Z przyczyn oczywistych nie uda się zmieścić w ramach tego tekstu wszystkich sytuacji, gdy bł. Jan Paweł II podejmował decyzje dotyczące naszej diecezji. Nie uda się zmieścić w tym artykule wszystkich listów i telegramów wysłanych z Watykanu do Gorzowa czy Zielonej Góry. Tak, jak nie możliwe jest przytoczenie wszystkich rozmów, które bp Pluta, bp Michalik czy bp Dyczkowski przeprowadzili z polskim papieżem. W tym okresie były jednak chwile, które odcisnęły szczególny charakter na dziejach naszej diecezji. I o tym będzie ten tekst.

Kilka słów o pielgrzymkach

Warto na samym początku wspomnieć, że nasi biskupi, kapłani i diecezjanie brali udział we wszystkich pielgrzymkach Jana Pawła II do naszej Ojczyzny. Tak było w 1979 r. i w czasie następnych pielgrzymek w 1983, 1987, 1991, 1995, 1999 i w 2002 r. Jeszcze za życia sługi Bożego bp. Wilhelma Pluty za każdym razem Jan Paweł II często wspominał swoją z nim przyjaźń. I nie były to tylko zdawkowe pozdrowienia, ale słowa serdecznej życzliwości.

Nowy biskup

Pierwszym szczególnym aktem posługi Piotrowej względem diecezji gorzowskiej było posłanie nowego biskupa diecezjalnego. Po tragicznej śmierci bp Wilhelma Pluty przez kilka miesięcy posługę administratora diecezji pełnił bp Paweł Socha. 4 października 1986 r. bł. Jan Paweł II mianował nowego biskupa dla Gorzowa. Został nim dotychczasowy rektor Kolegium Polskiego w Rzymie oraz członek Papieskiej Rady ds. Świeckich ks. prał. Józef Michalik. Bp Michalik, obecnie przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski i metropolita przemyski, pochodzi z diecezji łomżyńskiej. Po studiach w Warszawie i Rzymie pracował w kurii biskupiej i prowadził wykłady w seminarium duchownym. Podczas pracy w Papieskiej Radzie ds. Świeckich ks. prał. Michalik poświęcił się głównie trosce o młodzież. Wspomagał bł. Jana Pawła II w organizacji pierwszych Światowych Dni Młodzieży. Sakrę biskupią przyjął ks. prał. Michalik 16 października 1986 r. w Bazylice św. Piotra w Rzymie z rąk samego Ojca Świętego. Urząd biskupa diecezjalnego gorzowskiego objął 20 października, a kanoniczny ingres do katedry gorzowskiej bp Józef Michalik odbył 30 listopada 1986 r.

Papieskie korony

Z posługą bp. Michalika związany jest kolejny ważny wątek posługi Piotrowej względem naszej diecezji. Zaraz po przyjściu nowy biskup podjął decyzję o rozpoczęciu przygotowań do koronacji Cudownego Obrazu Matki Bożej Rokitniańskiej koronami papieskimi. W kwietniu 1989 r. do Rzymu udała się specjalna delegacja – pielgrzymka diecezji gorzowskiej. Wzięło w niej udział pod przewodnictwem bp. Michalika i bp. Sochy ponad 700 osób. Podczas specjalnej Mszy św. 22 kwietnia bł. Jan Paweł II poświęcił korony papieskie na wizerunek Matki Bożej Rokitniańskiej. Sama uroczystość koronacji odbyła się w Rokitnie 25 lat temu. 18 czerwca 1989 r. w Rokitnie zgromadziło się ok. 80 tys. pielgrzymów z kraju i z zagranicy. Na uroczystości przybyli prawie wszyscy polscy biskupi, którzy dzień wcześniej uczestniczyli w posiedzeniu plenarnym Konferencji Episkopatu Polski. Aktu koronacji dokonał prymas Polski kard. Józef Glemp, a Mszy św. przewodniczył metropolita wrocławski kard. Henryk Gulbinowicz.

Biskup pomocniczy

Już po pół roku nadszedł czas na kolejną ważną decyzję bł. Jana Pawła II względem diecezji gorzowskiej. Do diecezji został posłany kolejny biskup pomocniczy w osobie ks. Edwarda Dajczaka. Ks. Dajczak święcenia kapłańskie przyjął w 1975 r. Po świeceniach pracował jako wikariusz w parafiach Kargowa, Kostrzyn nad Odrą i w parafii pw. Najświętszego Zbawiciela w Zielonej Górze. W 1985 r. podjął pracę w Kurii Biskupiej w Gorzowie. Był także sekretarzem bp. Michalika oraz ojcem duchownym w Seminarium w Paradyżu. Nominację biskupią ogłoszono 15 grudnia 1989 r. Sakrę biskupią przyjął 6 stycznia 1990 r. z rąk bł. Jana Pawła II. Po świeceniach biskupich bp Dajczak podjął m.in. obowiązki rektora GWSD w Paradyżu.

Zmiany administracyjne

W 1992 r. bł. Jan Paweł II przeprowadził największą od zakończenia II wojny światowej reformę struktur administracyjnych Kościoła w Polsce. Decyzje te dotyczyły także diecezji gorzowskiej. 25 marca 1992 r. ogłoszono bullę „Totus Tuus Poloniae populus”. Decyzją Ojca Świętego Jana Pawła II zmieniono nazwę naszej diecezji. Diecezja gorzowska została nazwana zielonogórsko-gorzowską, a jej stolica z Gorzowa została przeniesiona do Zielonej Góry. Zmieniona została także podległość metropolitalna naszej diecezji. Wcześniej należeliśmy do wrocławskiej prowincji kościelnej. Zgodnie z decyzją papieża została utworzona nowa prowincja szczecińsko-kamieńska. W skład tej prowincji weszły nasza diecezja oraz archidiecezja szczecińsko-kamieńska i diecezja koszalińsko-kołobrzeska. W trakcie tej reformy zmniejszono także terytorium naszej diecezji. Od diecezji gorzowskiej odłączono teren dekanatów pilskiego i trzcianeckiego oraz kilka parafii dekanatu drezdeneckiego. Ziemie te przyłączono do diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej.

Kolejny biskup diecezjalny

Zmiany w Kościele polskim już po roku spowodowały zmianę w posłudze naszego biskupa diecezjalnego. Bp Józef Michalik został posłany przez bł. Jana Pawła II do Przemyśla na urząd metropolity przemyskiego obrządku łacińskiego. Z tej racji nasza diecezja znów nie miała własnego pasterza. Jan Paweł II posłał więc do nas nowego biskupa diecezjalnego w osobie bp. Adama Dyczkowskiego. Bp Dyczkowski święcenia kapłańskie otrzymał w 1957 r. Pracował jako wikariusz w katedrze wrocławskiej, duszpasterz akademicki i wykładowca przedmiotów filozoficznych. Studiował na Wydziale Filozoficznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie w 1964 r. uzyskał doktorat z filozofii przyrody. 21 września 1978 r. został mianowany biskupem pomocniczym metropolity wrocławskiego. Święcenia biskupie przyjął 26 listopada 1978 r. z rąk metropolity kard. Henryka Gulbinowicza. 25 marca 1992 r. został mianowany biskupem pomocniczym biskupa legnickiego Tadeusza Rybaka. 17 lipca 1993 r. bł. Jan Paweł II mianował bp. Adama Dyczkowskiego biskupem diecezjalnym zielonogórsko-gorzowskim. Kanoniczne rządy w naszej diecezji bp Dyczkowski objął 19 lipca 1993 r. Ingres do katedry gorzowskiej odbył 5 września, a do konkatedry zielonogórskiej 12 września 1993 r.

Najważniejsze spotkanie

Zapewne najważniejszym wydarzeniem w dziejach związków naszej diecezji z bł. Janem Pawłem II była wizyta Ojca Świętego w 1997 r. Choć to tu po wojnie odradzało się życie kościelne, to jednak nasza diecezja musiała bardzo długo czekać na spotkanie z bł. Janem Pawłem II. Na tereny dawnej Administracji Apostolskiej Gorzowskiej papież przybywał już wcześniej. W 1987 r. odwiedził Szczecin. W 1991 r. papież nawiedził Koszalin. Stąd nasza diecezja była ostatnia na tym zachodniopomorsko-lubuskim szlaku. Bez wątpienia wizyta ta była największym wydarzeniem w dziejach Gorzowa i diecezji. Papież Jan Paweł II spotkał się z wiernymi 2 czerwca 1997 r. na Liturgii Słowa przy budującym się kościele pw. Pierwszych Męczenników Polski w Gorzowie. Liturgia nawiązywała do idei męczeństwa i świadectwa, a papież mówił o Pierwszych Męczennikach z Międzyrzecza. Ale na tym nie koniec. Zaraz po liturgii i niezwykle entuzjastycznym spotkaniu z wiernymi papież otwartym samochodem pojechał do katedry, gdzie modlił się przy grobie swojego przyjaciela bp. Wilhelma Pluty. Przejazd otwartym samochodem po ulicach Gorzowa był przyjmowany z wielką radością przez mieszkańców i gości. Wielu z nich ze łzami w oczach pozdrawiało papieża jadącego po ulicach miasta. Z katedry bł. Jan Paweł II udał się do domu biskupów na ul. 30 stycznia. Tu także zgromadzili się mieszkańcy, którzy mieli możliwość spotkania się z papieżem. W domu biskupów Ojciec Święty miał chwilę odpoczynku oraz kolację. Stąd już szybko przejechał na lądowisko przy szpitalu wojewódzkim i odleciał do Gniezna.

Bł. Jan Paweł II był pasterzem całego Kościoła powszechnego. Swoją posługę piotrową pełnił także w stosunku do naszej diecezji. Wielokrotnie dawał znaki swej ogromnej życzliwości i miłości do ludzi i przyrody naszej ziemi. W drodze na jego kanonizację dziękujemy mu za tę miłość.