Przy końcu swego życia zawołała wszystkie swe siostry i z największą pilnością poleciła im Przywilej ubóstwa. Ogromnie pragnęła mieć zatwierdzenie bullą reguły zakonu, tak żeby mogła przycisnąć bullę do swych ust i potem dopiero umrzeć; i tak jak pragnęła, tak się stało, albowiem kiedy była już bliska śmierci, przybył jeden z braci z listem opatrzonym bullą. Ona wzięła ją z największą czcią i przycisnęła ją do ust, by ją pocałować. A potem, w dniu następnym, wspomniana pani Klara przeszła z tego życia do Pana, zaprawdę jasna, bez zmazy, bez cienia grzechu, do jasności wiecznego światła. Rzecz tę, sama świadek, wszystkie siostry i wszyscy inni, którzy poznali świętość jej, stwierdzają bez wahania1.

Brat Tomasz z Celano, autor Żywotu świętej Klary, uzupełnia ten opis:

Kiedy zaś Pan był całkiem blisko i stał jakby w drzwiach, chciała, żeby kapłani i bracia duchowni byli przy niej i czytali jej mękę Pańską i święte teksty. A gdy między nimi pojawił się brat Juniper, znamienity wesołek Pański, który często gorącymi słowy sławił Pana, uradowała się na nowo i zapytała, czy mógłby coś nowego powiedzieć o Panu Bogu. A on, otworzywszy swe usta, z ogniska swego płomiennego serca lśniące iskry słów wyrzucił, tak że dziewica Boża znalazła wielką pociechę w jego przypowieściach.

Klara w ostatnich dniach jest otoczona nie tylko przez swoje siostry, ale również przez Braci Mniejszych, a nawet dostojników kościelnych. Odwiedza ją też na dwa dni przed śmiercią sam papież Innocenty IV. Chociaż fizycznie wycieńczona przez wieloletnią chorobę i surowe umartwienia, pełna jest pokoju. Do końca chce słuchać Słowa Bożego i znajduje siłę, by dobrym słowem umocnienia i pouczenia zwracać się do tych, którzy czuwają przy jej łóżku. Biograf przytacza również piękne słowa, jakie umierająca Klara wypowiada do swej duszy, w pełni świadoma, że to już ostatnie chwile jej ziemskiej drogi:

Idź bezpiecznie, ponieważ masz dobrą eskortę na drogę. Idź, ponieważ Ten, który cię stworzył, uświęcił cię, kochał cię czułą miłością, zawsze troszczył się o ciebie, jak matka o swego syna. A Ty, Panie, bądź błogosławiony za to, żeś mię stworzył.

Klara odeszła do wieczności 11 sierpnia 1253 roku w swym klasztorze San Damiano, w pełni świadoma, w poczuciu, że jest kochana przez Ojca, który wiele lat wcześniej oświecił jej serce, powołując na drogę radykalizmu ewangelicznego. Pogrzeb przebiegał bardzo uroczyście, a przewodniczył mu sam papież Innocenty IV w towarzystwie członków Kurii Rzymskiej. Chciał on użyć formularza o świętych dziewicach, zamiast o zmarłych, co oznaczałoby natychmiastową kanonizację, ale zapobiegła temu ingerencja protektora zakonu kardynała Rainalda. Ciało Klary zostało złożone w kościele świętego Jerzego, tam, gdzie wcześniej spoczywało przez jakiś czas ciało Franciszka. Klara została ogłoszona świętą Kościoła, po odbytym zwykłym trybem procesie kanonizacyjnym, dwa lata po swej śmierci w Anagni przez papieża Aleksandra IV.

W Źródłach zachowało się wiele świadectw cudów, które miały miejsce przy grobie Świętej. To tam wiele osób modliło się, prosząc Klarę o wstawiennictwo w bardzo trudnych czasem intencjach. Możemy przeczytać o licznych uwolnieniach osób opętanych, o przywróceniu wzroku osobie niewidomej i licznych uzdrowieniach.

W 1260 roku cała wspólnota Sióstr Ubogich przeniosła się z klasztoru San Damiano, który znajdował się poza miastem Asyżem, do znajdującego się w jego murach nowego klasztoru, który dziś nazywamy Protomonasterem. Wtedy też przeniesiono ciało świętej Klary z kościoła świętego Jerzego do nowego kościoła jej poświęconego.

Relikwie świętej Klary przez prawie sześć wieków ukryte były pod głównym ołtarzem bazyliki świętej Klary. Dopiero w 1850 roku siostry z Asyżu poprosiły o możliwość wydobycia ich, tak jak miało to miejsce kilkadziesiąt lat wcześniej z ciałem świętego Franciszka. Po kilku dniach poszukiwań, w twardym podłożu udało się odnaleźć dobrze zabezpieczony sarkofag. Po wstępnych przygotowaniach otwarto trumnę kryjącą szkielet Świętej z Asyżu. Wśród osób uczestniczących w tym wydarzeniu znajdował się m.in. późniejszy papież Leon XIII.

Relikwie Klary były jeszcze kilkakrotnie badane i umieszczane w różnych relikwiarzach. Ostatecznie po kolejnych oględzinach ciała w latach 1986-1987, stwierdzono znaczne pogorszenie stanu jego zachowania. Wtedy też zaprojektowano nowy relikwiarz, który możemy zobaczyć jeszcze dziś w Bazylice świętej Klary. Złożono w nim dobrze zabezpieczone szczątki Świętej. Relikwiarz ma kształt jej ciała, ubranego w habit. Pielgrzymi mogą zobaczyć jedynie tę właśnie figurę, czasem mylnie uważaną za nierozłożone ciało Klary. Od strony sióstr relikwiarz jest natomiast oszklony i można zobaczyć znajdujące się w nim kości świętej Klary. Każdego dnia siostry z Protomonasteru gromadzą się przy relikwiach, aby zanosić do Boga powierzane im intencje właśnie przez wstawiennictwo swej świętej Matki.

W każdej kulturze zakorzeniony jest szacunek do ciała ludzkiego po śmierci. Od pierwszych wieków istnienia Kościoła znany był kult relikwii świętych, który początkowo dotyczył ciał męczenników. W dokumencie pochodzącym z II w. możemy przeczytać, że kości świętego Polikarpa były przechowywane, aby uświęcały miejsce, gdzie są umieszczone, aby pobudzały do czci Świętego oraz aby zachęcić wiernych do wzorowania się na przykładzie Męczennika. Kult oddajemy relikwiom, ale zawsze z uwagi na osobę konkretnego świętego.

Podziel się cytatem

To z powodu szacunku dla świętej Klary i wiary w świętych obcowanie, czci się również jej relikwie. Zachowały się jej szczątki, długie włosy, ubrania, które nosiła oraz przedmioty przez nią używane. Część z nich możemy zobaczyć w kaplicy relikwii w bazylice świętej Klary w Asyżu. Ciało Świętej pozostawało przed długi czas pod ołtarzem głównym w bazylice wybudowanej ku jej czci. Kiedy więc w połowie XIX w. wydobyto je, aby umieścić w bardziej wyeksponowanym miejscu, dla oddawania im czci, na pamiątkę tego wydarzenia ustanowiono wspomnienie liturgiczne. Nie chodzi więc o to, że ciało Świętej kiedykolwiek zaginęło. Przez te wszystkie wieki od jej śmierci wiadomo było, gdzie ono spoczywa. Ustanowienie wspomnienia wiązało się raczej z ożywieniem kultu Klary z Asyżu.