Reklama

Niedziela Lubelska

Podwójne święto

W parafii pw. Świętej Rodziny w Lublinie odbyły się uroczystości z okazji 30-lecia wizyty św. Jana Pawła II

Niedziela lubelska 26/2017, str. 6

[ TEMATY ]

Jan Paweł II

Marek Kuś

Konsekracja świątyni – namaszczenie ołtarza

Konsekracja świątyni – namaszczenie ołtarza

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Ojciec Święty odwiedził Lublin, z którym był związany niemal przez ćwierć wieku pracy na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, tylko jeden raz. 9 czerwca 1987 r. podczas 3. pielgrzymki do Ojczyzny spędził w mieście cały dzień. Nawiedził wówczas były obóz koncentracyjny na Majdanku, katedrę lubelską oraz KUL. Centralnym punktem wizyty była Msza św. celebrowana przy wznoszonym kościele pw. Świętej Rodziny dla milionowej rzeszy wiernych. Po 30 latach od tamtych wydarzeń biskupi, kapłani, osoby życia konsekrowanego oraz świeccy zgromadzili się w tym samym miejscu, by uczestniczyć w poświęceniu „papieskiej” świątyni. Do tego historycznego wydarzenia wierni parafii już zawsze kojarzonej z osobą św. Jana Pawła II przygotowali się pod kierunkiem proboszcza ks. prał. Tadeusza Pajurka przez udział w misjach świętych oraz tygodniowych uroczystościach upamiętniających wizytę Ojca Świętego.

W uprzywilejowanej świątyni

Reklama

W piątkowy wieczór 9 czerwca, w świątyni na wieczność dedykowanej Bogu, ołtarz otoczyli biskupi: świętujący 55-lecie święceń kapłańskich abp Stanisław Wielgus, bp Andrzej Jeż z Tarnowa, bp Jan Śrutwa z Zamościa, bp Antoni Dydycz z Drohiczyna, bp Edward Frankowski z Sandomierza, bp Artur Miziński – sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski, bp Ryszard Karpiński, bp Mieczysław Cisło i bp Józef Wróbel, którzy pod przewodnictwem abp. Stanisława Budzika sprawowali jubileuszową Mszę św. Wśród kapłanów obecni byli m.in. ks. kan. Ryszard Jurak – budowniczy papieskiej świątyni oraz jej obecny proboszcz ks. prał. Tadeusz Pajurek. W kościele oraz wokół niego miejsca zajęli liczni przedstawiciele różnego szczebla władz i instytucji z wojewodą Przemysławem Czarnkiem. Wśród obecnych wyróżniały się siostry ze Zgromadzenia Rodziny Betańskiej, które w gościnnych progach domu parafialnego założyły dom generalny. – Przez konsekrację świątyni uprzywilejowanej przez pobyt św. Jana Pawła II wpisujemy datę 9 czerwca już na zawsze jako podwójne święto: rocznicę obecności Papieża Polaka w Lublinie i rocznicę poświęcenia kościoła – mówił we wprowadzeniu do Liturgii abp Stanisław Budzik. Przywołując słowa papieża Benedykta XVI, podkreślał, że „Jan Paweł II odszedł, ale się nie oddalił”. – Te słowa są dziś szczególnie aktualne, gdy jak żywe wracają w pamięci obrazy spotkania z Janem Pawłem II przed 30 laty przez tych, którzy byli świadkami historycznych zdarzeń – mówił Ksiądz Arcybiskup, przywołując m.in. kapłanów wyświęconych przez Ojca Świętego w Lublinie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Wdzięczni za dar Papieża Polaka

W homilii abp Stanisław Budzik powrócił do wydarzeń sprzed 30 lat oraz do słów Ojca Świętego. Szczegółowo przypomniał przebieg historycznej wizyty i najważniejsze słowa Piotra naszych czasów, które na zawsze zapisały się w pamięci i sercach mieszkańców miasta i diecezji. – Dziś, w rocznicę pobytu Papieża Polaka w naszym mieście i na tym miejscu, spotykamy się, by podziękować Bogu za dar wielkiego i świętego papieża. Dziękujemy także za świątynię, która nas jednoczy. Chcemy ją uroczyście konsekrować, czyli poświęcić Bogu. Jest ona naszym darem dla Boga, ale jest równocześnie darem Boga dla nas – mówił Ksiądz Arcybiskup.

Metropolita przywołał historię powstania świątyni, przy której Ojciec Święty sprawował Eucharystię. – 35 lat temu, w 1982 r. bp Bolesław Pylak otrzymał od ówczesnego wojewody zapewnienie, że będzie mógł wybudować kościół na Czubach. Ta nowa dzielnica liczyła wówczas ok. 6 tys. ludzi. Prowadzenie prac budowlanych powierzono ks. Ryszardowi Jurakowi, który wybudował już kościół w Grabówkach. W grudniu 1982 r. bp Zygmunt Kamiński poświęcił tymczasową kaplicę oraz plac przeznaczony pod budowę kościoła. Wtedy też biskup lubelski powołał do życia samodzielny ośrodek duszpasterski pw. Świętej Rodziny, który dwa lata później stał się parafią – przypomniał abp Budzik. Metropolita wyraził wdzięczność budowniczemu kościoła ks. Jurakowi, który przez 33 lata troszczył się o duchowy i materialny rozwój parafii, a także o upamiętnienie św. Jana Pawła II. Jak podkreślał, dwa lata temu dziedzictwo to przejął ks. Pajurek, który wniósł w życie wspólnoty imponujące doświadczenie i zaangażowanie w sprawy Kościoła i sprawy człowieka. Gratulując całej parafii, abp Stanisław Budzik życzył, by życie osobiste, rodzinne i społeczne papieskiej wspólnoty kształtowane było na wzór życia i miłości Świętej Rodziny i wsparte wstawiennictwem świętego papieża.

Dziękując Bogu za historyczną wizytę Ojca Świętego w Lublinie i kolejną rocznicę tego wydarzenia, ubogaconą konsekracją kościoła, ks. Tadeusz Pajurek poinformował, że szczególnymi znakami wdzięczności są najnowszy album papieski, wydany staraniem parafii, oraz plany powołania wspólnoty Rycerzy Kolumba. Po Eucharystii odbył się koncert dedykowany św. Janowi Pawłowi II.

2017-06-22 09:44

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Watykan: dziękczynienie za św. Jana Pawła II w Bazylice Watykańskiej

[ TEMATY ]

Jan Paweł II

Grzegorz Gałązka

Jan Paweł II

Jan Paweł II

Msza św. z piękną oprawą liturgiczną, sprawowana pod przewodnictwem kard. Stanisława Dziwisza przy ołtarzu katedry św. Piotra była kulminacyjnym punktem obchodów jubileuszu 40-lecia działalności Fundacji Jana Pawła II. Było to najbardziej uroczyste od czasu kanonizacji dziękczynienie za pontyfikat i dzieło papieża Polaka, odprawione z udziałem wiernych w Bazylice Watykańskiej.

W Eucharystii, sprawowanej, co zdarza się niezwykle rzadko, w języku polskim przy jednym dwóch głównych ołtarzy Bazyliki Watykańskiej, wzięli udział członkowie i przyjaciele Fundacji Św. Jana Pawła II, a także Polacy i pielgrzymi przebywający w Rzymie. Mszy św. przewodniczył kard. Stanisław Dziwisz, a koncelebrowali ją m.in. kard. Stanisław Ryłko, abp Jan Romeo Pawłowski, abp Marek Jędraszewski, abp Józef Staniewski z Mińska na Białorusi, ks. Paweł Ptasznik, przewodniczący Rady Administracyjnej Fundacji JP2 i rektor Kościoła św. Stanisława BM w Rzymie oraz ks. Andrzej Dobrzyński dyrektor Ośrodka Dokumentacji i Studium Pontyfikatu Jana Pawła II w Rzymie. Wśród zaproszonych gości obecny był m.in. ambasador RP przy Stolicy Apostolskiej, Adam Kwiatkowski, towarzyszący obchodom jubileuszu Fundacji Jana Pawła II. O oprawę muzyczną zadbał Chór Papieski im. Jana Pawła II, dzięki któremu w Bazylice Św. Piotra, podczas jednej z głównych niedzielnych celebracji, można było usłyszeć piękne pieśni liturgiczne w języku polskim, co również należy do rzadkości i co spotkało się ze wzruszeniem ze strony wiernych z różnych krajów, obecnych w bazylice.
CZYTAJ DALEJ

Św. Ambroży obrońca Bożego Prawa

Niedziela łowicka 49/2002

[ TEMATY ]

święty

św. Ambroży

pl.wikiepdia.org

7 grudnia Kościół katolicki obchodzi wspomnienie liturgiczne św. Ambrożego, biskupa i doktora Kościoła, jedną z największych postaci Kościoła Zachodniego w IV w. Dane o wcześniejszym jego życiu są skąpe, natomiast biografia od chwili wybrania go na biskupa jest bardzo bogata.

Ambroży urodził się około roku 340 w Trewirze (dzisiejsze Niemcy), jako syn prefekta Galii. Otrzymawszy staranne wykształcenie w Rzymie, rozpoczął karierę państwową na terenie dzisiejszej Jugosławii. Około roku 370 został mianowany zarządcą - prefektem północnej Italii, mieszkając w Mediolanie. W roku 374 w Mediolanie zmarł tamtejszy biskup. Zapowiadał się burzliwy wybór nowego biskupa, gdyż dwie partie: jedna prawowierna, druga sympatyzująca z arianizmem, wysuwały swoich kandydatów, ale ponieważ głosy były równomierne, wybory się przeciągały. Ambroży, podejrzewając, że może dojść do zamieszek, nie chcąc do nich dopuścić, z urzędu udał się do katedry. Kiedy tam się znalazł, z tłumu jakieś dziecko zwołało: "Ambroży biskupem". Zebrani uznali to za znak opatrznościowy i mimo tego, że Ambroży - choć należał do rodziny chrześcijańskiej - nie był nawet ochrzczony i opierał się, wymogli na nim zgodę. Dla wybierających nie stanowiło to żadnej przeszkody. Wiedzieli, że jest człowiekiem sprawiedliwym i bardzo odpowiedzialnym, a to wystarczyło, by mógł być dobrym biskupem. Przyszłość potwierdziła, że mieli rację. W ciągu ośmiu dni Ambroży przygotował się, przyjął chrzest i pozostałe sakramenty, a 7 grudnia 374 r. został konsekrowany na biskupa Mediolanu. Nowy biskup wiedział, jak małe kompetencje posiada w zakresie znajomości Pisma Świętego i prawd objawionych, dlatego swoje duszpasterzowanie rozpoczął od gruntownego studiowania Biblii i literatury chrześcijańskiej. Miało to służyć jego przepowiadaniu. Wnet zasłynął jako kaznodzieja; podziwiał go św. Augustyn. Św. Ambroży żył i działał w okresie, kiedy dopiero zaczynały się kształtować stosunki Kościoła z państwem (władzą cesarską). Jego postawa i poczynania w tej dziedzinie miały znaczący wpływ na przyszłość tych stosunków. Inicjatywy biskupa Mediolanu były też próbą określenia miejsca Kościoła w społeczeństwie. Z tego też punktu widzenia należy oceniać słynne "potyczki" Ambrożego z władzą cesarską. Najgłośniejszym był konflikt Ambrożego z cesarzem Teodozjuszem. Powodem była rzeź dokonana z rozkazu cesarza w Tessalonikach. Podczas lokalnych zamieszek zginął tam jeden z oficerów rzymskich. W odwecie cesarz zarządził masakrę ludności; mieszkańców zgromadzonych w cyrku zaatakowali żołnierze. Zginęło prawie 700 osób. Wówczas biskup Ambroży nałożył na cesarza obowiązek odbycia pokuty. O dziwo, Teodozjusz uznał swój grzech i zgodził się na określoną przez biskupa pokutę, co było wyrazem wielkiego autorytetu biskupa Ambrożego. Za jego sprawą świat zrozumiał, że władca w Kościele jest tylko wiernym - niczym więcej - i obowiązują go te same zasady Bożego Prawa, które normują życie wszystkich. Sprecyzowane przez św. Ambrożego ustawienie władcy wobec Bożego Prawa, na straży którego stoi biskup, stało się normą w Kościele katolickim i obowiązuje do dziś. Potknął się o tę normę w XVI w. Henryk VIII, który po popełnieniu grzechu, nie chcąc pokutować, wolał oderwać cały Kościół angielski od biskupa Rzymu. Ten zaś, stając na straży Bożego Prawa, nie mógł przyjąć innego rozwiązania. Wspomnienie postaci św. Ambrożego przypomina bardzo trudne zagadnienie relacji Kościoła do państwa, zwłaszcza wtedy, gdy władzę w państwie sprawuje katolik. Ten bowiem jako wierzący musi się nieustannie liczyć z Bożym Prawem. Nie chodzi tu tylko o decyzje, ale i o zachowanie Bożego Prawa w życiu osobistym, które dla podwładnych jest niepisaną normą postępowania. Stąd do historii św. Ambroży przeszedł nie tyle jako teolog, ile jako odważny biskup, wzywający władców (dzisiaj sprawujących władzę na różnym szczeblu życia demokratycznego) do zachowania Prawa Bożego. Św. Ambroży zmarł w Wielką Sobotę 4 kwietnia 397 r. Został pochowany w Mediolanie. Do dziś pozostaje postacią wręcz symboliczną dla tego miasta. Zdumiewała jego aktywność, co podkreślił biograf, notując z podziwem, że po śmierci Ambrożego, jego obowiązki katechetyczne musiały być podzielone między pięciu kapłanów.
CZYTAJ DALEJ

Pożegnali swojego duszpasterza

2024-12-07 22:03

Marek Białka

    - W czasach, kiedy media kreują obraz współczesnego świata nie zawsze zgodny z rzeczywistością, On szedł autentyczną drogą prawdy i nigdy z niej nie zbaczał - mówił we wstępie do homilii pogrzebowej bp Stanisław Salaterski, tarnowski sufragan, wspominając wieloletniego proboszcza parafii św. Floriana w Uszwi.

Główny celebrans zacytował również fragment testamentu, jaki zostawił po sobie zmarły Kapłan, nomen omen zaczerpnięty w testamentu ks. Piotra Pupina, zmarłego 10 sierpnia 1979 roku w Wilnie.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję