na Litwie?

– Czas od mojego wyjazdu minął błyskawicznie. Miniony czas to spotkania, minione rozmowy, minione wydarzenia, minione chwile – przeżycia, emocje, pragnienia, plany, spotkania, spojrzenia w oczy, przytulenia, uśmiechy, minione otarte łzy, minione – odeszłe osoby. Minione, acz pozostałe. Pozostałe w sercu, we wspomnieniu, w ulokowaniu dobra na wieczność w Bożych przestrzeniach. To był czas, chwila, ludzie – już ich tysiące, których połączyła nasza wileńska misja hospicyjna. Piękna misja, bo łącząca serca. Łącząca serca Polaków, Litwinów, Rosjan, Ukraińców, Białorusinów i osób innych narodowości. Łącząca serca chrześcijan – katolików, prawosławnych, protestantów, wyznawców islamu i judaizmu. W naszym hospicjum są serca tych ludzi razem i w miłości. Dzięki temu połączeniu serc Hospicjum im. bł. ks. Michała Sopoćki służy ludziom chorym w ramach Działu Stacjonarnego, 14 łóżek – z dostawkami 16, Działu Hospicjum Domowego – rocznie ponad 150 osób. Przez czas mojego pobytu na Litwie pomogliśmy już ponad 3 tys. osób.

– Dziś wiemy, że pojawia się na horyzoncie nowe zadanie. Ma Siostra stworzyć nowe hospicjum. Czy możemy się dowiedzieć czegoś więcej o tej inicjatywie?

– Obecnie podjęłam się nowego wyzwania, czyli rozbudowy hospicjum i utworzenia Działu Hospicjum Dziecięcego, domowego i stacjonarnego. Nie ja to wymyśliłam, a chore dzieci, ich bliscy, pracownicy szpitala dziecięcego. Powiedzieli wprost: „Siostro kto, jeśli nie ty, zajmie się umierającymi dziećmi”. Dzieci z przedszkola przyniosły mi maskotkę lwicy trzymającej w zębach małe lwiątko i wręczając, powiedziały: „Weź w zęby i zajmij się chorymi dziećmi”. Z nadzieją podjęłam się wyzwania utworzenia działu dla chorych i umierających dzieci. Sama rozbudowa hospicjum to 1 mln 200 tys. euro. Nie mamy tych pieniędzy, ale ufam, że 2 mln moich sióstr i braci rodaków w Polsce wyśle SMS z napisem: „WILNO” na numer 72405, który kosztuje 2 zł + VAT, i dzieci otrzymają pomoc w utworzonym dla nich hospicjum. Do końca tego roku proszę, błagam – wyślijcie SMS i powiedzcie o nim swoim przyjaciołom, znajomym, wrogom... Niech dobro nas połączy.

– Czy możemy jeszcze Siostrze jakoś pomóc?

– W naszym hospicjum to, co czynimy, określamy jako dzielenie się miłością – chlebem miłości. Za miłość się nie płaci. Ona jest zawsze darem danym za darmo. Za darmo z głębi własnego serca, czasu, pragnień, marzeń, samorealizacji, portfela. Bochen dzielonego chleba miłości to wiele ziaren ofiarowanych przez setki, tysiące ludzi. W każdym miesiącu – jak to nazywam – musimy użebrać 20 tys. euro, aby utrzymać bieżącą działalność hospicjum. Koszty pracownicze personelu (46 pracowników), sprzęt i środki medyczne, żywność, dojazdy do chorych, środki czystości, leki, utrzymanie budynku i pojazdów to nasze ziarna chleba karmiącego wieloraki „głód” naszych chorych. Na naszej www.hospisas.lt można więcej o nas przeczytać. Są tam podane numery kont bankowych, na które można przekazać nam swój dar. Proszę o ten dar, błagam o niego. Jesteśmy jedynym na Litwie hospicjum.

– Odwiedza Siostra czasami naszą diecezję? Czy ilość obowiązków na to nie pozwala?

– Obowiązek zawsze wyznacza mi drugi człowiek i dla niego robię, co mogę. Żartobliwie stwierdzam, że moja doba posługi ma 36 godzin. Ufam Bogu, ufam ludziom i staram się nie zmarnować danej mi doby, danego czasu, danego zadania.

– Dziękuję za rozmowę.

– Dziękuję za spotkanie. Słowo – to nawet przeczytane też jest spotkaniem. Pozdrawiam i dziękuję za spotkanie Wam – Kochani Czytający. Dziękuję za to, że zawsze byliśmy i że wciąż jesteśmy razem.