-Kościół w swojej tradycji oddawał cześć świętym poprzez uszanowanie relikwii szczególnie męczenników. Na Jasnej Górze w siedemnastym wieku też gromadzone były relikwie właśnie w odrębnej kaplicy. Potem w osiemnastym wieku to miejsce zostało specjalnie wyposażone – opowiada o. Zachariasz Jabłoński. Paulin przypomina, że to w tej kaplicy odprawiano kiedyś egzorcyzmy, „aby mieć wstawiennictwo świętych, by to oni wspomagali w zmaganiu się z duchem ciemności, z szatanem”.

Kaplica Świętych Relikwii czekała na renowację od 1628 roku, kiedy to jako kryptę, zaprojektował ją słynny wówczas architekt Goltzman. Kilkakrotnie przebudowywana, w specjalnych, pozłacanych szafkach, w zdobionych relikwiarzach przechowywała cząstki świętych. Są np. dwie głowy męczenników: św. Honorata i św. Kandydy, sprowadzone uroczyście z Rzymu w 1682 r. czy głowy świętych Euzebiana i Donata. Jest fragment ciała świętego Walentego, który znajduje się na prawym ołtarzu kaplicy. Relikwiarz ze srebrnej blachy w kształcie przedramienia wskazuje, że wewnątrz jest fragment ręki świętego. Relikwie te trafiły tu w 1666 roku. Są relikwie sprzed wieków i te współczesne, jak np. złożone przez córkę św. Joanny Beretty Molli. - Moja mama w jakiś szczególny sposób odnosiła się do Matki Bożej i mówiła, że bez pobożności maryjnej nie dociera się do raju – mówiła przekazując relikwie córka tej świętej żony i matki.

W kaplicy relikwiarze świętych i błogosławionych znajdują się w szklanych gablotach pokrywających powierzchnie wszystkich ścian.

Relikwie, to przedmioty związane z czymś świętym. Najczęściej są to szczątki ciała świętych lub rzeczy z nimi związanych, a także relikwie Męki Pańskiej. Są one szczególnie rozpowszechnione w katolicyzmie i prawosławiu. Relikwie mogą być I, II lub III stopnia. Najważniejsze relikwie to relikwie I stopnia, na przykład krew świętego, jego kości, skóra, włosy, paznokcie. Drugi stopień stanowią przedmioty, którymi posługiwał się dany święty: ubrania, rzeczy osobiste, rzeczy mające bezpośredni kontakt ze świętym – jego szaty, modlitewnik, różaniec i inne przedmioty codziennego użytku. Relikwie trzeciego stopnia powstają przez styczność z relikwią sklasyfikowaną w grupie pierwszej. Mogą to być na przykład rzeczy potarte o część ciała zmarłego świętego lub dotknięte przez samego świętego w trakcie życia.

Kościół katolicki starał się ograniczyć handel relikwiami, ustanawiając w 1215 na soborze laterańskim, że ważne są tylko relikwie zatwierdzone przez papieża. Było to spowodowane tym, iż w średniowieczu niekiedy dochodziło do nadużyć. Sprzedawano bowiem fałszywe relikwie. Dalsze uregulowanie spraw związanych z relikwiami nastąpiło na soborze trydenckim.

W kulcie relikwii chrześcijanin nie powinien skupiać swej uwagi na samym relikwiarzu. Relikwie przypominają o społeczności świętych, która cieszy się już chwałą Niebios, zanosząc przed tron samego Boga prośby i modlitwy członków Kościoła pielgrzymującego. Kult relikwii z pewnością stanowi istotny element kultu świętych. Czyni go być może bardziej realnym i namacalnym. Kult ten miałby jednak miejsce nawet wtedy, gdyby nie zachowały się żadne szczątki świętego. I co najistotniejsze, obecność relikwii i cześć oddawana beatyfikowanym oraz kanonizowanym, winny budować wiarę chrześcijan w zmartwychwstanie, które przyobiecał sam Chrystus.