Bielsko-Biała: wigilia dla ubogich, bezdomnych i samotnych
W bielskiej stołówce „Atena” odbyła się 23 grudnia ekumeniczna wigilia dla ubogich i bezdomnych z Podbeskidzia. Do świątecznej wieczerzy, zorganizowanej m.in. przez Towarzystwo Pomocy im. św. Brata Alberta, usiadło razem około 100 kobiet i mężczyzn.
Modlitwę przy stole odmówili biskup senior Tadeusz Rakoczy oraz ks. Piotr Janik z ewangelickiej parafii w podbielskich Wieszczętach-Kowalach. Luterański duchowny, który jest także naczelnym kapelanem więziennictwa Kościoła ewangelicko-augsburskiego, przyznał, że dzielenie się z potrzebującymi jest naśladowaniem Boga, który podzielił się z człowiekiem swym Synem.
„Chciałbym usłyszeć, co mówi do mnie Bóg. Chciałbym usłyszeć tę betlejemską wieść o tym, że narodził nam się Zbawiciel. Ona nie jest tylko dla mnie, dla duchownego. Ona jest dla wszystkich ludzi: i tych pokrzywdzonych przez los, tych samotnych, tych z różnymi myślami. Trzeba się dzielić z drugim, tak jak Pan Bóg podzielił się z nami swoim Synem” – powiedział w rozmowie z KAI.
Według duchownego, na wzór Ewangelii, która jest Dobrą Nowiną, powinniśmy starać się jak najczęściej dzielić dobrem. „Oczywiście człowiek sam nie jest w stanie wielu rzeczy uczynić, ale są też tacy dobrzy aniołowie, jak ich nazywam, którzy pomagają, tak jak pomogli w małej swej cząstce w organizacji tego spotkania” – dodał więzienny kapelan.
Reklama
Na stołach pojawiły się dziś się m.in. barszcz z uszkami, karp, ciasta i sałatki. Wspólnie zaśpiewano kolędy i złożono sobie życzenia. Biesiadnicy otrzymali także paczki i specjalne chałki. Wieczerzę wigilijną zorganizowały Towarzystwo Pomocy im. św. Brata Alberta, bielski odział PKS i bielskie starostwo powiatowe. Przez wiele lat wigilie dla bezdomnych odbywały się na bielskim dworcu autobusowym. od dwóch lat miejscem świątecznego spotkania jest sala stołówki „Atena”.
Tadeusz Cozac, prezes Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta podkreślił, że pieniądze na takie przedsięwzięcia jak wigilia dla bezdomnych to efekt licznych zbiórek, jakie Towarzystwo przeprowadza przez cały rok przed kościołami. Bielskie Towarzystwo im. św. Brata Alberta prowadzi stołówkę i łaźnię dla ubogich. Udostępnia także magazyn odzieży używanej dla najbardziej potrzebujących. Przygotowuje paczki dla dzieci z najbiedniejszych rodzin. W miesiącach wakacyjnych Towarzystwo organizuje zakup pomocy szkolnych dla ok. 500 dzieci. 24 grudnia Towarzystwo zorganizuje po raz kolejny wigilię dla ponad 200 ubogich i bezdomnych w stołówce bielskiej firmy Apena.
Kraków: w najbliższą niedzielę odbędzie się Wigilia dla Potrzebujących
Przygotowania do XVIII Wigilii dla Potrzebujących dobiegają końca. Dzisiaj pomysłodawca, Jan Kościuszko, na zorganizowanej z tej okazji konferencji prasowej odpowiadał na pytania dziennikarzy i zachęcał do dobroczynności.
Akcja rozpocznie się już w najbliższą niedzielę o godz. 11 i potrwa aż do zmroku. Jan Kościuszko wraz z synem, rajdowcem Michałem Kościuszko oraz przedstawicielami firm wspierających XVIII Wigilię dla Potrzebujących zachęcali do pomagania ubogim. Organizator prosił, aby każdy, w ramach swoich możliwości, przyniósł na Rynek Główny produkty o przedłużonej dacie przydatności do spożycia, m.in. konserwy, słodycze, produkty sypkie. Zostaną one przekazane bezpośrednio bezdomnym i potrzebującym. Z pewnością pomogą im przetrwać okres zimowy.
Wizerunek św. Jana Vianneya autorstwa Marka Gajewskiego w sanktuarium św. Jana Vianneya w Czeladzi
4 sierpnia Kościół przypomina nam postać wielkiego kapłana, pomagającego tysiącom ludzi spotkać Boga, którego papież Pius XI ogłosił patronem wszystkich proboszczów - św. Jana
Marię Vianneya. To postać niecodzienna, którą w kontekście współczesnych dyskusji na temat kapłaństwa, warto przypomnieć. Ten nietuzinkowy kapłan stanowi doskonały wzór do naśladowania dla dzisiejszych
duchownych.
Ciekawa była droga życia tego świętego; Bóg go powoływał, ale kazał mu przejść przez wiele trudności, pokonać niejedną przeszkodę.
Urodził się w Dardilly pod Lyonem 8 maja 1786 r. jako syn małorolnego chłopa. Pisać nauczył się dopiero w 17 roku życia. Wkrótce zaczął myśleć o kapłaństwie. Napotkał jednak na wielkie przeszkody.
Z powodu słabych zdolności (zwłaszcza do łaciny), dwukrotnie odmawiano mu przyjęcia do seminarium. W czasie studiów również miał niejedną trudność (egzaminy trzeba było składać po łacinie). W końcu, dzięki
poparciu i pomocy proboszcza z sąsiedniej miejscowości ks. Abbe Balleya dobrnął do kapłaństwa.
Przez dwa lata był wikariuszem, a potem. (1818 r.) rozpoczął duszpasterzowanie w maleńkiej parafii (230 wiernych) Ars, w której pozostał już aż do śmierci. Była to tzw. ciężka parafia; o jej
wiernych mówiono, że tylko sam chrzest odróżnia ich od istot nierozumnych. Proboszcz zabrał się energicznie do pracy duszpasterskiej. Nie odznaczał się zbytnią erudycją, więc i jego kazania były bardzo
proste, nie obejmowały też szerokiej tematyki. W jego nauczaniu ciągle powracały podstawowe prawdy: o grzechu i jego skutkach, o pokucie i odzyskaniu łaski uświęcającej, o Eucharystii, modlitwie... Wkrótce
jednak przekonano się, że w jego prostych słowach zawarta jest niezwykle wielka siła przekonywania. Chciało się go słuchać i trzeba mu było przyznać rację.
Niedługo trzeba było czekać, aby wierni odkryli w kapłanie wspaniałego spowiednika, prawdziwego lekarza duszy. Przenikał sumienia, czytał w sercu człowieka, widział nawet przyszłość. W tej sytuacji
jest zupełnie zrozumiałe, że do Ars zaczęły napływać tłumy ludzi. Byli tacy, którzy osiadali tutaj na stałe, jednak większość dowoził codziennie dyliżans z Lyonu. Sprowadzała ich nie ciekawość zobaczenia
„człowieka niezwykłego”, ile chęć nawrócenia, lub odnowy swojego dotychczasowego życia.
Zdarzali się i „ciekawscy”, a nawet złośliwi, ale tych czekała tutaj miła niespodzianka. Pewnego razu miał do Ars przybyć jakiś dziennikarz paryski, który chciał przygotować reportaż ośmieszający
ludzką naiwność. Kiedy poprosił ks. Vianneya o wywiad, nie otrzymał go. Świątobliwy proboszcz zaproponował dziennikarzowi spowiedź. Ten próbował się oprzeć, ale w końcu „uległ”. Po zakończeniu
spowiedzi, zapytany przez proboszcza, czy chce teraz przeprowadzić wywiad, odpowiedział, że „nie”. Wrócił do Paryża już jako inny, przemieniony duchowo człowiek.
Spowiedź u proboszcza nie trwała długo, ale była skuteczna. Krótkie napomnienia przenikały do duszy niby strzały. Słuchając spowiedzi pewnego mężczyzny, któremu najwidoczniej brakowało żalu, Święty
Proboszcz rozpłakał się i płakał tak długo, aż zaniepokojony tym penitent zapytał o przyczynę. Usłyszał wtedy: „płaczę dlatego, że ty nie płaczesz”.
Pewnemu młodemu mężczyźnie, który ze względów ludzkich nie miał odwagi publicznie wyznać wiary, zadał za pokutę wziąć udział w procesji Bożego Ciała: „Pójdziesz zaraz za baldachimem”.
To nie do wiary, ale Święty codziennie spędzał w konfesjonale do 17 godzin, a penitentów miał w ciągu roku około 30 tys. Ten nietuzinkowy kapłan, patron wszystkich proboszczów, choć nie imponował
elokwencją a w swoich przechodzonych butach i wytartej sutannie musiał wyglądać bardzo mizernie, był autentycznym gigantem duchowym swojej epoki! Przybywali do niego ludzie z całej Europy i Ameryki, czekali
w długiej kolejce do konfesjonału, w którym spowiadał.
Nie oszczędził mu Bóg i cierpień. Nadchodziły listy z pogróżkami, pojawiały się oszczercze pomówienia, wiele przykrości doznał nawet ze strony współpracownika, który miał mu świadczyć pomoc. To nie
zniechęcało go. Rzeczywiście można powiedzieć o nim to, co Ewangelia mówi o Chrystusie: „widząc tłumy ludzi litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza”.
Święty chciał uczynić wszystko, aby wskazać innym drogę zbawienia.
Swoją żarliwą i ufną wiarą, świadectwem ubogiego życia i surową ascezą ks. Jan Vianney pociągnął do Boga parafian i licznych przybyszów. Odmienił ich nie do poznania. Przez wiele lat modlił się i
pościł w ich intencji, a nocami toczył zmagania z szatanem. Zmarł 4 sierpnia 1859 r. Kanonizowano go w 1925 r.
Ilekroć każdego roku wspominam liturgicznie postać tego Świętego Proboszcza, przypominają mi się słowa mojego ojca duchownego z Seminarium, który na I roku studiów w czasie konferencji ascetycznej
powiedział do nas: Ten dobry ksiądz i spowiednik powinien mieć: kieliszek mądrości, szklankę roztropności i morze cierpliwości”. Kiedy patrzę na św. Jana Marię Vianneya, widzę w nim wzór takiego
kapłana.
Dla Ojca Świętego Jana Pawła II, który w 1986 r. z okazji 200. rocznicy urodzin Świętego modlił się przy jego grobie, jest - jak wówczas powiedział - „Proboszcz z Ars przykładem
silnej woli i kapłańskiej gorliwości”. Dzisiaj kiedy toczą się dyskusje na temat modelu kapłaństwa, może trzeba zapatrzeć się na tegoż ubogiego proboszcza z Ars i starać się kształtować przyszłych
kapłanów właśnie w takim duchu, dbając, by pierwiastek intelektualny nie zdominował ich formacji kosztem sfery duchowej. Wizytówką kapłana nie powinien być przede wszystkim jego intelekt ale pokora, skromność
i umiłowanie Boga w człowieku, tak jak nam to pokazał św. Jan Maria Vianney.
Autorstwa Bundesarchiv, Bild/commons.wikimedia.org
Cywilna ludność dzielnicy pędzona ul. Wolską
5 sierpnia, w 80. rocznicę Rzezi Woli – największej w historii jednostkowej zbrodni popełnionej na narodzie polskim, młodzi mieszkańcy Warszawy pytają: „Dlaczego spaliliście nasze miasto? Wciąż próbują odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego historia tego miasta była tak tragiczna?
W czasie obchodów 60. rocznicy wyzwolenia Byłego Niemieckiego Obozu Koncentracyjnego i Zagłady w Auschwitz- Birkenau Merka Szewach, krzyczała: „Dlaczego spaliliście mój Naród, dlaczego zabiliście moich braci i moje siostry, dlaczego zamieniliście moją ludzką godność na obozowy numer?”
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
