Gdyby nie ks. Kazimierz Bednarski i proboszcz ks. Stefan Gibała - nie byłoby dzisiaj tej pięknej tradycji zagłębiowskiego pielgrzymowania do Jasnogórskiej Królowej. To oni postanowili zorganizować pielgrzymkę pieszą na Jasną Górę i byli jej głównymi organizatorami. Ale co stało się głównym impulsem do tego?

- Przybycie pielgrzymującej Kopii Cudownego Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej do będzińskich parafii przyczyniło się do zespolenia społeczności religijnej tego największego będzińskiego osiedla, jakim była i jest do dziś Syberka. Wznowione zostały starania o pozwolenie na budowę kościoła. Po wielu trudach, udało się to w 1980 r. Powstała więc parafia pod wezwaniem Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. Prace przy budowie kościoła postępowały bardzo szybko i dojrzewała myśl, aby z wdzięczności za uzyskanie zgody na budowę kościoła na dwudziestotysięcznym osiedlu, wznowić przedwojenne pielgrzymki piesze na Jasną Górę. Pielgrzymka miała mieć charakter dziękczynny za łaskę powstania nowej parafii i o pokój w ojczyźnie - wspomina Wojciech Horosz, jeden z organizatorów pielgrzymki.

Zgodę na zorganizowanie pielgrzymki udało się uzyskać niemalże w ostatniej chwili, bo dopiero 14 sierpnia 1981 r. Jednak przezorni organizatorzy przygotowania do niej rozpoczęli parę miesięcy wcześniej. Odbywały się one w konspiracji. Zaangażowało się w to wiele osób. Ustalona była już m.in. trasa i miejsce noclegu. Wcześniej „pocztą pantoflową” poszła wiadomość o planowanej pielgrzymce. Może dlatego ilość zapisanych osób w niedzielę 22 sierpnia wynosiła ok. 400 osób. „Wiadomość o pieszej pielgrzymce z Będzina rozchodzi się po okolicznych miejscowościach. Zgłaszają się wciąż chętni i młodzież z Dąbrowy Górniczej” - pisze w kronice pielgrzymki Maria Horosz. Ta ilość była miłym zaskoczeniem, gdyż najliczniejsza pielgrzymka w okresie międzywojennym liczyła mniej, bo 245 osób.

24 sierpnia 1981 r., rano o godz. 5.30 odprawiona została Msza św. dla pielgrzymów, po której wyruszyli oni w drogę. Żegnano i witano ich bardzo serdecznie w miejscowościach, przez które przechodzili. Pomimo że w tym okresie trudno było o żywność, przydziały kartkowe były małe, wierni częstowali pątników m.in. chlebem, napojami, owocami. W Strzyżowicach młodzież poświęcając swoje szczupłe przydziały kartkowe zakupiła i częstowała dzieci słodyczami. Przewodnią myślą pielgrzymki były słowa: „Maryjo! Wdzięczni za łaski idziemy do Ciebie”.

W pierwszym dniu pątnicy przeszli 38 km. Nocleg był zorganizowany w Miotku. Zmęczenie było tak dotkliwe, że wielu myślało o zrezygnowaniu z dalszej drogi. Jednak na następny dzień wróciły siły. „W chwilach szczególnego zmęczenia przypominały mi się słowa jednego z księży witających nas na trasie pielgrzymki: Podjęliście ten trud dobrowolnie, nikt was do tego nie zmuszał ani nie namawiał, ani nie obiecywał nagród materialnych; nie z lęku przed kimś idziecie, lecz z własnej woli, z wdzięczności i z prośbą o łaski dla Ojczyzny” - czytamy w cytowanej już kronice pielgrzymki.

Atmosfera podczas pielgrzymki była niezwykła. Żarliwa modlitwa i śpiew pomagały w drodze i dodawały siły. Pieśni, które wówczas śpiewano wyrażały to, co wszyscy w tym czasie czuli. 26 sierpnia wszyscy wzięli udział w głównych uroczystościach na Jasnej Górze z innymi pielgrzymami. Powrót odbył się w zatłoczonym pociągu, ale wszyscy byli pełni radości.

Przebycie trasy w ciągu dwóch dni okazało się bardzo trudne i dlatego od drugiej pielgrzymki w 1982 r. trasę podzielono na trzy dni. I tak jest do dzisiaj.

- Po ukończeniu szkoły średniej i zdaniu egzaminów na studia zdecydowałem się pójść na pieszą pielgrzymkę, która została po raz pierwszy zorganizowana w moim mieście. Był to czas, gdy nie wolno było się gromadzić, nie było też żadnych pielgrzymek. Nadarzyła się więc okazja, żeby pójść z tymi, którzy tak samo myśleli jak ja. Wtedy szedłem z moją przyszłą żoną Krysią, co też było dla mnie bardzo istotne. Miałem już wtedy nadzieję, że będę z nią wspólnie szedł przez całe życie. I tak się stało. Główną intencją tamtej pielgrzymki była chęć dziękowania Matce Bożej za szczęśliwe ukończenie szkoły i prośba o dalszą opiekę i pomoc podczas studiów, które mnie czekały - wspomina Krzysztof. - Klimat tamtej pielgrzymki był niepowtarzalny. Nie mieliśmy doświadczenia. Nikt nie wiedział czego można się spodziewać. W latach osiemdziesiątych śpiewaliśmy takie pieśni, jak „Ojczyzno ma, tyle razy we krwi skąpana” czy „Nie zdejmę krzyża z mojej ściany”. Był to wyraz tego, co czuliśmy i forma manifestacji naszych poglądów i niezadowolenia z tego, co robiły z Kościołem i ludźmi wierzącymi ówczesne władze PRL. Buntowaliśmy się przeciw zakazowi budowy kościołów czy organizowania imprez religijnych. Wtedy myślałem, że to będzie moja jedyna pielgrzymka. Tak się nie stało. Od tamtego czasu chodzę co roku. Każda pielgrzymka jest inna, ale tamtej pierwszej nigdy nie zapomnę - mówi Krzysztof.