Jubileusz 30-lecia parafii pw. Niepokalanego Serca NMP w Platerówce
Uroczystości jubileuszowe odbyły się 14 listopada ub.r. Przewodniczył im ks. inf. Władysław Bochnak. Mszę św. koncelebrowali ks. Stanisław Kaźmierczak i ks. Zygmunt Mielczarek. Na uroczystość przybyli
także księża z dekanatu Leśna na czele z dziekanem ks. Janem Dąbskim.
Parafia w Platerówce została erygowana dekretem metropolity wrocławskiego kard. Henryka Gulbinowicza 29 czerwca 1972 r. Obecnie liczy 1600 wiernych. Pierwszym proboszczem został śp. ks. Adolf Hirniak,
który sprawował tę posługę przez 8 lat. Od 1980 r. funkcję proboszcza objął ks. Stanisław Kaźmierczak, który pełnił ją przez 20 lat. Obecnie na czele parafii stoi ks. Zygmunt Mielczarek. W ciągu 30-letniej
historii parafii w Platerówce zostały udzielone 883 chrzty, zawarte 383 małżeństwa, na wieczny odpoczynek odprowadzono 475 osób.
Najważniejsze wydarzenia w parafii:
W latach 1973-76 przeprowadzono kapitalny remont świątyni;
13 grudnia 1981 r. - uroczyste poświęcenie sztandaru ufundowanego przez mieszkające w parafii "Platerówki". Poświęcenia dokonał metropolita wrocławski abp Henryk Gulbinowicz;
3 grudnia 1987 r. - poświęcenie budynku parafialnego przez Księdza Kardynała;
17-18 listopada 1992 r. - Peregrynacja Jasnogórskiego Obrazu w naszej parafii. Uroczystości przewodniczył bp Adam Dyczkowski;
1 marca 1997 r. - Platerówkę odwiedził biskup polowy Wojska Polskiego gen. Sławoj Leszek Głódź. W spotkaniu uczestniczyły 32 "Platerówki";
22 kwietnia 1997 r. - przybycie do naszej parafii obrazu Matki Bożej Łaskawej z Krzeszowa;
17 czerwca 2000 r. - bp Stefan Regmunt udzielił sakramentu bierzmowania 45 parafianom oraz poświęcił odnowioną elewację kościoła i milenijny dzwon Jana Pawła II, ufundowany przez parafian i
członków Związku Sybiraków.
W roku 1996 przystąpiono do remontu naszej świątyni. Do tej pory wykonano nowe pokrycie dachu kościoła i wieży, odnowiono elewację świątyni, wykonano odwodnienie koś-cioła, częściowo wykonano także
nowe okna i drzwi. Wewnątrz przystąpiono do zbijania starych tynków i wykonano nowe, odtworzono boczne ołtarze przez wyburzenie istniejących ścian, położono nową instalację elektryczną, wyremontowana
została zakrystia, przystąpiono także do renowacji zabytkowych organów. Pozostało jeszcze najtrudniejsze i bardzo kosztowne malowanie wnętrza kościoła oraz renowacja zabytkowego ołtarza i ambony.
Z historii Platerówki
W 1346 r. w matrykule biskupstwa miśnieńskiego Platerówka wymieniona została jako siedziba samodzielnej parafii. Przed 1450 r. miejscowości tworzące dzisiejszą parafię: Platerówka, Zalipie oraz Włosień
należały do dóbr kościelnych, podlegających księżom z Lubania.
Według źródeł niemieckich kościół parafialny został zbudowany około 1520 r., powiększony zaś na początku XVII w. Wiele śladów wskazuje na to, że jeszcze przed 1450 r. w tym miejscu znajdował się kościół
lub kaplica. Świadczą o tym wykopaliska z roku 1793 przeprowadzone w ogrodzie parafialnym, w których znajdowały się fragmenty muru noszące oznaki pożaru. Do czasu wprowadzenia reformacji mieszkańcy Platerówki,
Zalipia i Włosienia wyznawali wiarę katolicką. W Platerówce i Zalipiu reformacja została wprowadzona stosunkowo późno, bo dopiero w 1550 r. Przyczyną tego było to, iż właściciel ziemski Matthias von Salza
był przeciwnikiem reformacji, a jego dwaj bracia zajmowali wysokie stanowiska kościelne: biskupa i kanonika. Dlatego dopiero w 1552 r. przybył do Platerówki i Zalipia Caspar Effenberger jako pierwszy
ewangelicki kaznodzieja. Parafia ta została w rękach ewangelików przez kilkaset lat. Działalność Kościoła ewangelickiego trwała do czasu zakończenia II wojny światowej.
Bezpośrednio po zakończeniu działań wojennych organizowano tu wojskowe grupy osiedleńcze (m.in. batalion kobiecy I Dywizji Piechoty im. Emilii Plater - "Platerówki"). Do jesieni 1947 r. w okręgu lubańskim
osiedliło się 7500 żołnierzy, w zgorzeleckim - 4800. Powojenna historia wsi Platerówka, Zalipie i Włosień związana jest właśnie z osadnictwem wojskowym na Ziemiach Odzyskanych.
„Święci ekumeniczni”, ostatni święci dołączeni do kanonu rzymskiego – pisze ks. Arkadiusz Nocoń w felietonie dla portalu www.vaticannews.va/pl i Radia Watykańskiego. 26 września wspominamy św. Kosmę i św. Damiana, męczenników. Prawdopodobnie byli bliźniakami. Urodzili się w drugiej połowie III wieku, zmarli w 303 roku w Cyrze na terenie obecnej Turcji. Ich relikwie znajdują się w Rzymie w kościele im poświęconym. Są patronami lekarzy, pielęgniarek, farmaceutów oraz chorych.
Według różnych tradycji, św. Kosma i św. Damian mieli być bliźniakami, urodzonymi na Bliskim Wschodzie. Jako lekarze doskonalili swoje umiejętności w różnych miastach Cesarstwa Rzymskiego. Po przyjęciu wiary chrześcijańskiej w radykalny sposób zaczęli wypełniać Chrystusową zachętę: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych i wypędzajcie złe duchy! Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie! Nie zdobywajcie złota ani srebra, ani miedzi do swych trzosów” (Mt 10,8-9). Za swoją pracę nie pobierali więc żadnego wynagrodzenia. Takich jak oni, nazywano wówczas „anargytami”, od greckiego słowa anárgyroi, czyli „wrogowie pieniądza”, albo „ci, którzy nie przyjmują srebra”. Dla biednych, pozbawionych w tamtym czasie jakiejkolwiek opieki medycznej, byli jak dar z nieba.
27 września br. obchodzimy wspomnienie św. Wincentego á Paulo. Urodził się on 24 kwietnia 1581 r. w wiosce Pouy, w południowej Francji. Pochodził z rodziny wieśniaczej i miał czworo rodzeństwa. Dopiero
w 12. roku życia poszedł do szkoły. Mimo, że wcześniej zajmował się tylko wypasaniem owiec z nauką radził sobie bardzo dobrze i po szkole wstąpił do seminarium duchownego. W wieku 15 lat otrzymuje niższe
święcenia i dostaje się na uniwersytet w Saragossie w Hiszpanii. Święcenia kapłańskie przyjmuje w 1600 r., miał wówczas zaledwie 19 lat. Kontynuował studia w Tuluzie, Rzymie i Paryżu, kształcąc się
w dziedzinie prawa kanonicznego. Dobrze zapowiadająca się kariera młodego, zdolnego kapłana zmienia się w los niewolnika. W czasie podróży z Marsylii do Narbonne przez Morze Śródziemne został wraz z całą
załogą napadnięty przez tureckich piratów i przywieziony do Tunisu jako niewolnik. W ciągu dwóch lat niewoli miał czterech panów, ostatniego zdołał nawrócić. Obaj uciekli do Europy i zamieszkali w Rzymie.
Już wkrótce stał się wysłannikiem papieża Pawła V i trafił na dwór francuski, gdzie za sprawą królowej Katarzyny de Medicis przejął opiekę nad Szpitalem Miłosierdzia.
Na własne życzenie objął probostwo w miasteczku Chatillon-les-Dombes, gdzie zetknął się ze starcami, inwalidami wojennymi, chorymi i ubogimi. Aby im jak najlepiej służyć, powołał „Bractwo Miłosierdzia”,
a dla kobiet bractwo „Służebnic Ubogich”. W 1619 r. św. Wincenty otrzymał dekret mianujący go generalnym kapelanem wszystkich galer królewskich. Święty przeprowadzał wśród galerników
misje i dbał o poprawę warunków życia. W 1625 r. powołał „Kongregację Misyjną” zrzeszającą kapłanów. Papież Urban VIII zatwierdził nowe zgromadzenie w 1639 r. Nowa rodzina zakonna
zaczęła rozrastać się i objęła swoją opieką szpital dla trędowatych opactwa Saint-Lazare. Celem zgromadzenia, które dziś nosi nazwę Zgromadzenia Księży Misjonarzy Świętego Wincentego á Paulo jest głoszenie
Ewangelii ubogim.
W 1638 r. wraz ze św. Ludwiką de Marillac św. Wincenty założył żeńską rodzinę zakonną znaną dziś pod nazwą Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia (szarytki), której charyzmatem była praca z ubogimi
i chorymi w szpitalach i przytułkach.
Święty zmarł w domu zakonnym św. Łazarza w Paryżu 27 września 1660 r. W roku 1729 papież Benedykt XIII wyniósł Wincentego do chwały błogosławionych, a papież Klemens XII kanonizował go w roku
1737. Papież Leon XIII ogłosił św. Wincentego á Paulo patronem wszystkich dzieł miłosierdzia. Do Polski sprowadziła misjonarzy w 1651 r. jeszcze za życia Świętego królowa Maria Ludwika, żona króla
Jana II Kazimierza.
W Polsce prowadzili 40 parafii. W naszej diecezji ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego á Paulo (CM) pochodzi bp Paweł Socha, a misjonarze św. Wincentego pracują w Wyższym Seminarium Duchownym
w Paradyżu, Gozdnicy, Iłowej, Przewozie, Skwierzynie, Słubicach, Trzcielu i Wymiarkach. Siostry Szarytki mają swoje domy w Gorzowie Wielkopolskim, Skwierzynie i Słubicach.
Sąd Okręgowy w Warszawie nie zgodził się na tymczasowe aresztowanie posła Marcina Romanowskiego, podtrzymał decyzję sądu pierwszej instancji w tej sprawie - poinformował po piątkowym posiedzeniu sądu obrońca polityka mec. Bartosz Lewandowski. "Mamy do czynienia z prawomocnym orzeczeniem" - podkreślił adwokat.
"Sąd Okręgowy w Warszawie podtrzymał w mocy postanowienie sądu pierwszej instancji odmawiające aresztowania pana posła Marcina Romanowskiego i mogę potwierdzić, że odroczył sporządzenie uzasadnienia na piśmie. Mamy do czynienia z prawomocnym orzeczeniem" - powiedział mec. Lewandowski po wyjściu z sali rozpraw.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
