Środowiska nauczycielskie, aczkolwiek nie wszystkie, wykazują dbałość o edukację patriotyczną. Szukają sposobu na znalezienie najbardziej atrakcyjnej formy komunikowania uczniom tego, co głębokie w polskiej historii, pełnej bolesnych doświadczeń, triumfów i klęsk. Dzieje Polski to także dzieje Kościoła. Ci, którzy szli na bój, na pola powstańcze i szlaki zbrojne mieli na ustach słowa: "Jezus, Maryja" . Mieli na ustach słowa modlitwy. I tak się polski żywot splatał z pobożnością, a pobożność wzmacniała ducha.

"(...) - Po takiej wizycie to od razu wiem, że mamy duszę anielską". Tymi słowami zakończył swoje spotkanie w przededniu Święta Niepodległości z młodzieżą Zespołu Szkół Spożywczych, Chemicznych i Ogólnokształcących w

Jarosławiu popularny aktor Janusz Zakrzeński. Ta lekcja historii wychodziła poza tradycyjny model dydaktyczny. Dlatego w największej sali szkolnej zgromadzono kilkuset uczniów. Zasłuchani, wzruszeni patrzyli na odtwórcę filmowej roli Piłsudskiego jak na osobę umiejętnie spinającą dwie epoki. Tamtą - wojenno-historyczną i współczesną, orientowaną niekiedy - jak zauważył gość programu - na budkę z piwem.

Niezwykła była to lekcja. Aktor sięgał do akcentów literackich romantyzmu, Młodej Polski, pozytywizmu i dwudziestolecia międzywojennego. Zapraszał do siebie uczennice i ze sceny prowadził dialog o polskości. O tej co nie zginęła i o Tej, która utrwalona na żołnierskich ryngrafach, medalikach i obrazach dawała nadzieję i oparcie. I cytował ten maestro polskiego ekranu i polskiej sceny "Słowackiego" wersy: "do kraju tego, gdzie kruszynę chleba podnoszą z ziemi przez uszanowanie ziemi dla darów Nieba, tęskno mi Panie". I niezwykła cisza wypełniała salę. Bo oto w inny niż dotąd sposób pokazano młodym projekcję rozumienia historii przez pryzmat jej zawirowań i odbicie w literackim dramacie Mickiewicza, Słowackiego oraz poezji tych wielkich, twórczości Wyspiańskiego nie wyłączając.

Janusz Zakrzeński bywa czasem w Jarosławiu. Z młodzieżą szkolną spotkał się w momencie szczególnym. Z powagą, przy serwowanym od czasu do czasu humorze mówił o naszym miejscu tu i teraz i powinnościach, które czasem usiłuje się zastąpić nihilistyczną perspektywą.

Ta lekcja historii wzbogacona pieśniami legionowymi w wykonaniu uczniów i prezentacjami tańców narodowych w wykonaniu Ogniska Baletowego otworzyła nowe możliwości polskiej szkoły, w której edukacja proeuropejska zdaje się po trosze przesłaniać to, co polskie, swojskie i ojczyźniane.