Parafia pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Klesztowie jako pierwsza - po parafii katedralnej - przeżywała rekolekcje ewangelizacyjne i czas nawiedzenia przez kopię Krzyża Trybunalskiego
Parafia w Klesztowie, położona na obrzeżach diecezji od strony południowo-wschodniej, należy do najmniejszych wspólnot. Wiernych, zamieszkujących aż 14 rozrzuconych wśród pól wiosek, łączy kościół parafialny. To ich najcenniejszy skarb, o który troszczą się od pokoleń. Niewielka, pounicka świątynia ze wspaniałymi polichromiami powstałymi w szkole słynnego artysty Józefa Mayera, na kilka marcowych dni stała się miejscem żarliwej modlitwy u stóp krzyża.
Okiem proboszcza
- Do rekolekcji ewangelizacyjnych przygotowywaliśmy się od długiego czasu. Już podczas wizyty duszpasterskiej informowałem wiernych o rekolekcjach, ale przede wszystkim dopiero ich poznawałem, ponieważ jestem tu proboszczem od ubiegłego lata - mówi ks. Jacek Bartecki. - Spotkania z wiernymi podczas niedzielnych i świątecznych Liturgii, a także w ich domach, pozwoliły mi doświadczyć głębokiej wiary i wielkiej życzliwości. Przekonałem się, że chociaż oddaleni od centrum, jakim jest kościół, nawet 8 czy 9 km przez swoje zaangażowanie są prawdziwym sercem parafii - podkreśla Ksiądz Proboszcz.
Oczekując na nawiedzenie przez relikwie Drzewa Krzyża, wierni wraz ze swoim duszpasterzem dokładali wszelkich starań, by nie tylko godnie przeżyć święty czas nawiedzenia, ale też, by z szacunkiem przyjąć ekipę ewangelizatorów. - Ponieważ na plebanii nie ma wystarczająco dużo miejsca, parafianie gościli ewangelizatorów w swoich domach. Dla naszych rodzin była to wielka radość i wyróżnienie - opowiada Ksiądz Proboszcz. Przed rekolekcjami wierni modlili się nie tylko o dobre owoce peregrynacji, ale też o pogodę. - Do odległych wiosek, w których zamieszkuje zaledwie po kilka osób, nie prowadzą szerokie i wygodne drogi. Podczas śnieżyc są to miejsca nawet po kilka dni odcięte od świata. Poza tym, po naszych wiejskich drogach nie jeżdżą zbyt często autobusy, dlatego dotarcie do kościoła to dla wielu naprawdę duży wysiłek - wyjaśnia kapłan. Jak się okazało, modlitwy o dobrą pogodę zostały wysłuchane i Klesztów cieszył się w czasie rekolekcji prawdziwie wiosenną aurą. - Dzięki temu zarówno w czasie samych rekolekcji, jak i podczas codziennej adoracji krzyża w kościele było naprawdę wiele osób - podkreśla.
Obawy dotyczyły także formy rekolekcji, nieco odbiegającej od tradycyjnych. - W czasie nauk głoszonych nie tylko przez kapłana, ale i przez świeckich, wykorzystywane były różne metody audiowizualne. Poza tym wierni zapraszani byli do dzielenia się doświadczeniem wiary ze wspólnotą. Nie wyobrażałem sobie tego. Jednak moi parafianie zaskoczyli mnie wielką otwartością na Słowo Boże i swoim zaangażowaniem, którego świadectwem były długie rozmowy, prowadzone już po naukach - mówi ks. Jacek. Pierwszym owocem rekolekcji był pełen kościół; kolejne to nadzieja na powstanie nowych grup formacyjnych. - Do tej pory w parafii nie było zbyt wielu wspólnot, poza liturgiczną służbą ołtarza i Żywym Różańcem. Po rekolekcjach znalazło się kilkanaście osób, chcących jeszcze bardziej włączyć się w życie Kościoła i parafii. Najprawdopodobniej będzie u nas krąg biblijny - cieszy się Ksiądz Proboszcz. Może z czasem uda się wyremontować parafialne zabudowania (m.in. dawną ochronkę), w których powstanie sala na spotkania duszpasterskie. - Kościół i budynki parafialne wymagają wielu remontów. Mam nadzieję, że dzięki moim parafianom i pozyskanym środkom, o które staramy się w różnych instytucjach, w niedalekiej przyszłości uda nam się odrestaurować kościół - mówi ks. Bartecki.
U stóp krzyża
Reklama
Nowych sił do wspólnej pracy dodawała modlitwa przed krzyżem. Codzienna adoracja z ucałowaniem relikwii Drzewa Krzyża, na którym Chrystus umarł i zwyciężył, dla wielu była wyjątkowym przeżyciem. - Tak głęboko nie przeżyłam rekolekcji od czasu nawiedzenia parafii przez obraz Matki Bożej. Pierwszy raz widziałam i całowałam relikwie Krzyża Świętego, czego słowami po prostu nie da się opisać - mówi pani Janina i szybko znika w kościele, by w ostatnim dniu nawiedzenia nacieszyć się jeszcze obecnością krzyża. - Dla mojej wiary to bardzo ważny czas. Mam nadzieję, że od tej pory będę bliżej Boga - dodaje Agata. Młoda dziewczyna wraz z kolejnymi osobami zajmuje miejsce przed krzyżem.
Na ostatnie rekolekcyjne spotkanie do Klesztowa przyjeżdża bp Mieczysław Cisło. To wyjątkowy gość, dzięki któremu nasza diecezja otrzymała bezcenną cząstkę Drzewa Krzyża. - W tak ważnej chwili gromadzimy się wokół Chrystusa, który na krzyżu oddał swoje życie za zbawienie świata. Tę ofiarę uobecnia każda Eucharystia, bo Chrystus wciąż ofiarowuje się na nas na ołtarzach świata. Gdzie jest sprawowana Msza św., tam jest Golgota i Zmartwychwstanie - słowa Księdza Biskupa przecinają wieczorną ciszę wypełnionej promieniami wiosennego słońca świątyni. Indywidualna modlitwa klęczących przed krzyżem parafian przeradza się we wspólne dziękczynienie za dar największej miłości. W perspektywie zwycięskiego krzyża świat wygląda zupełnie inaczej. Inaczej brzmią też słowa przypowieści o marnotrawnym synu, która staje się historią miłosiernego ojca. Słowa Księdza Biskupa kruszą ostatnie stwardniałe serca. - Wobec najbardziej zagubionego dziecka serce ojca zawsze wypełnione jest miłością. Taki jest Bóg wobec grzesznego człowieka. Jego miłość jest zawsze większa od ludzkiej niewierności - mówi bp Cisło. Jako przykład podaje historię życia Adama Asnyka, który po latach zagubienia i odejścia od Boga u stóp krzyża znalazł ukojenie.
Parafię żegnającą Krzyż Trybunalski Ksiądz Biskup zostawia z zapewnieniem: - Każde spojrzenie na Krzyż daje pewność zwycięstwa, bo dla chrześcijan jest spojrzeniem z perspektywy pustego grobu Chrystusa.
Wisiał w naszym pokoju jak w każdym innym. Po prostu był. Nie zastanawiałam się, od kiedy. Traktowałyśmy go jak stały element wyposażenia miejsca pracy. Tylko gdy ktoś z zewnątrz przychodził, zwracał na niego uwagę. - Jak dobrze, że znów jest na ścianie - inicjował rozmowę odwiedzający nas przynajmniej raz w tygodniu pewien Łemko, który usiłował tłumaczyć wszystkim, że Łemkowie to Rusini i z Ukraińcami nie mają nic wspólnego. Ta potrzeba ciągłego przyznawania się niemłodego już mężczyzny do nieznanej nam bliżej narodowości wywoływała w nas, wtedy młodych dziewczynach, skrywany uśmiech. Tragiczną historię bieszczadzkich połonin i jej mieszkańców zrozumiałam wiele lat później, wędrując śladami zarośniętych bujną roślinnością wsi i usytuowanych na wzgórzu ruin cerkwi oraz fragmentów cmentarzy z połamanymi żelaznymi krzyżami na zrujnowanych nagrobkach.
A nasz krzyż był nowiutki, jeszcze pachniał świeżo ściętym drzewem. Szybka, masowa robota zauważalna była przede wszystkim w metalowej postaci Ukrzyżowanego. Widać było, że forma była stara lub prymitywnie wykonana. Odwiedzający nas pan Krzysztof, szef sprzymierzonych związków rzemieślników, o którym wiedziałyśmy, że został wyrzucony z uniwersytetu w 1968 r. i nigdy tam nie wrócił, syn sławnego krakowskiego malarza i - jak sądziłyśmy - na pewno znający się na sztuce, z politowaniem kiwał głową nad jego estetyką. Tylko pan Józef ze sprzymierzonego związku rolników traktował go jak chleb powszedni. Tuż po wejściu do naszego pokoju całował przybite gwoździem stopy Chrystusa, nabożnie się żegnając. Gdy zwoływał nas w grudniu na strajk rolników do Rzeszowa, coraz bardziej nieobecny i roztargniony, jego wzrok skierowany na Ukrzyżowanego mówił więcej niż niejeden apel.
Po 13 grudnia 1981 r. nie myśleliśmy o nim. Trzeba się było ukryć i najlepiej nie mieszkać tam, gdzie było się zameldowanym. SB to zbiurokratyzowana machina. Szukali tam, gdzie mieli zapisane. Najbliższe tygodnie i miesiące poświęciliśmy na odtwarzanie struktur związku i organizowanie podziemnej poligrafii. Ci, których nie aresztowano w nocy 13 grudnia, początkowo się ukrywali, później, wzywani do „białego domku”, albo go opuszczali po przesłuchaniu, albo dzielili los internowanych. Po kilku miesiącach dostaliśmy wezwania do zabrania prywatnych rzeczy z budynku Regionu Małopolskiej „Solidarności” i zostały rozwiązane umowy o pracę.
Wchodziliśmy tam z ciężkim sercem. Powitał nas nieopisany bałagan. Na podłogach walały się sterty papierów i teczek, z pootwieranych szaf i szuflad biurek wystawały pojedyncze dokumenty. W kącie na krześle z tekturowego pudła dawały się zauważyć chaotycznie wrzucone niechlujną ręką małe krzyżyki, przygotowane do przekazania nowo powstającym siedzibom Związku. Wszystko wyglądało tak, jakby przed chwilą skończyła się tu rewizja.
Pozwolono nam zabrać prywatne rzeczy. Spojrzeliśmy po sobie. Tego, co najważniejsze - dokumentacji Związku już nie było. Gdy opuszczaliśmy budynek, ściągnęliśmy ze ścian krzyże, obawiając się, że zostaną zbezczeszczone. Pilnujący nas panowie przyglądali się tym czynnościom w milczeniu, bez jednego komentarza. Pudełko z krzyżami, które stało samotne w kącie pokoju, wynieśliśmy bezpiecznie poza budynek. Opuszczając siedzibę Małopolskiej „Solidarności”, obejrzeliśmy się za siebie, zamykając w ten sposób kawał ważnego okresu życia. Każdy z nas wyjmował z pudełka jeden krzyż i chował go do kieszeni. Po powrocie do domu znajdował dla niego godne miejsce. W następnych latach jeszcze wiele razy zmienialiśmy miejsce zamieszkania, jednak drewniany krzyżyk z Regionu wędrował zawsze z nami. Dziś, po 30 latach, gdy odwiedzam znajomych z tamtego okresu, rozpoznaję go natychmiast.
Taki krzyż jest u Ewy, której ojciec - kapitan Ludowego Wojska Polskiego - w pierwszych dniach stanu wojennego w krakowskim „białym domku” Służby Bezpieczeństwa na zastrzeżonej wojskowej linii rugał wyrodną córkę, by wreszcie dała sobie spokój z tymi wolnościowymi bzdurami i pomyślała, w jakiej sytuacji stawia go wobec przełożonych, a mąż - aresztowany w 1986 r. za druk nielegalnych wydawnictw, po serii przesłuchań na Montelupich nigdy już się nie pozbierał, sama musiała wychowywać troje maleńkich dzieci.
Jest u Agnieszki i Kajtka, którzy wydawali najdłużej ukazujące się pismo podziemnej „Solidarności” Małopolskiej „13”, a w każdą rocznicę „Wujka” jeździli na Śląsk i będą jeździć - jak mówią - dopóki winni zbrodni na górnikach nie zostaną ukarani.
Jest i u Włodka, który po kilkunastu latach emigracji politycznej we Francji wrócił do Polski z rodziną, ale nie może się tu odnaleźć.
Jest u Leny, której mądra przyjaźń towarzyszyła w najtrudniejszych momentach naszej młodej dorosłości, przy narodzinach naszych dzieci, w chorobach, braku domu i tułaczkach po cudzych kątach.
Jest także w moim domu. Przy kolejnych przeprowadzkach był jako pierwszy pakowany do pudeł i jako pierwszego wyjmowaliśmy go z mężem i wieszaliśmy na ścianie. Pewnego dnia córka zapytała, dlaczego właśnie ten krzyż traktuję z taką atencją. Wtedy trudno mi było znaleźć właściwe słowa, aby wyjaśnić to małemu człowiekowi. Dziś, gdy spoglądam na krzyż, widzę młodych z tamtych lat - dumnych, odważnych, pełnych nadziei, wrażliwości, pomysłów, wiary, która góry przenosi, i rozumiem pełnię chrześcijańskiej symboliki.
„Wszystko, co czynicie, niech się dokonuje w miłości” - mawiał św. Karol Boromeusz. Bez cienia wątpliwości można powiedzieć, że w tym zdaniu wyraża się cała Ewangelia Chrystusowa. Jednocześnie stanowi ono motto życia i działalności św. Karola Boromeusza, którego Kościół liturgicznie wspomina 4 listopada.
Przyszło mu żyć w trudnych dla Kościoła czasach: zepsucia moralnego pośród duchowieństwa oraz reakcji na to zjawisko - reformacji i walki z nią. Karol Boromeusz urodził się w 1538 r. na zamku Arona w Longobardii. Ukończył studia prawnicze. Był znawcą sztuki. W wieku 23 lat, z woli swego wuja - papieża Piusa IV, na drodze nepotyzmu został kardynałem i arcybiskupem Mediolanu, lecz święcenia biskupie przyjął 2 lata później. Ta nominacja, jak się później okazało, była „błogosławioną”.
Kiedy młody Karol Boromeusz zostawał kardynałem i przyjmował sakrę biskupią, w ostateczną fazę obrad wchodził Sobór Trydencki (1545-63). Wyznaczył on zdecydowany zwrot w historii świata chrześcijańskiego. Sprecyzowano wówczas liczne punkty nauki i dyscypliny, m.in. zreformowano biskupstwo, określono warunki, jakie trzeba spełnić, aby móc przyjąć święcenia, zajęto się (głównie przez polecenie tworzenia seminariów) lekceważoną często formacją kapłańską, zredagowano katechizm dla nauczania ludu Bożego, który nie był systematycznie pouczany. Sobór ten miał liczne dobroczynne skutki. Pozwolił m.in. zacieśnić więzy, jakie powinny łączyć papieża ze wszystkimi członkami Kościoła.
Jednak, aby decyzje były skuteczne, trzeba je umieć wcielić w życie. Temu głównie zadaniu poświęcił życie młody kard. Boromeusz. Od momentu objęcia diecezji jego dewiza zawarła się w dwóch słowach: modlitwa i umartwienie. Mimo młodego wieku, nie brakowało mu godności.
W 23. roku życia nie uległ pokusie władzy i pieniądza, żył ubogo jak mnich.
Kard. Boromeusz był przykładem biskupa reformatora - takiego, jakiego pragnął Sobór. Aby uświadomić sobie ogrom zadań, jakie musiał podjąć Karol Boromeusz, trzeba wspomnieć, że jego diecezja liczyła 53 parafie, 45 kolegiat, ponad 100 klasztorów - w sumie 3352 kapłanów diecezjalnych i 2114 zakonników oraz ok. 560 tys. wiernych. Na jej terenie obsługiwano 740 szkół i 16 przytułków. Kardynał przeżył liczne konflikty z władzami świeckimi, jak i z kapłanami i zakonnikami. Jeden z mnichów chciał go nawet zabić, gdy ten modlił się w prywatnym oratorium.
Kard. Boromeusz był prawdziwym pasterzem owczarni Pana, dlatego poznawał ją bardzo dokładnie. Ze skromną eskortą odbywał liczne podróże duszpasterskie. W parafiach szukał kontaktu z ludnością, godzinami sam spowiadał, głosił Słowo Boże, odprawiał Mszę św. Jego prostota i świętość pozwoliły mu zdobywać kolejne dusze.
Zdaniem szefa PiS Jarosława Kaczyńskiego "aktem barbarzyństwa" jest zapowiedź sejmowej komisji śledczej ds. Pegasusa, która chce, by były szef MS, poseł PiS Zbigniew Ziobro został przymusowo doprowadzony na jej przesłuchanie. Według Kaczyńskiego komisja "wyraźnie działa" na korzyść państw obcych.
W poniedziałek sejmowa komisja śledcza ds. Pegasusa planowała po raz kolejny przesłuchać b. ministra sprawiedliwości i PG Zbigniewa Ziobrę, który jednak po raz czwarty nie stawił się na jej wezwanie, nie usprawiedliwiając też swojej nieobecności. Poniedziałkowe posiedzenie było już drugim po uzyskaniu opinii biegłego, który ocenił, że stan b. ministra pozwala mu na zeznawanie przed komisją.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
