Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Ekscelencjo, Księże Arcybiskupie Nuncjuszu Apostolski w Polsce,

Bracia w posłudze biskupiej i kapłańskiej,

Osoby Życia Konsekrowanego,

Przedstawiciele Władz w różnych wymiarach służby dobru wspólnemu,

Drodzy i Kochani Pielgrzymi radosnego dziękczynienia za trud drogi do Domu Matki zawsze wskazującej na Syna…

Drodzy Bracia i Siostry, łączący się z nami za pomocą środków społecznego przekazu, zwłaszcza rozgłośni katolickich naszego miasta, Jasnej Góry i Telewizji Trwam.

Świętując dzisiaj Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny, kierujemy nasze oczy ku górze, gdzie wzrokiem wiary dostrzegamy wielki znak: „Niewiastę obleczoną w słońce i księżyc pod Jej stopami, a na Jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu”. Celebrując dzisiaj to najstarsze święto maryjne, czerpiemy ze źródeł światła słowa Bożego i tradycji wiary Kościoła. W ten sposób dotykamy tajemnicy Jej przejścia i – jak mówimy – zaśnięcia, gdzie jawi się Ona dla pielgrzymującego ludu jako źródło pociechy i niezawodnej nadziei (Prefacja mszalna).

Maryja – wzór wiary

W tych niewielu zdaniach, które usłyszeliśmy z Księgi Apokalipsy św. Jana, możemy dostrzec wielkie, historyczne przemiany. W pierwszym rzędzie znak Niewiasty: to Matka Mesjasza, Odkupiciela, który swoim Wcieleniem i śmiercią pokona Smoka – szatana, będąc Sprawcą zbawienia, potęgi i królowania Boga naszego. Znak Niewiasty odnosi się również do Kościoła, który pomimo wszystkich cierpień i doświadczeń ma zapewnioną pomoc Bożą.

W drugim czytaniu św. Paweł Apostoł, który jest autentycznym świadkiem zmartwychwstałego Chrystusa, umacnia naszą nadzieję w zmartwychwstanie wszystkich, którzy przez wiarę należą do Chrystusa. Maryja jest pierwszą z tych, którzy do Niego należą. On jest Pierwszym spośród umarłych, Zmartwychwstałym, a Ona jest „pierwszą z odkupionych”. Tak więc cielesne wniebowzięcie Maryi, będąc szczególnym uczestnictwem w zmartwychwstaniu Jej Syna i uprzedzeniem zmartwychwstania innych chrześcijan, wskazuje wyraźnie na naszą nadzieję zmartwychwstania.

Św. Jan Paweł II w czasie audiencji w dniu 25 czerwca 1997 r. mówił: „Doświadczenie śmierci wzbogaciło osobę Maryi. Dzieląc powszechny los ludzi, z większą skutecznością może Ona pełnić swoje macierzyństwo duchowe wobec tych, którzy zbliżają się do ostatecznej chwili życia”.

Ewangelia w wersji św. Łukasza pozwala nam uczestniczyć w Ain Karim w spotkaniu dwóch matek: Elżbiety i Maryi. Inicjatywa należy do Maryi. Ona nie tylko nie zatrzymuje wyłącznie dla siebie tajemnicy i radości Bożego Macierzyństwa, ale idzie z pośpiechem, aby usłużyć z całą pokorą podeszłej w wieku krewnej Elżbiecie. Ta z kolei chwali wiarę Maryi wobec planów Boga i Jej zawierzenie słowom Bożym. Ona bezgranicznie ufa i zawierza – aż po szczyt Golgoty i zesłanie Ducha Świętego.

Tak więc Wniebowzięcie Maryi jest przypomnieniem, że „wiara jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, i dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy” (por. Hbr 11, 1). Wiara zaś, będąc darem idącym od Boga – na wzór Maryi – domaga się współpracy i zaangażowania w naszych codziennych obowiązkach i wyborach, w naszych troskach, radościach i niepokojach.

Wiara a sprawa polska

Drodzy Bracia i Siostry! Czyż tego nie potwierdzają trudne losy naszej Ojczyzny i Kościoła? W odpowiedzi na to pytanie przytoczmy słowa ks. prof. Czesława S. Bartnika, który w książce: „Chrystus jako sens historii” pisał: „Dopóki toczy się historia, odmierzana na zegarze czasu i zapisywana na tablicy wartości, nie rozpoznamy do końca procesu sensów i nonsensów życia indywidualnego i społecznego. To CHRYSTUS jest Najwyższym Sensem historii. Wszystko inne jest tylko tłem dla rozwoju osoby ludzkiej (...). Osoba Maryi jako Matki Chrystusa i Kościoła wkracza w samo centrum dramatu historii zbawienia i ze względu na Chrystusa widzimy w Niej wielką i żywą nadzieję duchową dla teraźniejszości i przyszłości świata”.

Wpatrując się dzisiaj w Maryję Wniebowziętą, która współpracuje z Bogiem w przekazywaniu ludziom Jego darów i motywów życia, przywołajmy, wybrane tylko, głosy pasterzy Kościoła. Słyszymy w nich poczucie odpowiedzialności za powiązane ze sobą losy Narodu i Kościoła. Wsłuchajmy się najpierw w głos – dziś już świętego – abp. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego, który przed zsyłką na Sybir w roku 1864 mówił w Warszawie: „Jestem pewien, że gdyby cześć Maryi osłabła w polskim Narodzie, byłoby to dla Polski ciosem śmiertelnym, podcięciem korzeni życia duchowego”.

Kolejny następca apostolski na stolicy w Warszawie, dziś sługa Boży Stefan Kardynał Wyszyński, mówił 3 września 1970 r.: „Myślenie, które nas zobowiązuje w Polsce ochrzczonej, nie pozwala nam na rozdzielanie spraw Kościoła i Narodu, jak gdyby życie Narodu nic nas nie obchodziło. Wiara każe nam widzieć w wielu zdarzeniach historycznych naszego Narodu interwencję Bożą. Taką interwencję Bożą niewątpliwie widzieliśmy w roku 1920. Było to zdarzenie, które miało znaczenie nie tylko dla naszego Narodu, ale i dla całej Europy. Tak, jak miało to miejsce kiedyś pod Legnicą, pod Beresteczkiem czy pod Wiedniem. Wielki, głęboki sens miała obecność Polski w tym właśnie miejscu i zadanie zlecone naszemu Narodowi, który kieruje się motywami religijnymi, a nie tylko politycznymi, który odwołuje się do mocy religijnych i wierzy w skuteczność działania Bożego na rzecz ładu i sprawiedliwości w dziejach Narodu”.

Do tego głosu dodajmy również postawę nuncjusza apostolskiego w Polsce Achille Rattiego, późniejszego papieża Piusa XI, który nie wyjechał z Warszawy w czasie oblężenia i Bitwy Warszawskiej.

O Kościele w świecie współczesnym

To prorocze, a dziś nadal aktualne posłannictwo Kościoła w Polsce Prymas Tysiąclecia wyraził również następująco: „Dalecy jesteśmy w naszym myśleniu od mesjanizmu. Jednakże zadania konkretne, które naród ma do wypełnienia, my – biskupi katoliccy, ale i polscy zarazem – powinniśmy widzieć i być z nimi związani. Dlatego jakakolwiek próba rozłączania, oddzielania: «to należy do Kościoła», «to należy do narodu», a «to należy do państwa» – jest niewłaściwa i sztuczna, chociażby ze względu na jedność psychiki ludzkiej. Niewątpliwie w naszym narodzie w tej chwili są ludzie, dla których to powiązanie nie ma znaczenia. Jednak takie poglądy nie mogą wpływać na postawę polskich biskupów, zwłaszcza po Soborze Watykańskim II, który mówi o obecności Kościoła w świecie współczesnym i o odpowiedzialności za losy Kościoła i Narodu”.

Oddajmy jeszcze głos śp. kard. Józefowi Glempowi, który 15 sierpnia 2009 r. ostrzegał nas tutaj, z tego Szczytu: „Wszędzie tam, gdzie naruszane są prawa natury – prawo do życia, prawo do godności ludzkiej – wszędzie tam każdy chrześcijanin ma obowiązek obrony tych wartości. Dziś chrześcijanin musi bronić nie tylko wiary, ale także rozumu, dlatego że zwolennicy nowej ideologii zwalczają także rozum u myślących logicznie i odpowiedzialnie”.

Jakże aktualnie współbrzmi ten głos ze stanowiskiem biskupów polskich, wyrażonym przez przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski abp. Stanisława Gądeckiego w sprawie obrony życia ludzkiego.

To odczytywanie głosów pasterskich w wymiarach czasu i tablicy wartości związanych z Dekalogiem i Ewangelią Chrystusa jest nieustannym zadaniem dla naszego życia indywidualnego i społecznego. Nam nie grozi – demagogicznie ujmując – „państwo wyznaniowe”, ale – jak mocno wołał św. Jan Paweł II – „zagraża nam kłamstwo udające prawdę i grzech udający dobro”. A w sprawie wolności powiedział, że nie wolno nam stwarzać fikcji wolności, która rzekomo człowieka wyzwala, a właściwie zniewala i znieprawia, i z tego trzeba zrobić rachunek sumienia u progu III Rzeczypospolitej.

Drodzy Bracia i Siostry! Dostrzegając w Maryi Wniebowziętej Ikonę nadziei, która każe już dziś przezwyciężać grzech i śmierć, prośmy Ją słowami hymnu na Jutrznię:

„Otocz opieką wyznawców Chrystusa,
Bożej owczarni przywróć zbuntowanych,
Tych, którzy trwają w śmiertelnych ciemnościach,
Wezwij do światła.

Pociesz płaczących, ubogich i chorych,
Skruchą przejętym uproś przebaczenie,
Przywróć nadzieję zbawienia pewnego
Wszystkim cierpiącym”.

Matko niezawodnej nadziei, pokładanej w Chrystusie...

Amen.

Śródtytuły pochodzą od redakcji