Boże Narodzenie ma wymiar ogólnoludzki, teologiczny i trynitarny. Mówi o religii chrześcijańskiej, o przyjściu Boga na świat, o dziele odkupienia. Dla człowieka mającego świadomość, iż Bóg, o którym Pismo Święte powie: „którego nikt nigdy nie widział” (por. J 1, 18), przychodzi w postaci Dziecięcia, żeby objawić ludzkości siebie i powiedzieć człowiekowi najważniejszą dla niego rzecz: że kocha go miłością wieczną – jest to tajemnica wręcz wstrząsająca. Przechodzi ona bowiem ludzkie pojęcie i przyprawia niemal o zawrót głowy. Czy zdajemy sobie sprawę z tego, że Bóg przychodzi na świat i staje się jednym z nas?! Że przyjmuje ludzką naturę i objawia człowiekowi rzeczy niezwykłe, m.in. wolę jego zbawienia i okazania mu łaski? Ze strony Bożej jest to propozycja urodzinnienia człowieka, jego wejścia w rodzinę Bożą i przyjęcia jako dziecko Boże. Jezus Chrystus jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem. Po Jego odejściu Bóg posyła Ducha Świętego, Uświęciciela ludzkości, który przynosi człowiekowi łaskę wiążącą go na zawsze z Bogiem poprzez tajemnicę chrztu i innych sakramentów.

Bóg mówi poprzez Kościół

Wraz z Bożym Narodzeniem dociera do nas świadomość Chrystusowego Kościoła – wspólnoty wierzących związanych z Bogiem w Trójcy Świętej Jedynym. Ten Kościół, będący ciągle w drodze, służy samemu Bogu, ale i człowiekowi na ziemi. Z woli Bożej, z woli Jezusa Chrystusa dzieje zbawienia toczą się przez Kościół i z Kościołem. My, wielka wspólnota wyznawców Jezusa Chrystusa, powinniśmy zdawać sobie sprawę z tego, że dzięki Jego łasce jesteśmy Mu najbliżsi. Niestety, zauważamy, jak mocne siły angażują się w walkę z Kościołem, chcąc go zniszczyć, odciągnąć od niego. Kościół jest bowiem widocznym znakiem wskazującym na obecność Boga. W społeczności ludzkiej Kościół ma swoją niezwykle ważną misję głoszenia Ewangelii, Dobrej Nowiny o zbawieniu, i przekazywania miłości Boga przez swoje sakramentalne działanie. Nie ma innej możliwości uobecnienia w życiu ludzkości daru samego Chrystusa, jak tylko w Kościele i poprzez Kościół.
Kościół ma wiele sposobów działania, które są mu dyktowane przez Ducha Świętego przez ponad 2 tysiące lat. Dokumenty soborów, synodów, konferencji i wielu zgromadzeń biskupich pokazują, jak żywo i realnie działa Kościół w świecie.

Rok Wiary nie ma końca

W roku 2013 orędzie Bożego Narodzenia było wyjątkowo mocno słyszane. Wypowiadaliśmy je po zakończonym Roku Wiary. Ileż przeżyć towarzyszyło nam w tym czasie, ile przypomnień i propozycji! Wiele z nich przekazywała „Niedziela”, odnosząc się do słów papieża Benedykta XVI powołującego Rok Wiary, a potem do wypowiedzi papieża Franciszka, który w prosty, niezwykle przekonujący sposób realizował przesłania Roku Wiary. Wypowiadali się na naszych łamach wybitni teologowie, ale także publicyści oraz duszpasterze, którzy przekazywali swoje zamyślenia na temat wiary oraz doświadczenia duszpasterskie. Także z rozmów z czytelnikami wynika, że treści Roku Wiary były przyczynkiem do pięknych i mądrych przeżyć, do których będą powracać. Bo tematyka związana z wiarą jest zawsze aktualna i żywa. Rok Wiary to naprawdę znakomity pomysł Benedykta XVI, który okazał się wielkim znakiem nadziei dla ludzkości zagrożonej ateizmem, będącym największym złem dla świata.
Dlatego myślę, że Boże Narodzenie A.D. 2013 było niejako kontynuacją głębokich przeżyć Roku Wiary, który tę naszą wiarę ożywił i rozwinął. Przykre byłoby, gdyby duszpasterz nie zauważył, jak ludzie wierzący byli i są wdzięczni za wiarę ugruntowaną, którą realizował św. Paweł czy dużo później i w innej rzeczywistości św. Jan Maria Vianney i wielu innych. Ta wiara, szlachetna i dążąca do doskonałości, towarzyszyła Kościołowi w ostatnich miesiącach i wprowadzała lud Boży na ścieżki coraz większego zaufania Bogu i Chrystusowi, naszemu Zbawicielowi. Zaufanie do Boga, które rodzi się w duszy wiernego wyznawcy Chrystusa, sprawia, że czuje się on szczęśliwy i spełniony. Czy może być coś piękniejszego niż spełnienie przez życie wiarą i motywację płynącą z wiary oraz przez łaskę Boga towarzyszącą takiemu życiu?

Boże Narodzenie – źródło prawdy i miłości

Wiara umacnia życie człowieka na ziemi i nadaje sens poczynaniom ludzkim – żyjący bez wiary w pewnej chwili stają się bardzo biedni, tracą sens swojej egzystencji. Dzięki wierze, wyrażającej się także w kulturze społeczności ludzkiej, obracamy się w czymś pięknym, także w pewnym porządku wszystkich naszych poczynań. Wiara daje życiu i działaniu człowieka świeży oddech. Wspólnota, która postanawia żyć wiarą, staje się czymś więcej niż tylko grupą spełniającą swoje zadania i cele. Bo gwarantem jej jedności, głównym doradcą i ożywicielem jest sam Pan Bóg. Dzięki Jego łasce, dzięki Bożej wizji życia człowieka na ziemi wszystko w ludzkim działaniu staje się bardziej zrozumiałe, pełne mądrości i piękna. W Ewangelii spełniają się wielkie prawa metafizyki, które mówią: „Ens et bonum convertuntur, ens et verum convertuntur, ens et pulchrum convertuntur” – Bóg jest największym dobrem człowieka, największym pięknem i największą prawdą. W dobru, pięknie i prawdzie realizuje się obecność Boga i wielkość człowieka.
Te najpiękniejsze wartości ludzkiego życia i działania mają swój początek i swoje wciąż aktualne oparcie w tajemnicy Bożego Narodzenia. Dlatego gdy mówimy, że czekamy na Boże Narodzenie, to kryje się pod tym wiele treści – oczywiście, mam na myśli te dotyczące wiary. Bo w tajemnicy Bożego Narodzenia mieści się człowiek związany z Bogiem przez wiarę i dzięki temu przeżywający najwspanialszą przygodę swego życia. Tajemnicę tę obrazują słowa: „Et Verbum caro factum est” – A Słowo stało się ciałem (J 1, 14)... To Słowo to maleńkie Dziecię Jezus, które się nam dziś narodziło...