Hołd dla Wawelskiej Królowej

Rocznica kanonizacji św. Jadwigi Królowej przez Jana Pawła II to święto Rodziny Szkół Jadwiżańskich, zrzeszającej wszystkie szkoły noszące imię monarchini. Świętujący każdego roku spotykają się tego dnia – 8 czerwca – w kaplicy wawelskiej. To miejsce niezwykle mocno związane ze świętą. Właśnie tam była koronowana na króla Polski, tam powierzała Bogu swe troski, tam poślubiła Władysława Jagiełłę, tam została pochowana, a wreszcie po kilkuset latach od śmierci – kanonizowana przez polskiego papieża.

Piękna, wykształcona i święta

Reklama

„Raduj się, Krakowie! To właśnie głębi jej umysłu i serca zawdzięczasz, królewska stolico, że stałaś się znaczącym w Europie ośrodkiem myśli, kolebką kultury polskiej i pomostem między chrześcijańskim Zachodem i Wschodem, wnosząc niezbywalny wkład w kształt europejskiego ducha” – mówił papież Jan Paweł II podczas kanonizacji św. Jadwigi 8 czerwca 1997 r. W podobnym tonie wypowiadał się ks. prof. Jacek Urban, który w wykładzie oraz w homilii mszalnej przedstawił jej święte życie, podkreślając, że „Jadwiga Andegaweńska była przykładem poddania się woli Bożej i wielkiej mądrości w kierowaniu państwem”. Była nie tylko niezwykle pobożna, ale piękna i głęboko wykształcona. Wspierała naukę, przyczyniła się do odrodzenia upadającej Akademii Krakowskiej, wspierała liczne dzieła miłosierdzia, pomagając biednym i potrzebującym. Podczas Mszy św. celebransi: proboszcz katedry wawelskiej ks. prał. Zdzisław Sochacki i ks. prof. Jacek Urban sprawowali Najświętszą Ofiarę w ornatach, w których odprawiał Msze św. na Wawelu św. Jan Paweł II. Liturgię uświetnił pięknymi pieśniami góralskimi zespół „Klimczok” ze szkoły w Szczyrku. Na zakończenie ks. prof. Urban pobłogosławił wiernych relikwiami św. Jadwigi Królowej. Po Mszy św. uczniowie Zespołów Szkół nr 2 w Szczyrku i nr 45 w Warszawie przekazali loga swoich szkół na ręce ks. prał. Sochackiego, prosząc o ich umieszczenie w świątyni. Na zakończenie uroczystości w katedrze zebrani pomodlili się i złożyli czerwone róże przed Czarnym Krucyfiksem, gdzie często modliła się święta królowa. Następnie wręczono „Perełki św. Jadwigi Królowej” ufundowane przez prof. Zbigniewa Lesa, dyrektora Queen Jadwiga Foundation z Australii. Statuetki wręczał ks. prał. Zdzisław Sochacki, a otrzymali je: prof. Tadeusz Gromada (New Jersey City University, USA) – w jego imieniu statuetkę odebrała Maria Pudzisz; kapitan żeglugi wielkiej inż. Zbigniew Sulatycki, były wiceminister transportu i gospodarki morskiej, oraz uczniowie i studenci: Agata Stęplewska (SP nr 82 w Krakowie), Katarzyna Leszczyńska (Gimnazjum w Luborzycy), Aleksander Ślusarczyk (III LO w Kielcach) i Sandra Grzeszczak (Wyższa Szkoła Gospodarki w Bydgoszczy).

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Jesteście przyszłością naszego narodu

– Cieszę się, że mogę tu dziś z wami być – mówił kpt. Zbigniew Sulatycki, dziękując uczniom i nauczycielom za przygotowanie święta patronki. – Jesteście przyszłością naszej Ojczyzny, każde z was jest perłą, która może przynieść wiele dobra Polsce i Kościołowi. Pamiętajcie, że najcenniejszą rzeczą jest rodzina i poszanowanie więzi rodzinnych – akcentował.

Marian Banaś, przedstawiciel NIK-u, były wiceminister finansów w rządzie PiS, przekazał szkołom ufundowane przez prezesa PiS Jarosława Kaczyńskiego książki bp. Władysława Bandurskiego pt. „Jadwiga. Święta królowa na polskim tronie”. Zespół góralski „Klimczok” zaprezentował uczestnikom niezwykły pokaz śpiewów i tańców górali beskidzkich. Nie mogło również zabraknąć przedstawienia o życiu św. Jadwigi Królowej, które przygotowali uczniowie szkoły w Szczyrku. Zgodnie z tradycją, jury (ks. prał. Zdzisław Sochacki, kpt. Zbigniew Sulatycki, Stanisława Buczek, Lidia Krzyżosiak, Małgorzata Grzankowska, Jan Pociej) wybrało królową roku spośród uczennic wyróżniających się strojami z epoki i wiedzą o patronce. Została nią Kornelia Kędzior – uczennica V klasy SP nr 82 im. św. Jadwigi Królowej Polski w Krakowie.

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan